S. AURELII AUGUSTINI HIPPONENSIS EPISCOPI DE OPERE MONACHORUM LIBER UNUS .

 CAPUT PRIMUM.

 2. Primum ergo videndum quid dicant illius professionis homines qui operari nolunt: deinde, si eos non recte sentire invenerimus, ad eorum correctione

 CAPUT II.

 CAPUT III.

 CAPUT IV.

 CAPUT V.

 CAPUT VI.

 CAPUT VII.

 CAPUT VIII.

 10. Apertius et clarius id esse ex consequentibus. Et redit rursus, modisque omnibus etiam atque etiam commendat quid sibi liceat, et tamen non faciat

 CAPUT X.

 CAPUT XI.

 CAPUT XII.

 CAPUT XIII.

 CAPUT XIV.

 16. Paulus praecipiens operari servos Dei, non vult tamen eorum necessitates minus curari a fidelibus. Labor servis Dei eligendus qui animo libero exe

 CAPUT XVI.

 18. Et paulo post dicit: Nam de ministerio quod fit in sanctos, ex abundanti est mihi scribere vobis. Scio enim promptum esse animum vestrum, de quo g

 19. Sicut ergo non cessavit Apostolus, imo Spiritus Dei possidens et implens et agens cor ejus, exhortari fideles qui haberent hujusmodi substantiam,

 CAPUT XVII.

 CAPUT XVIII.

 CAPUT XIX.

 CAPUT XX.

 24. Hanc quaestionem breviter solverem, si dicerem, quia et juste dicerem, credendum esse Apostolo. Ipse enim sciebat cur in Ecclesiis Gentium non opo

 25. Si saltem habebant aliquid in hoc saeculo, quo facile sine opificio sustentarent istam vitam, quod 0568 conversi ad Deum indigentibus dispertiti s

 26. Contingit enim eis quod in viduis junioribus indisciplinatis cavendum idem apostolus dicit: Simul autem et otiosae esse discunt non solum autem o

 CAPUT XXIII.

 28. Proinde rursus istos alio sublimiore gradu justitiae superabunt, qui se ita instituerint, ut quotidie in agros tanquam in pastum pergant, et quo t

 29. Verum et hoc concedamus, toto vertente anno posse in agris reperiri vel ex arbore vel ex herbis, vel ex quibusque radicibus quod in escam sumi pos

 30. Quapropter, ut breviter complectar, isti qui ex Evangelii perverso intellectu tam manifesta apostolica praecepta pervertere moliuntur, aut non cog

 CAPUT XXIV.

 CAPUT XXV.

 33. Quamobrem etiam illi qui relicta vel distributa, sive ampla, sive qualicumque opulenta facultate, inter pauperes Christi pia et salubri humilitate

 CAPUT XXVI.

 35. Et quod sequitur de volatilibus coeli et de liliis agri, ad hoc dicit, ne quisquam Deum putet servorum suorum necessaria non curare cum ejus sapi

 CAPUT XXVIII.

 CAPUT XXIX.

 CAPUT XXX.

 39. Minus enim peccatur, si non laudetur peccator in desideriis animae suae, et qui iniqua gerit benedicatur (Psal. IX, 24).

 CAPUT XXXII.

 CAPUT XXXIII.

38. These things, my brother Aurelius, most dear unto me, and in the bowels of Christ to be venerated, so far as He hath bestowed on me the ability Who through thee commanded me to do it, touching work of Monks, I have not delayed to write; making this my chief care, lest good brethren obeying apostolic precepts, should by lazy and disobedient be called even prevaricators from the Gospel: that they which work not, may at the least account them which do work to be better than themselves without doubt. But who can bear that contumacious persons resisting most wholesome admonitions of the Apostle, should, not as weaker brethren be borne withal, but even be preached up as holier men; insomuch that monasteries founded on sounder doctrine should be by this double enticement corrupted, the dissolute license of vacation from labor, and the false name of sanctity? Let it be known then to the rest, our brethren and sons, who are accustomed to favor such men, and through ignorance to defend this kind of presumption, that they need themselves most chiefly to be corrected, in order that those may be corrected, nor that they become “weary in well-doing.”128    2 Thess. iii. 13 Truly, in that they do promptly and with alacrity minister unto the servants of God the things they need, not only we blame them not, but we most cordially embrace them: only let them not with perverse mercy more hurt these men’s future life, than to their present life they render aid.

CAPUT XXX.

38. Timet ne desidia malorum pigrescentes boni corrumpantur. Haec, mi charissime, et in Christi visceribus venerande frater Aureli, quantum donavit ut possem, qui per te mihi jussit ut facerem, de opere monachorum non distuli scribere; id maxime curans, ne boni fratres apostolicis praeceptis obedientes, a pigris et inobedientibus etiam praevaricatores Evangelii dicerentur: ut qui non operantur, saltem illos qui operantur sibi anteponendos esse non dubitent. Caeterum quis ferat homines contumaces 0578 saluberrimis Apostoli monitis resistentes, non sicut infirmiores tolerari, sed sicut etiam sanctiores praedicari; ut monasteria doctrina saniore fundata, gemina illecebra corrumpantur, et dissoluta licentia vacationis, et falso nomine sanctitatis? Sciant ergo etiam caeteri fratres et filii nostri, qui favere talibus, et hujusmodi praesumptionem per ignorantiam defendere consuerunt, se potissimum corrigendos, ut illi corrigi possint, non ut infirmentur, benefacere. Sane in eo quod servis Dei prompte atque alacriter necessaria subministrant, non solum non reprehendimus, sed etiam suavissime amplectimur: sed ne perversa misericordia magis eorum futurae vitae noceant, quam praesenti subveniant.