- M - Sess. 7 c. 10 de Ref. a Non liceat Capitulis sede vacante, infra

annum a die vacationis, ordinandi licentiam, aut litteras dimisso- rias seu reverendas, ut aliqui vocant, tam ex iuris communis dispo- sitione, quam etiam cuiusvis privilegii aut consuetudinis vigore, ali- cui , qui Beneficii ecclesiastici recepti sive recipiendi occasione ar- ctatus non fuerit, concedere. Si secus fiat, Capitulum contraveniens ecclesiastico subiaceat interdicto, et sic ordinati, si in minoribus or- dinibus constituti fuerint, nullo privilegio clericali, praesertim m

sententiam Osii Episcopi dicentis : « Et hoc necessarium esse puto, ut cum omni scru- pulositate ac diligentia examinetis, ut si quis dives vel scholasticus sive de publico dignus Episcopatu videatur, hunc non ante ordinari quam Lectoris, Diaconi et Pre- sbyteri compleverit ministerium, quo per singulos gradus si dignus fuerit visus, ad fastigium Episcopatus gradatim ascendat.»

Episcopatus iuxta antiquitatem dicitur sacerdotii fastigium, plenitudo , apex, non quasi tenuis apex, qui compleat sacerdotium, sed tamquam plenum, sacerdotium quod in se iam cetera contineat per quae ad eius plenitudinem ascenditur. Namque iuxta con- ceptum qui ex veteribus documentis erui pot- est, Episcopatus ordo est quodammodo basis integrae pyramidas non vero pyramidis apex; ita ut totum ordinis sacramentum materiali quadam imagine repraesentari posse videtur per pyramidem sic conversam, ut vertex ter- ram, basis autem caelum aspiciat, quae esset sacerdotii plenitudo per Episcopatum.

Quodnam autem impedimentum secum- ferret ordinatio facta per saltum tempore Alexandri II erui potest ex can. Solicitudo, qui legitur in Decreto Gratiani dist. 52, quo sic Alexander II rescripsit: « Solicitudo di- lectionis tuae statuit consulere, utrum portatur istarum litterarum, Diaconatus et Presbyteratus officium idoneus sit per- agere, necne; quum ad id praepostero cursu, Subdiaconatus ordine postposito, negligen- tia potius, quam superbia cognoscatur ascendisse. Unde nos consulendo caritati tuae mandamus, ut ab officio sacerdotali eum prohibeas, donec proximo quatuor temporum ieiunio Subdiaconatu» ministe- rium sibi rite imponas et sic deinceps ad maiora officia eum redire concedas.»

Cui consonat caput unicum, de Cleri- co ordinato per saltum, quod in sua primae- va integritate refero, in quo Innocentius III sic respondit: u Tuae litterae continebant, quod (sicut ex relatione quorundam rece- peras) P. Presbyter , Diaconatus ordine praetermisso, se fecit ad Sacerdotii ordi- nem promoveri. Ipse tibi quoque secreto confessus est, se pro certo nescire si res taliter se haberet, sed ex quo boni viri hoc asserebant, inter quos fuerat conver- satus, credebat assertioni eorum, eo quod tempore quo ordines inferiores susceperat intra annos discretionis fuerat constitutus. Tu igitur ipsum ad Apostolicam Sedem transmittens, nobis supplicasti humiliter, ut cum eo misericorditer agere dignaremur. Nos igitur eius miseriae condolente» fra- ternitati tuae per Apostolicam Sedem man- damus, quatenus condignam poenitentiam pro huiusmodi negligentia iniungas eidem; qua peracta (quod non intelligitur itera- tum quod factum esse nescitur) ipsum in Diaconum ordinare procures et sic de mi- sericordia eundem ministrare permittas in ordine sacerdotis». Ex quibus mini apparet, sententiam veteri iuri magis conformem. eam esse, quae docet, ordinatum per saltum esse irregulärem ; sed post Trid. Decretum, ob verba «si non ministraverint... Episco- pus possit dispensare: » declaratum satis vi- detur, ordinatum per saltum non esse irre- gulärem, sed esse ipso facto suspensum, ita ut si ministraverit irregularis evadat, pro- indeque indigeat Apostolica dispensatione. Quum haec suspensionis censura non solum sit a Tridentina Synodo indirecte innovata, sed potius declarata, facta quoque Episcopis facultate eam absolvendi, in suo vigore per- manet, iuxta ea quae scribam inAppend.XIV.