Articulus 2

Utrum ille qui iurat se non intraturum religionem, possit licite religionem intrare.

Ad secundum sic proceditur: videtur quod ille qui iuravit se non intraturum religionem, non possit licite intrare.

Argumentum

Omnis enim obligatio licita, est adimplenda.

Sed licitum erat ei non intrare religionem.

Ergo, cum ad hoc iuramento se obligavit, videtur quod teneatur non intrare.

Sed Contra

Sed contra est, quia nullum impedimentum spiritualis profectus est ex deo. Sed iuramentum est ex deo. Ergo per iuramentum non impeditur spiritualis profectus intrandi religionem.

Corpus

Respondeo. Dicendum, quod obligatio iuramenti tripliciter se potest habere.

Quandoque enim est illicita obligatio, et de re illicita: puta cum aliquis iurat se fornicaturum; et tale iuramentum non tenetur homo adimplere, nec etiam est licitum impleri.

Quandoque vero est obligatio licita et de re licita: puta cum aliquis iurat se eleemosynam daturum; et tale iuramentum praeterire non licet.

Quandoque vero est obligatio illicita sed de re licita: puta cum aliquis iurat se non facturum aliquod maius bonum, quod tamen facere non tenetur, puta ieiunare, vel non dare aliquam eleemosynam, vel religionem non intrare: tunc enim id ad quod se iuramento obligat, licitum est, sed tamen obligatio est illicita, quia per hoc homo, quantum in se est, obfirmat se contra gratiam spiritus sancti, quae facit hominem in suo corde ascensiones disponere.

Unde tale iuramentum licite potest homo implere, abstinendo ab illo bono quod facere non tenetur; non tamen cogitur ex illo iuramento ad hoc quod impleat quod iuravit: quia iuramentum, ad hoc quod sit obligatorium, debet habere tres comites, iudicium, iustitiam et veritatem, ut habetur Ierem. IV, V. 2. Huic autem iuramento deest iudicium discretionis, quia vergit in deteriorem exitum, retrahendo a meliori bono.