(Vers. 31.) Dicebant excessum ejus quem completurus erat in Hierusalem.

11. Docent enim te de excessu ejus mysteria. Et 1702B hodie Moyses docet, et hodie Elias loquitur, et hodie in majore gloria videre possumus Moysen. Quis enim non potest, quando et populus Judaeorum eum videre potuit, immo vidit? Vidit enim in gloria faciem Moysi (Exod. XXXIV, 30, et seq.) : sed velamen accepit, sed in montem non ascendit. Et ideo 1414 erravit, quia solum Moysen vidit, Dei Verbum simul videre non potuit.

12. Revelemus igitur nos faciem nostram; ut revelata facie gloriam Dei speculantes, in eamdem imaginem reformemur. Ascendamus in montem, deprecemur Dei Verbum; ut in specie et pulchritudine sua nobis appareat, et confortetur, et prospere procedat, et regnet. Et haec enim mysteria sunt, et altius referuntur; etenim pro tua possibilitate aut minuitur 1702C tibi Verbum, aut crescit, ac nisi altioris prudentiae cacumen ascendas, non tibi apparet sapientia, non tibi apparet mysteriorum cognitio, non tibi apparet quanta sit gloria, quanta sit species in Dei Verbo: sed Dei Verbum quasi quodam apparet in corpore, non habens suam speciem, neque decorem, et apparet quasi homo in plaga, qui ferre possit infirmitates nostras: apparet tibi quasi quidam sermo natus ex homine, litterarum opertus involucris, virtute spiritus non refulgens. Sed si dum hominem consideras, de Virgine credas esse generatum, et paulatim aspiret fides, quod de spiritu Dei natus sit, incipis montem ascendere. Si in cruce positum 1703A triumphantem de morte videas, non peremptum: si videas quod terra tremuit, sol refugit, tenebrae offusae sunt oculis perfidorum, monumenta aperta sunt, mortui surrexerunt; ut esset indicio quia gentilis populus qui mortuus erat Deo, tamquam reseratis sui corporis tumulis, infuso crucis lumine resurrexit: si hoc videas mysterium, in excelsum ascendisti montem, alteram Verbi gloriam cernis.

13. Vestimenta ejus alia deorsum sunt, alia sursum. Et fortasse vestimenta Verbi, sermones sunt Scripturarum, et quaedam intellectus indumenta divini; quia sicut ipse Petro, Joanni, et Jacobo in altera specie apparuit, et vestitus ejus albus refulsit (Vers. 29) ; ita et oculis tuae mentis jam divinarum lectionum sensus albescit. Fiunt igitur verba divina 1703B sicut nix, vestimenta Verbi candida nimis, qualia fullo super terram facere non potest.

14. Quaeramus hunc fullonem, quaeramus hanc nivem. Legimus ad villam fullonis ascendisse Esaiam (Esai. VII, 3) . Quis est iste fullo, nisi forte ille qui delicta nostra lavare consuevit? Denique ipse dixit, Si fuerint delicta vestra sicut phoeniceum, ut nivem dealbabo (Esai. I, 18) . Quis est iste fullo, nisi qui indumenta nostri intellectus abluit, et induit nos indumenta virtutum, ablutisque maculis corporalibus, Soli solet offerre divino?

15. Audivi etiam (ut ad redarguendos eos de contrariis sumamus exemplum) duorum prudentium facundiam nivi et apibus comparasse. Inveni quoque dixisse David: Quam dulcia faucibus meis 1703C verba tua, super mel et favum ori meo (Psal. CXVIII, 103) ! Et infra: Lucerna pedibus meis verbum tuum, Domine, et lux semitis meis (Ibid., 105) . Verbum Dei lux est, 1415 verbum Dei nix est. Super mel quoque et favum est Dei verbum, quod ore divino melle dulcior fluxit oratio, et perspicua, nivis ritu, mollioribus cadunt verba sententiis. Vere hic solus sermo nivibus comparandus, qui de coelo missus in terras, jejuna nostrorum arva pectorum fecundavit. Quod non usurpatorie praesumptum, sed ex lectionis serie derivatum Deus ipse testatur, dicens: Exspectetur sicut pluvia eloquium meum, et descendant velut ros verba mea, sicut imber super gramen, et sicut nix super fenum (Deut. XXXII, 2) .

16. Utinam, Domine Jesu, mens mea pluviae tuae 1703D humore viridescat: utinam terram meam nivis istius candore respergas; ne praepropero calore vernantis corporis arva luxurient, sed potius fotu nivali semina verbi coelestis pressa foecundent! Nix cum cadit, aves coeli ubi inhabitent non habent, et laetior solito tritici proventus exuberat.

17. (Vers. 32.) Vidit hanc gratiam Petrus, viderunt et qui cum illo erant, licet somno gravati fuissent; premit enim incomprehensibilis splendor divinitatis nostri corporis sensus. Nam si solis radium 1704A e regione oculorum contuentium corporea nequit acies sustinere; quomodo Dei gloriam humanorum ferret corruptela membrorum? Eoque purior et subtilior exhausta concretione vitiorum, corporis habitus in resurrectione formatur. Et fortasse ideo gravati erant somno, ut resurrectionis viderent speciem post quietem. Itaque evigilantes viderunt majestatem ejus; nemo enim nisi vigilans gloriam videt Christi. Delectatus est Petrus, et quem saeculi hujus illecebrosa non caperent, gratia resurrectionis illexit.

18. (Vers. 33.) Bonum est, inquit, nos hic esse (hinc et sanctus Paulus ait (Philip. I, 23) : Dissolvi enim, et cum Christo esse multo melius), nec laudasse contentus, non solum affectu, sed etiam factorum devotione praestantior, ad exaedificanda tabernacula tria 1704B impiger operarius communis obsequii ministerium pollicetur. Et quamvis nesciret quid diceret; tamen pollicebatur officium: quo non inconsulta petulantia, sed praematura devotio fructus pietatis accumulat. Nam quod ignorabat, conditionis fuit: quod promittebat, devotionis. Sed non capit humana conditio in hoc corruptibili, in hoc mortali corpore facere tabernaculum Deo. Sive in animo, sive in corpore, sive alio aliquo loco fuge quaerere quod non licet scire. Si Petrus nescivit quemadmodum tu potes scire? Si nescivit, ille qui promisit, et qui corporis terminos magnitudine animi nesciebat; quemadmodum scire nos possumus, desidia quadam mentis intra proseptum carnis inclusi? Denique placuit tanta devotio Deo.