S. AURELII AUGUSTINI HIPPONENSIS EPISCOPI De Consensu EVANGELISTARUM LIBRI QUATUOR .
CAPUT PRIMUM. Evangeliorum auctoritas.
CAPUT II. Ordo Evangelistarum, et scribendi ratio.
CAPUT IV. Joannes ipsius divinitatem exprimendam curavit.
CAPUT V. Virtutes duae circa contemplativam Joannes, circa activam Evangelistae alii versantur.
CAPUT VI. Quatuor animalia ex Apocalypsi de quatuor Evangelistis alii aliis aptius intellexerunt.
CAPUT IX. Quidam fingunt Christum scripsisse libros de magicis.
CAPUT X. Eosdem libros Petro et Paulo inscriptos quidam delirant.
CAPUT XI. In eos qui somniant Christum magico arte populos ad se convertisse.
CAPUT XIII. Judaeos cur Deus passus est subjugari.
CAPUT XV. Pagani Christum laudare compulsi, in ejus discipulos contumeliosi.
CAPUT XVI. Apostoli de subvertendis idolis nihil a Christo vel a Prophetis diversum docuerunt.
CAPUT XVII. In Romanos qui Deum Israel solum rejecerunt.
CAPUT XVIII. Hebraeorum Deus a Romanis non receptus, quia se solum coli voluerit.
CAPUT XIX. Hunc esse verum Deum.
CAPUT XX. Contra Deum Hebraeorum nihil a Paganorum vatibus praedictum reperitur.
CAPUT XXI. Hic solus Deus colendus, qui cum alios coli prohibeat, coli non prohibetur ab aliis.
CAPUT XXII. Opinio Gentium de Deo nostro.
CAPUT XXIII. De Jove et Saturno quid nugati sint Pagani.
CAPUT XXIV. Non omnes Deos colunt, qui Deum Israel rejiciunt nec eum colunt, qui alios colunt.
CAPUT XXVI. Idololatria per Christi nomen et Christianorum fidem juxta prophetias eversa.
CAPUT XXVII. Urget idololatrarum reliquias, ut demum serviant vero Deo idola ubique subvertenti.
CAPUT XXVIII. Praedicta idolorum rejectio.
CAPUT XXIX. Deum Israel quidni colant pagani, si eum vel praepositum elementorum esse opinantur.
CAPUT XXX. Deus Israel impletis prophetiis jam ubique innotuit.
CAPUT XXXI. Prophetia de Christo impleta.
CAPUT XXXII. Apostolorum contra idololatriam doctrina vindicatur ex prophetiis.
CAPUT XXXIV. Epilogus superiorum.
CAPUT XXXV. Mediatoris mysterium antiquis per prophetiam, nobis per Evangelium praedicatur.
CAPUT II. Quomodo sit Christus filius David, cum ex Joseph filii David concubitu non sit natus.
CAPUT III. Quare alios progeneratores Christi Matthaeus enumerat, alios Lucas.
CAPUT VI. De ordine praedicationis Joannis Baptistae inter omnes quatuor.
CAPUT VII. De duobus Herodibus.
CAPUT XII. De verbis Joannis inter omnes quatuor.
CAPUT XIII. De baptizato Jesu.
CAPUT XIV. De verbis vocis factae de coelo super baptizatum.
CAPUT XVII. De vocatione apostolorum piscantium.
CAPUT XVIII. De tempore secessionis ejus in Galilaeam.
CAPUT XIX. De illo sermone prolixo quem secundum Matthaeum habuit in monte.
CAPUT XXI. De socru Petri quo ordine narratum sit.
CAPUT XXIX. De duobus caecis et muto daemonio, quae solus Matthaeus dicit.
CAPUT XXXVII. De muto et caeco qui daemonium habebat, quomodo Matthaeus Lucasque consentiant.
CAPUT XL. Ubi ei nuntiata est mater et fratres ejus, utrum a Marco et Luca ordo ipse non discrepet.
CAPUT XLIV. De Joanne incluso, vel etiam occiso, quo ordine ab his tribus narretur.
CAPUT XLV. Ad miraculum de quinque panibus quo ordine ab omnibus, et quemadmodum ventum sit.
CAPUT XLVI. In ipso de quinque panibus miraculo quemadmodum inter se omnes quatuor conveniant.
CAPUT L. Cum de septem panibus pavit turbas, utrum inter se Matthaeus Marcusque conveniant.
CAPUT LII. De fermento Pharisaeorum, quomodo cum Marco conveniat, vel re vel ordine.
CAPUT LVII. Ubi de adventu Eliae locutus est eis, quae sit convenientia inter Matthaeum et Marcum.
CAPUT LX. Ubi de ore piscis solvit tributum, quod Matthaeus solus dicit.
CAPUT LXV. De caecis Jericho illuminatis, quemadmodum non adversetur Matthaeus vel Marco, vel Lucae.
CAPUT LXVI. De asinae pullo, quomodo Matthaeu. caeteris congruat, qui solum pullum commemorant.
CAPUT LXXVI. Cum praenuntiavit templi eversionem, quomodo aliis duobus narrandi ordine congruat.
CAPUT II. De praedicta negatione Petri, quemadmodum ostendantur nihil inter se repugnare.
CAPUT VIII. De his quae apud Pilatum gesta sunt, quomodo inter se nihil dissentiant.
CAPUT XII. De divisione vestimentorum ejus, quomodo inter se omnes conveniant.
CAPUT XIV. De duobus latronibus cum illo crucifixis, quomodo omnes concordent.
CAPUT XV. De his qui Domino insultaverunt, quomodo inter se consonent Matthaeus, Marcus et Lucas.
CAPUT XVII. De potu aceti, quomodo inter se omnes consentiant.
CAPUT XXIII. De sepultura ejus, quomodo tres a Joanne non dissentiant.
Chapter II.—Of the Man Out of Whom the Unclean Spirit that Was Tormenting Him Was Cast, and of the Question Whether Mark’s Version is Quite Consistent with that of Luke, Who is at One with Him in Reporting the Incident.
3. Mark proceeds with his narrative in the following terms: “And they were astonished at His doctrine: for He taught them as one that had authority, and not as the scribes. And there was in their synagogue a man with an unclean spirit: and he cried out, saying,1092 The words Let us alone, are omitted. [So the Greek text, according to the best mss.—R.] What have we to do with thee, thou Jesus of Nazareth? Art thou come to destroy us?” and so on, down to the passage where we read, “And He preached in the synagogues throughout all Galilee, and cast out devils.”1093 Mark i. 22–39. Although there are some points here which are common only to Mark and Luke, the entire contents of this section have also been already dealt with when we were going over Matthew’s narrative in its continuity. For all these matters came into the order of narration in such a manner that I thought they could not be passed over. But Luke says that this unclean spirit went out of the man in such a way as not to hurt him: whereas Mark’s statement is to this effect: “And the unclean spirit cometh out of him, tearing him, and crying with a loud voice.” There may seem, therefore, to be some discrepancy here. For how could the unclean spirit have been “tearing him,” or, as some codices have it, “tormenting him,” if, as Luke says, he “hurt him not”? Luke, however, gives the notice in full, thus: “And when the devil had thrown him in the midst, he came out of him, and “hurt him not.”1094 Luke iv. 35. Thus we are to understand that when Mark says, “tormenting him,” he just refers to what Luke expresses in the sentence, “When he had thrown him in the midst.” And when the latter appends the words, “and hurt him not,” the meaning simply is, that the said tossing of the man’s limbs and tormenting him did not debilitate him, as is often the case with the exit of devils, when, at times, some of the members are even destroyed 1095 Reading elisis. Various mss. give amputatis aut evulsis = amputated or torn off. in the process of removing the trouble.
CAPUT II.
De homine a quo spiritus immundus ejectus est convexans eum, quomodo Lucae qui hoc cum eo dixit, non repugnet.
3. Sequitur Marcus, et dicit: Et stupebant super doctrina ejus: erat enim docens eos quasi potestatem habens, et non sicut Scribae. Et erat in synagoga eorum homo in spiritu immundo, et exclamavit, dicens: Quid nobis et tibi, Jesu Nazarene? venisti perdere nos, etc., usque ad eum locum ubi ait, Et erat praedicans in synagogis eorum, et in omni Galilaea, et daemonia ejiciens (Marc. I, 22 39). Et in hoc toto loco quamvis sint quaedam, quae cum solo Luca dixit, tamen jam tractata sunt, cum Matthaei narrationem continuam teneremus; quia in ipsum ordinem sic incurrerant, ut ea praetermittenda non arbitrarer. Sed Lucas de spiritu immundo ait quod sic exierit ab homine, ut nihil ei noceret: Marcus autem, Et discerpens eum, inquit, spiritus immundus, exclamans voce magna, exit ab eo. Potest ergo videri contrarium: quomodo enim discerpens, vel, sicut aliqui codices habent, convexans eum, cui nihil nocuit secundum Lucam? Sed et ipse Lucas, Et cum projecisset illum, inquit, daemonium in medium, exiit ab illo, nihilque ei nocuit (Luc. IV, 33-35). Unde intelligitur hoc dixisse Marcum, convexans eum, quod Lucas dixit, cum projecisset eum in medium: ut quod secutus ait, nihilque ei nocuit, hoc intelligatur, quia illa jactatio membrorum atque vexatio non eum debilitavit, sicut solent exire daemonia, etiam quibusdam membris amota vexatione elisis .