I B I

DE PRECIBUS PRAESENTI RERUM STATU

DEO FUNDENDIS.

Dum divina iustitia, orbem terrarum perambulans, in furore trae suae Nationes conterit, fidelibus non supersunt nisi preces, quibus irae gladium, ut minus feriat, in manu Dei detorqueant. Hisce enim luctuosis diebus videtur Auctor et Rector humanae societatis Deus sua vindicare suprema iura in Nationes, quasi dicens, per me Reges regnant non per populum: vexillum enim prodere incepit in vestimento et in femore suo scriptum, Rex regum et Dominus dominantium, a quo omnis est potestas non a populo.

Atque patrati divortii fomitem in conspicua catholica Natione existentem percussit primum Deus; quae quidem percussio eo durior evasit, quo in eo divortio obstinatiores percussos reperit: ita tamen, ut si victi humanam humiliationem patiantur, non habeant victores unde plurimum glorientur. Omnes enim sauciati et languentes divinae iustitiae furorem sive per victoriam sive per humiliationem persentiunt: illi felicior exitus relinqui vide- tur, qui minus suprema illa iura Dei in societatem denegavit.

Utinam Gallia haud humanae victoriae armorumque gloriam in praesentia quaereret, sed Regem a Deo imploraret, !qui aucto- ritate divina uti par est Galliam administraret, illico nobilissi- mum robur vigoremque suum esset consequutum!

Interim arca Dei capta iisdem divortii legibus gubernatur ab ea filiorum manu, qui in hostes iampridem conversi sunt ea prae- sertim de causa, quod tamquam intimiores magistros ducesque habuerint, qui catholicam Galliam in praesentem duxerunt rui- nam. Ex quibus argui potest quid Italiae immineat, nisi ipsa sponte deleat (quod tamen impossibile videtur) praecipuam con- tritionis causam, quam postremo facinore auxit complevitque.

Romanus Pontifex, a cuius dignitate et exaltatione pendet di- gnitas et exaltatio catholicae Ecclesiae, in alienis manibus depres- sus vivere cogitur et cum eo universa deprimitur Ecclesia, quae non Dominae, sed Servae figuram gerit. Videtur Deus erga Ecclesiam suam in praesentia facere sicut paterfamiiias, qui, dum ad altiora est intentus in bonum filiorum, neque de ipsis filiis cogitare vi-