tur? qui splendore Religionis quam profitetur, destituitur, Ecclesiae patri- monio subrepto, Ministris Religionis in summam egestatem redactis atque dispersis, Religiosis Institutis sup- pressis, ex quibus pauperes sua quo- que solatia nanciscebantur? Quis fe- licem eum populum dicet, qui eo ducitur et instituitur, ut non solum vera religione privetur, sed ut sen- sum quoque naturalis honestatis at- que iustitiae amittat, nulla alia co- gnita lege, nulla auctoritate admissa, praeter eam, quam timor poenae observare faciat?

Itaque nisi dicere audeas, Itali- cum populum tyrannum, qui in pro- priam calamitatem sibi trahere vo- luisset reliquam populi partem vera civili felicitate atque libertate fruen- tem, aspirationes, si quae fuerint, esse quidem non poterant ad Romam ceterasque provincias sibi iungendas; sed e converso ad se Romae iun- gendum, ut libertate atque felicitate iure debita et ipse italicus populus ffueretur,

Quamquam haec quae de populo Italico innui universim vera atque perspecta sint; tamen negari non potest, in ipso italico regimine quam- dam esse virorum turbam in duas veluti factiones divisam, quarum una paullo moderatior, altera vero sata- nica. Hisce elementis constat regi- men illud, quod universum populum repraesentare impudenter dicitur. Fa- ctio autem, quam dixi satanicam, ea

ix v. 2.¡3

(1) De hisce hominibus nonnulla scripsi in Yol. 1 pag. 2 9 2 in Adnotat.

est, quae moderatiorem fictionem facile vincit sive strepitu, sive actio- ne, multoque melius logica conse- cutione ex principiis socialibus, quae ex Gallia proficiscentia Gubernium illud palam profitetur.

Haec autem satanica factio illa est, quae suis principiis omnia sub- vertit quidquid christianitatem sa- piat, omnes spernit aeternas recti- tudinis et iustitiae leges: illa uno verbo est, quae nunquam quiescens (quin sciat quid ultimo tandem, prae- ter omnium destructionem , consti- tuere quaerat), Regibus et Guberniis utitur tamquam instrumentis ad suos proximos, quos cogitat, fines conse- quendos (1); quaeque Romam, prae altera factione, vehementius concupi- vit Romanumque Pontificem, quem Utpote aeternae iustitiae magistram perpetuo odio prosequitur.

DE POPULARIBUS ASPIRATI0NIBM8

IURIDICE CONSIDERATIS

Qui rationem, quam Peus na- turae auctor homini indidit, penitus non obscuraverit, primo intuitu in- telligit, aspirationes ad aliquid con- sequendum ius nullum per se tri- buere: intelligit videlicet, aspiratio- nes et vota non esse titulum ad ha- bendum id ad quod homines aspirant. Omnes qui in iudicio contendunt ad r em controversam aspirant; nihilo- minus Iudex ad normam iustitiae rem adiudicare tenetur.