S. AURELII AUGUSTINI HIPPONENSIS EPISCOPI DE ANIMA ET EJUS ORIGINE LIBRI QUATUOR .

 CAPUT PRIMUM.

 CAPUT II.

 CAPUT III.

 CAPUT IV.

 CAPUT V.

 CAPUT VI.

 CAPUT VII.

 CAPUT VIII

 9. Sed quid dicit, cui hoc quod praelocutus est, contigit? Namque ut istam quaestionem sibi proponeret, ait: «Alia substruuntur opprobria querulis mur

 CAPUT IX.

 11. Unde et latro ille, non ante crucem Domini sectator , sed in cruce confessor, de quo nonnunquam praejudicium captatur, sive tentatur, contra Bapti

 CAPUT X.

 CAPUT XI.

 14. Inveniat ergo, si potest, iste quid dicat, cum ab illo quaeritur, quid meruerit anima, sine ullo peccato, vel originali, vel proprio, sic ad subeu

 CAPUT XII.

 CAPUT XIII.

 CAPUT XIV.

 18. Unde etiam scit, utrum repetitio sententiae sit, Qui dat flatum populo super eam, et spiritum calcantibus eam: ut de una re utrumque dictum intell

 19. Quod autem graecus dicit πνοήν, hoc Latini varie interpretati sunt aliquando flatum, aliquando spiritum, aliquando inspirationem. Nam hoc verbum

 20. Sunt etiam qui haec verba prophetica sic intelligant, ut quod ait, Dedit flatum populo super eam, id est, super terram, non nisi animam velint acc

 21. Eadem ratione etiam quod dicit Deus, Spiritus enim a me exiet, et omnem flatum ego feci (Isai. LVII, 16): de Spiritu quidem sancto accipiendum est

 22. Adjecit etiam tertium testimonium, quia scriptum est, Qui fingit spiritum hominis in ipso (Zach. XII, 1). Quasi hoc negetur: sed unde eum fingat,

 0487 23. Novimus etiam Machabaeorum juvenum matrem, fecundiorem virtutibus quando filii passi sunt, quam fetibus quando nati sunt, eos sic fuisse adho

 CAPUT XV.

 25. Qui utinam in tanta profunditate quaestionis, quamdiu quid dicat ignorat, imitaretur Machabaeorum matrem: quae cum sciret de viro se filios concep

 CAPUT XVI.

 CAPUT XVII.

 28. «Sed dicendo,» inquit, «Apostolus, Et ipse det omnibus vitam et spiritum deinde addendo, Fecitque ex uno sanguine omne genus hominum ex uno sangu

 CAPUT XVIII.

 30. Cum itaque isti sic inter se alternante sermone certaverint ego inter eos sic judico, ut ne incognitis fidant, et temere audeant affirmare quod n

 31. Quapropter, cum his testimoniis, quod ad hanc rem pertinet, utique ambiguis, non solvatur haec quaestio illud tamen scio, sic argumentari homines

 CAPUT XIX.

 33. Animarum autem novarum sine propagine insufflationem, defendi quidem minime prohibemus, sed ab eis qui potuerint aliquid invenire, vel in canonici

 34. Quamobrem, quicumque volunt defendere quod dicuntur animae novae nascentibus insufflari, non de parentibus trahi, aliquid illorum quatuor quae sup

 CAPUT XX.

 LIBER SECUNDUS. AD PETRUM PRESBYTERUM.

 CAPUT PRIMUM.

 CAPUT II.

 3. Itemque alios esse corporis, alios autem animae sensus, miror si iste te docuit et tu homo id aetatis et honoris, antequam istum audires, unum atq

 4. At si forte ante hujus doctrinam, quam modo te invenisse laetaris, animae naturam Dei putabas esse portionem hoc plane cum horrendo periculo falsu

 CAPUT III.

 6. Si haec cum catholico loquor, magis commonens quam docens. Neque enim esse tibi arbitror nova, vel audita quidem et antea, non tamen credita: sed,

 7. Quod si dicis, Hoc me ille non docuit, nec huic errori ejus ullo modo, quamlibet diserti et ornati sermonis illectus suavitate consensi: ago ingent

 CAPUT IV.

 8. Nam illud quod rectissime et valde salubriter credit, judicari animas cum de corporibus exierint, antequam veniant ad illud judicium, quo eas oport

 CAPUT V.

 CAPUT VI.

 CAPUT VII.

 CAPUT VIII.

 CAPUT IX.

 CAPUT X.

 CAPUT XI.

 CAPUT XII.

 17. Novellos haereticos Pelagianos justissime conciliorum catholicorum et Sedis Apostolicae damnavit auctoritas, eo quod ausi fuerint non baptizatis p

 CAPUT XIII.

 CAPUT XIV.

 20. Item quod scriptum est, ex uno sanguine Deum fecisse omne genus hominum Hoc nunc os ex ossibus meis, et caro de carne mea. ex uno sanguine, ex uno

 CAPUT XV.

 CAPUT XVI.

 CAPUT XVII.

 LIBER TERTIUS. AD VINCENTIUM VICTOREM.

 CAPUT PRIMUM.

 CAPUT II.

 CAPUT III.

 CAPUT IV.

 5. In te ipso tibi proba ipse quod dico: emitte spiritum flando, et vide utrum dures, si non receperis: recipe respirando, et vide quas patiaris angus

 6. Haec debuisti considerare, cum scriberes et non ista similitudine utrium inflatorum vel inflandorum introducere nobis Deum, aut ex alia natura qua

 CAPUT V.

 CAPUT VI.

 CAPUT VII.

 10. Noli credere, nec dicere, nec docere, «Animam per carnem reparare habitudinem priscam et per illam renasci, per quam meruerat inquinari» (Supra, l

 CAPUT VIII.

 CAPUT IX.

 CAPUT X.

 14. Noli credere, nec dicere, nec docere, «De infantibus (Sup. lib. 2, n. 13), qui priusquam renascantur in Christo, praeveniuntur occiduo, scriptum e

 CAPUT XI.

 16. Sed forte dicas, omnia quidem pertinere ad Dei regnum, quia regnat in coelis, regnat in terris, in abyssis, in paradiso, in inferno, (ubi enim non

 17. Hoc qui dicunt, videntur quidem sibi dicere aliquid, quia Scripturas negligenter attendunt, et quomodo regnum Dei dicatur, unde oramus dicentes, V

 CAPUT XII.

 CAPUT XIII.

 CAPUT XIV.

 21. Nimis longum est, omnia quae in tuis libris, vel potius in te ipso volo emendari, pertractare atque discutere, et saltem brevem tibi de singulis c

 CAPUT XV.

 23. Haec interim undecim multum aperteque perversa, et fidei catholicae adversa, nunc jam nihil cuncteris exstirpare atque abjicere ab animo, a verbo,

 LIBER QUARTUS. AD VINCENTIUM VICTOREM.

 CAPUT PRIMUM.

 CAPUT II.

 3. Ista tua nostrae ignorantiae disertissima et luculentissima castigatio, omnia quae ad naturam hominis pertinent, sic te scire compellit, ut si eoru

 CAPUT III.

 CAPUT IV.

 CAPUT V.

 CAPUT VI.

 8. Et quisquis fuerit conatus haec discere, non frustra ei dicitur, Altiora te ne quaesieris, et fortiora te ne scrutatus fueris. Neque enim altiora s

 CAPUT VII.

 10. Saepe nos praesumimus aliquid memoria retenturos, et cum id putamus, non scribimus nec nobis postea cum volumus venit in mentem, nosque poenitet

 11. Sed me contemnis forsitan confitentem, et propter hoc quoque pecoribus comparabis. Ego autem monere, vel si non dignaris, certe admonere non desin

 CAPUT VIII.

 CAPUT IX.

 CAPUT X.

 CAPUT XI.

 16. Non itaque displiceat praesumptioni tuae juvenili meus senilis timor, fili. Ego enim, si hoc quod de animarum origine quaerimus, nec Deo, nec aliq

 CAPUT XII.

 18. Sed utrum aliquid tale sit anima, scrupulosissime ac subtilissime quaeritur. Verumtamen tu, unde tibi maxime gratulor, Deum corpus non esse confir

 CAPUT XIII.

 CAPUT XIV.

 CAPUT XV.

 22. Dicis etiam, «Cessare illic nomina, ubi non distinguitur forma et nihil illic agere appellationem nominum, ubi nulla est designatio personarum.»

 CAPUT XVI.

 24. Quod vero «illum Abrahae sinum» existimas «esse corporeum, et per ipsum» asseris «totum corpus ejus agnosci,» vereor ne in re tanta joculariter at

 CAPUT XVII.

 CAPUT XVIII.

 27. Quid si tale aliquid apud inferos geritur, et in eis se, non corporibus, sed corporum similitudinibus animae agnoscunt? Cum enim tristia patimur,

 28. Jam illud quale est, dicere quod «anima formam de corpore accipiat, et cum incremento corporis protendatur et crescat » et non attendere quam mons

 CAPUT XIX.

 30. Post mortem vero quam vim cognitionis corruptibilibus exoneratae corporibus animae accipiant etiam non bonae ut vel pariter malas, vel etiam bona

 CAPUT XX.

 32. Nam illa masculinae vel femininae animae forma, membris virilibus muliebribusque distincta, si non corporis similitudo, sed corpus est, velis noli

 33. Quod enim de phoenice loqueris, ad rem de qua agitur omnino non pertinet. Resurrectionem quippe illa significat corporum, non sexum destruit anima

 CAPUT XXI.

 35. Prolixioris autem sermonis est, de isto genere similitudinum corporalium diligentissima disputatio, utrum et Angeli, seu boni, seu mali sic appare

 CAPUT XXII.

 CAPUT XXIII.

 CAPUT XXIV.

 39. Si qua sane alia, quae plurima in tuis libris emendanda mihi videntur, scire fortasse desideras, venire tibi non sit onerosum, non tanquam discipu

Chapter 6 [VI.]—Another Error Out of His Second Book, to the Effect, that the Soul Deserved to Be Polluted by the Body.

But he is plainly past endurance in what he says in his second book, when he endeavours to solve a very difficult question on original sin, how it belongs to body and soul, if the soul is not derived by parental descent but is breathed afresh by God into a man. Striving to explain this troublesome and profound point, he thus expresses his view: “Through the flesh the soul fitly recovers its primitive condition, which it seemed to have gradually lost through the flesh, in order that it may begin to be regenerated by the very flesh by which it had deserved to be polluted.” You observe how this person, having been so bold as to undertake what exceeds his powers, has fallen down such a precipice as to say, that the soul deserved to be defiled by the body; although he could in no wise declare whence it drew on itself this desert, before it put on flesh. For if it first had from the flesh its desert of sin, let him tell us (if he can) whence (previous to sin) it derived its desert to be contaminated by the flesh. For this desert, which projected it into sinful flesh to be polluted by it, it of course had either from itself, or, which is much more offensive to our mind, from God. It certainly could not, previous to its being invested with the flesh, have received from that flesh that ill desert by reason of which it was projected into the flesh, in order to be defiled by it. Now, if it had the ill desert from its own self, how did it get it, seeing that it did no sin previous to its assumption of flesh? But if it be alleged that it had the ill desert from God, then, I ask, who could listen to such blasphemy? Who could endure it? Who could permit it to be alleged with impunity? For the question which arises here, remember, is not, what was the ill desert which adjudged the soul to be condemned after it became incarnate, but what was its ill desert prior to the flesh, which condemned it to the investiture of the flesh, that it might be thereby polluted? Let him explain this to us, if he can, seeing that he has dared to say that the soul deserved to be defiled by the flesh.

CAPUT VI.

6. Illud plane quis ferat, quod in secundo libro, cum quaestionem difficillimam solvere conaretur de originali peccato, quatenus ad corpus animamque pertineat, si anima non de parentibus 0478 trahitur, sed a Deo nova insufflatur; hanc ergo tam molestam et tam profundam nitens enodare quaestionem: «Merito,» inquit, «per carnem, priscam reparat habitudinem, quam visa fuerat paulisper amisisse per carnem, ut per eam incipiat renasci, per quam meruerat inquinari.» Cernis nempe hominem ausum suscipere quod vires ejus excedit, in tam immane praecipitium decidisse, ut diceret inquinari animam meruisse per carnem; cum dicere nullo modo possit, unde hoc meritum traxerit ante carnem. Si enim a carne incipit meritum habere peccati, dicat si potest, unde ante peccatum suum carne meruerit inquinari. Nam hoc meritum quo in carnem peccatricem missa est, ut inquinaretur ex illa, profecto aut ex semetipsa habuit, aut, quod vero multo amplius abhorret, ex Deo. Ex carne quippe meritum non potuit habere ante carnem, quo merito inquinanda mitteretur in carnem. Si ergo a semetipsa hoc meritum habuit; quomodo habuit, quae ante carnem nihil mali fecit? Si autem hoc meritum ex Deo dicitur habuisse; quis hoc audiat? quis ferat? quis dici impune permittat? Non enim hoc loco quaeritur, quid meruerit, ut judicaretur damnanda post carnem: sed quid meruerit ante carnem ita damnari, ut inquinanda mitteretur in carnem. Explicet hoc si potest, qui est ausus dicere, inquinari animam meruisse per carnem.