A I» I» E N.

» scripto exaratos sive typis editos » vel forsan exarandus et edendos, » in quibus eadem erronea doctrina » aut integre aut ex parte renovetur » ac defendatur (1) sub eisdem poe- ti nis, eademque Apostolica Aucto- » ritate harum Litterarum tenore » proscribimos ac damnamus, illos- » que legi, imprimi et retineri omni- » no prohibemus.»

Puto hanc esse unicam librorum damnationem a Gregorio XVI factam sub poena excommunicationis ; ce- terae enim Litterae eius Apostolicae, quas invenire valui, varios libros da- mnantes, poenam excommunicatio- nis non solum non reservant, sed neque infligunt.

Sane per Epistolam encyclicam,

ix m. 121

Singulari nos, datam septimo Ka- lendas Iulias 1834 damnavit quen- dam librum, cui titulus, Paroles d'un croyant, his verbis: u quo per n impium verbi Dei abusum populi n corrumpuntur ad omnis ordinis n publici vincula dissolvenda , ad v utramque auctoritatem labefactan- » dam , ad seditiones in Imperiis, v tumultus rebellionesque excitan- V das, fovendas, roborandas, librum D ideo propositiones respective fal- » sas, calumniosas , temerarias , in- V ducentes in anarchiam, contrarias n Verbo Dei, impias, scandalosas, er- ji roneas iam ab Ecclesia, praesertim n in Valdensibus, Wiclefitis, Hus- 7i sitis aliisque id generis haereticis 7i damnatas, continentem , reproba-

ci) Per Litteras Apostolicas Romani Pontifices dum libros damnant et prohibent, simul docere solent indicando et reprobando errores praecipuos in huiusmodi libris contentos. In damnandis his quinque libellis, qui perniciosiores late per universam Germaniam circum- ferebantur, hanc doctrinam in eodem Brevi Pontifex reprobavit, et damnavit ut ibidem le- gitur: * Omnes Episcopos, utpote Apostolorum successores, parem ac supremam Ecclesiae «regendae potestatem a Christo accepisse, eamque non in solo Romano Pontifice, sed in » toto Episcopatu residere: voluisse imo Christum Ecclesiam reipublicae mois administrari, » ita ut omnes, nedum inferioris ordinis clerici, sed etiam laici iure gaudewat suffragii : » omnem ideo potestatem universo fidelium coetui in Episcopos atque in ipsum Romanum » Pontificem derivandam, immediate fuisse concessam : in praesenti Ecclesiae disciplina » multa esse tum inutilia tum periculosa et noxia, quae pro temporum indole oportet im- " mutari. Indulgentias nihil aliud esse, nisi partis eius poenitentiae, quae per canones sta- » tuta erat peccanti, remissionem: eas ad poenas temporarias divinae iustitiae debitas, et in » hac vel altera vita luendas referri posse, aut defunctis prodesse, neque in scriptura, ne- » que ex traditione demonstrari: illarum usum veram poenitentiam retardare et «vertere, ac » spiritualibus fidelium commodis prorsus adversari; thesaurum ex Christi meritis, Sancto- » rumque satisfactionibus conflatum, antiquis incognitum, nuperis temporibus fuisse inve- » ctum: hodiernam Ecclesiae in Sacramento poenitentiae administrando disciplinam, nedum » frustraneam, sed et perniciosam esse, tamque salutaris instituti virtuti et efficaciae de- » trahere: legem caelibatus in ignominiam, dedecus et detrimentum cleri vergere, ipsique « naturae esse contrariam: characterem, qui in ordinatione imprimitur, inter scholasticorum n placita esse adnumerandum; atque eum, qui semel fuit Sacerdos, rursus laicum fieri posse «saltem auctoritate Ecclesiae, cuius nomine peculiares Episcopos intelligunt: alia demum » multa de stipendiis Missarum, de quotidiana earum celebratione, de pluribus pro uno eo- » demque defuncto sacrificiis, de privata synaxi, de sacris ritibus, de cultu Beatae Mariae » Virginis, de piis sodalitatibus, de publicis supplicationibus asserunt, quae singillatim » pudet percensere.»