LIBER DE DISCIPLINA ET BONO PUDICITIAE. EPISTOLA IGNOTI AUCTORIS.

 0819C I. Aliquas officiorum meorum partes non aestimo praeterisse, dum semper enitor, vel maxime quotidianis Evangeliorum tractatibus, aliquando vobis

 II. Quamvis ergo ad multa vos negotia et ad divinae monitionis praecepta, semper ut scitis exhorter (quid enim mihi aliud votivum aut majus potest ess

 III. Pudicitia est honor corporum, ornamentum morum, sanctitas sexuum, vinculum pudoris, fons castitatis, pax domus, concordiae caput. Pudicitia solli

 0822A IV. Sed enim pudicitia locum primum in virginibus tenet, secundum in continentibus, tertium in matrimoniis. Verum in omnibus gloriosa est cum gr

 V. Pudicitiae, fratres, antiqua praecepta sunt. Quare antiqua dico? Quia cum ipsis hominibus instituta 0822B sunt. Nam et ideo vir suus feminae est, u

 VI. Hanc sententiam Christus quando uxorem dimitti non nisi ob adulterium dixit (Matth. V, 32): interrogatus, tantum honorem pudicitiae dedit. Hinc na

 VII. Sed sicut matronis jura praescripta sunt, quae ita sunt nexae, ut divelli inde non possint, virginitas vero et continentia extra jus omne sunt: n

 VIII. Sed quia pudicitiae nobis breviter sunt exposita praecepta, jam pudicitiae ponamus exemplum, Plus enim proficitur, cum in rem praesentem venitur

 IX. Sed non minus, ex parte diversa, aliud nobis 0824B pudicitiae simile de continentia feminarum exoritur exemplum. Fuit, ut legimus, Susanna (Dan. X

 X. Non illos emollire potuit in vita generosi sanguinis memoria, quae in quosdam licentia lasciviae est ministra: non decor corporis, et apte positoru

 0825B XI. Nihil animum fidelem sic delectat, quam integra immaculati pudoris conscientia. Voluptatem vicisse, voluptas est maxima: nec ulla major est

 XII. Quid enim est aliud pudicitia, quam mens honesta ad custodiam corporis data ut sexibus redditus pudor, severitate signatus, fidem honoris de inc

 XIII. Sed ut repetam quae coeperam, colenda semper pudicitia viris et foeminis, omni custodia servanda 0826C est intra limites suos. Cito natura corpo

 XIV. Dicendum etiam quod adulterium voluptas non est, sed mutua contumelia, nec delectare potest, quod et animam interficiat et pudorem. Coerceat anim

5. The precepts of chastity, brethren, are ancient. Wherefore do I say ancient? Because they were ordained at the same time as men themselves. For both her own husband belongs to the woman, for the reason that besides him she may know no other; and the woman is given to the man for the purpose that, when that which had been his own had been yielded to him, he should seek for nothing belonging to another.5    [This natural law, renewed in Christ, is part of the honour which He has restored to womanhood; honouring His mother therein as the second Eve. Matt. xix. 8; Gen. ii. 24.] And in such wise it is said, “Two shall be in one flesh,”6    Matt. xix. 5. that what had been made one should return together, that a separation without return should not afford any occasion to a stranger. Thence also the apostle declares that the man is the head of the woman, that he might commend chastity in the conjunction of the two. For as the head cannot be suited to the limbs of another, so also one’s limbs cannot be suited to the head of another: for one’s head matches one’s limbs, and one’s limbs one’s head; and both of them are associated by a natural link in mutual concord, lest, by any discord arising from the separation of the members, the compact of the divine covenant should be broken. Yet he adds, and says: “Because he who loves his wife, loves himself. For no one hates his own flesh; but nourishes and cherishes it, even as Christ the Church.”7    Eph. v. 28, 29.  From this passage there is great authority for charity with chastity, if wives are to be loved by their husbands even as Christ loved the Church and wives ought so to love their husbands also as the Church loves Christ.

V. Pudicitiae, fratres, antiqua praecepta sunt. Quare antiqua dico? Quia cum ipsis hominibus instituta 0822B sunt. Nam et ideo vir suus feminae est, ut praeter eumdem alterum nesciat, et ideo viro reddita est mulier, ut subjecto quod fuerat ei proprium, nihil requirat alienum. Sic et duo, inquit, erunt in carne una (Matth. XIX, 6), ut in unum redeat quod unum fuerat, ne separatio sine reditu occasionem praestet alterius. Inde et Apostolus: Caput mulieris pronuntiavit virum (I Cor. XI, 3), ut conjunctione duorum pudicitiam probaret. Nam ut alterius caput membris aptum non potest esse, ita et alieno capiti membra non sua: caput enim suis convenit membris, et membra capiti suo; utraque naturali fibula in concordia mutua cohaerent, ne qua oriente discordia de divisione membrorum pactum divini foederis rumperetur. Addit tamen et dicit: Quoniam qui 0822C uxorem suam diligit, seipsum diligit (Ephes. V, 23, 29). Nemo enim carnem suam odio habet, sed nutrit et fovet eam, sicut et Christus Ecclesiam. Charitatis cum pudicitia ex hoc magna praescriptio, si uxores diligendae sunt a viris suis sicut et Christus dilexit Ecclesiam; et ita uxores maritos debent diligere, ut Ecclesia diligit Christum.