Articulus 2

Utrum praesciti a deo possint demereri.

Ad secundum sic proceditur: videtur quod praesciti a deo non possint demereri.

Argumentum

Sicut enim aliqui sunt electi a deo ab aeterno ad gratiam habendam, ita etiam aliqui sunt praesciti a deo ad hoc quod suae naturae relinquantur. Sed naturalibus non meremur neque demeremur. Ergo praesciti a deo non demerentur.

Sed Contra

Sed contra, nullus damnatur a deo nisi propter demeritum, cum deus sit iudex iustus.

Sed praesciti damnantur a deo. Ergo demerentur.

Corpus

Respondeo. Dicendum, quod scientia dei comparatur ad res creatas sicut ars ad artificiata.

Unde sicut ars non solum est cognoscitiva sed factiva eorum quae secundum artem fiunt; eorum vero quae ab artis regulis deviant, est cognoscitiva: ita etiam scientia dei est factiva et cognoscitiva omnium bonorum, malorum vero, sive peccatorum, quae sunt deviationes quaedam ab aeterna lege ipsius, scientia dei est cognoscitiva, non autem causativa.

Et sic patet quod boni qui per gratiam iustificantur, non solum sunt a deo ab aeterno praecogniti, sed etiam electi ad gratiam habendam: peccatores autem qui non iustificantur per gratiam, non sunt electi vel praeordinati a deo ad culpam, sed solum praesciti quod non sint gratiam habituri, sed suae naturae sint relinquendi.

Quia vero omne agens potest in id quod est infra se, non autem in id quod est supra se, natura sibi relicta non potest in actum meritorium, qui est supra facultatem naturae; potest autem in actum peccati, qui est demeritorius, sicut in aliquid infra naturam humanam existens: homo enim peccando descendit a dignitate suae naturae.

Et sic patet quod praesciti possunt demereri.

Ad

Ad primum dicendum, quod hoc quod dicitur, quod naturalibus non meremur neque demeremur, potest intelligi dupliciter.

Uno modo sic quod naturalia ipsa non sunt merita vel demerita; et sic verum est quod merita sunt supra naturam, et demerita sunt contra naturam.

Alio modo potest intelligi sic quod naturalia non sint principia merendi vel demerendi; et sic falsum est: naturalia enim adiuta per gratiam sunt principia merendi, sibi autem relicta possunt esse principia demerendi, ut dictum est.