EPISTOLA ENCYCLICA. 139

erant, uti liquido apparuit, nisi Deus misericors earumdem im- petus et strenuitate Nostrarum copiarum et valido Iegionum au- xilio ab inclyta natione Gallica Nobis submisso irritos reddidisset.

» In tot vero dimicationibus, in tanta periculorum, sollicitu- dinum, acerbitatum serie maximum Nobis interim Divina Pro- videntia solatium conferebat ex praeclara vestra, VV. FF . , vestro- rumque Fidelium erga Nos et hanc Apostolicam Sedem pietate ac studio, quod et insignibus significationibus editis et catholicae charitatis operibus iugiter demonstrastis. Et quamquam gravis- sima in quibus versabamur discrimina vix aliquas Nobis inducias relinquerent, nihil tamen unquam, Deo Nos confortante, curarum remisimus, quae ad temporalem subditorum Nostrorum prospe- ritatem tuendam pertinebant; ac quae esset apud Nos tranquil- litatis et securitatis publicae ratio, quae optimarum quarumcum- que disciplinarum et artium conditio, quae populorum Nostrorum erga Nos fides et voluntas, omnibus nationibus facile innotuit, ex quibus advenae frequentissimi in hanc Urbem, occasione prae- sertim plurium celebritatum, quas peregimus, sacrorumque so- lemnium certatim omni tempore confluxerunt.

» Iamvero cum res ita se haberent nostrique populi tranquilla pace fruerentur, Rex Subalpinus eiusque Gubernium, capta oc- casione ingentis inter duas potentissimas Europae nationes fla- grantis belli, quarum cum altera pepigerant se inviolatum ser- vaturos praesentem ecclesiasticae ditionis statum, nec a factiosis violari passuros, protinus reliquas dominationis Nostrae terras se- demque ipsam Nostram invadere et in suam potestatem redigere decreverunt. At quorsum haec hostilis invasio, quaenam causae praeferebantur? Notissima profecto cuique sunt ea quae in Epi- stola Regis die 8 proxime elapsi Septembris ad Nos data et per ipsius Oratorem ad Nos destinatum Nobis tradita disseruntur, in qua longo fallacique verborum et sententiarum ambitu, ostentatis amantis filii et catholici hominis nominibus causaque obtenta publici ordinis, Pontificatus ipsius et personae Nostrae servandae, illud poscebatur, ne temporalis nostrae potestatis eversionem vel- ut hostile facinus vellemus accipere, atque ultro eadem potestate cederemus futilibus confisi sponsionibus ab ipso oblatis, quibus vota, ut aiebat, populorum Italiae cum supremo spiritualis Ro- mani Pontificis auctoritatis iure et libertate conciliarentur. Nos