BERGOMEN. 71

(1) Cf. de Phialis rubricatis pag. 28

et 29; Edm. Le Blant, Inscriptions Chré-

tiennes de Gaules, n. 202 t. 1 pag. 279

et seqq.

(2) ID nominibus communibus, u t , pusio, homuncio senecio ; ia nominibus

propriis ut, Tyrannio, Dorio, Olympio^

Acanthio, Glabrio, Turpio, Assellio, E-

phestio, Felicio, Publio, Rufio, Secundio,

Communio, Ofellio, Ursio, yuartio e tc .

Marini, gli Atti e monumenti de 1 fratelli

Arvali, pag. 249 et seqq.

vitat, et eccles. Bergomatis: nullam earundem passionem, quae in- ventione illa antiquior sit, umquam Bergomi repertam esse aut alibi.

Quod si respondeatur, Bergomates et alios quatuor uti mar- tyres venerari quorum corpora reperta anno 1291, quique inscri- pti pariter non sint in iisdem Kalendariis: notandum esse, ne- gasse tum Muratorium tum Zannetium eos fuisse martyres: quibus, si Marius Lupus copiose et erudite respondit, afferre tamen ar- gumenta antiquiora anno 1291 non valuerit.

Secundum argumentum est, Domnonis et Domnionis nomina vix aut ne vix quidem in usu fuisse initio saeculi IV.

In his autem nominibus plura consideranda esse, videlicet, in libera republica odiosam fuisse domini appellationem; sed sub Imperatorum principatu paullatim vulgarem evasisse, ita ut amici se inter salutandum domini vocabulo appellarent, atque intra ipsos domesticos parietes, uxor maritum, frater fratrem, parentes filios, et vicissim, venerationis aut amoris causa dominos dicerent: huius consuetudinis vestigia in lapidibus superesse (1).

Interea crescente accentus potestate, primam vocabuli sylla- bam quasi longam factam esse, et proxime sequentem vicissim tanto breviorem, atque mox suppressam: unde vocem Domnus loco Dominus ortam esse.

Initio hanc appellationem fuisse communem, ut quae Gallica nunc in usu est, monsieur; sed paullatim in nomen proprium inter christianos esse conversam, adeo ut, ad finem saeculi III et initio sequentis, inter martyres et Patres Nicaenos, potissime orien- tales, iam pauci aliquot reperiantur proprio nomine dicti Domni et mulier nuncupata Domna.

Proximum esse, ut hinc nomen Domnio efformaretur; floren- tibus enim latinis litteris, iam ad imitationem Graecorum irre- psisse diminutivam seu potius munto punat» formam io non solum in nominibus communibus, sed et in nominibus propriis (2); ve-