πραχθέν, μήτε ὁ ῥύπος τῆς ἐσθῆτος τὴν ψυχὴν κηλιδωσάτω. Ἔστι γὰρ καὶ τοῦτο ἐνέργεια τοῦ ἁγίου πνεύματος· ἔστι γὰρ καὶ ὕδωρ καὶ ἔλαιον καὶ πῦρ. Ἡ δὲ τοιαύτη γυνὴ ἐπάνω τοῦ ἀνδρικοῦ τάφου σκιρτῶσα καὶ μετὰ θάνατον τὸν ἄνδρα παροξύνουσα, πῶς ἂν κλαύσῃ τὸν ἄνδρα τῷ φίλῳ προσγελῶσα; Τῆς εὐταξίας, ὦ φίλοι, φροντίσωμεν, τὴν τοῦ ἁγίου πνεύματος ἐπιστασίαν τιμήσωμεν, τῆς γραφῆς ἀκούσωμεν, καὶ τῷ κυρίῳ πειθαρχήσωμεν. Ἤκουες τῇ προτεραίᾳ πάντως, ὦ φίλε, τί ἐλθὼν ὁ κύριος εἰς τὸ μνημεῖον Λαζάρου διεπράξατο. Τὰ ὅμοια καὶ σὺ διαπράττου ὡς Χριστιανός. Τί δὲ ἐλθὼν ὁ κύριος διεπράξατο; Συμμέτρως ἐδάκρυσεν, ἢ ἀμέτρως ᾠνοπότησεν; Ἐνε βριμήσατο τῷ πνεύματι προσευξάμενος, ἢ ἐσκίρτησε καὶ μάχην εἰργάσατο; Παντί που δῆλον ὅτι καὶ προσηύξατο καὶ ἐδάκρυσεν καὶ ἐνεβριμήσατο τῷ πνεύματι καὶ ἐτάραξεν ἑαυτὸν συμπαθείας ὑπογραμμὸν ἑαυτὸν ἡμῖν παρεχόμενος. Κατόπιν τοίνυν ἀκολουθήσωμεν τῷ κυρίῳ καὶ τῆς γραφῆς λεγούσης ἀκούσωμεν· Κλαῦσον ἐπὶ νεκρῷ, ὅτι ἐξέλιπε φῶς. Κλαῦσον εἶπεν, οὐχὶ δὲ ἑόρτασον. Ἐν ἐκκλησίᾳ ἑόρτασον, ἐν τῷ τάφῳ Κλαῦσον, καὶ τοῦτο συμμέτρως, ὡς ὁ κύριος τὸν Λάζαρον. Ἄκουε τοῦ Ἐκκλησιαστοῦ λέγοντος· Καιρὸς τοῦ κλαῦσαι καὶ καιρὸς τοῦ γελάσαι. Τί ἐπάνω τοῦ τάφου ποδοκρουστοῦσι σήμερον, καὶ κύμβαλα σατανικόφωνα κινοῦσιν, καὶ ᾄδουσι μέλη θεατρικά; Μὴ γὰρ ἐχθρὸν ἐνίκησαν, ἢ τύραννον κατέστρεψαν, ὅτι χοροὺς σατανικοὺς συστησάμενοι οὕτω διὰ τῆς ἀγορᾶς πομπεύουσιν; Ὢ τῶν ἀτόπων πραγμάτων. Τί τῶν ἀτόπων οὐ διαπράττονται σήμερον οἱ ταφομεθυσταί; Σήμερον τοὺς τάφους ἀρχιτεκτονεύουσιν, σήμερον οἰκοδομεῖν ἐπαγγέλλονται τὰ μνήματα , σήμερον φλυαροῦντες δαψιλεύονται· Ἐὰν δέῃ με τὰς τρίχας μου πωλῆσαι, οὐ μὴ καταλείψω τὸν τάφον ἀτρίχωτον. Οὐ θέλω τὸν γείτονα διοδεύειν ἐντεῦθεν, οὔτε χήρους παρέρχεσθαι. Καὶ μόνον ἀποστῶσι τοῦ μνημείου, εὐθέως καὶ τὴν μνήμην ἀποδύονται. Μέθη γὰρ μνήμης ἀρίστης ἀφανίστρια, ἀσέμνων λογισμῶν ἐπινοήτρια , θεϊκῶν διδαγμάτων καταφονήτρια. Ἐκκλίνωμεν τοίνυν τὴν μέθην, δείξωμεν συκοφάντας τοὺς Ἰουδαίους, τοὺς ἀρτίως εἰρηκότας ὅτι γλεύκους μεμεστωμένοι εἰσὶν οἱ ἀπόστολοι, περαιώσωμεν τὴν τοῦ κυρίου διδασκαλίαν τὴν λέγουσαν, καθὼς ἀρτίως ἠκούσαμεν· Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω· ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ , καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. Ἄκουε συνετῶς. Περὶ ὕδατος ζῶντος ἐδίδαξεν, οὐχὶ δὲ περὶ οἴνου μεθύσκοντος. Ἐροῦσι δὲ πάντως τινέςοὐ λείπει γὰρ ἀντιλογία μεθυστῇ· Τί οὖν; Κακὸς ὁ οἶνος, ἐπειδὴ διαβάλλεις τοῦτον; Εἰ δὲ κακὸς ὁ οἶνος, διὰ τί ὁ δεσπότης ἡμῶν Χριστὸς τὸ ὕδωρ εἰς οἶνον μετέβαλεν; Οὕτω φησὶ κάλλιστος ὁ οἶνος ὑπάρχει. Ἄκουε συνετῶς. Οὐ τὸν οἶνον ὑβρίζομεν, θεοῦ γὰρ δῶρόν ἐστιν, ἀλλὰ τὴν μέθην βδελυττόμεθα, διαβόλου γὰρ ἔργον ὑπάρχει. Ὅμως πρὸς τοῖς εἰρημένοις ἄκουε καὶ τοῦτο· ἤδη γὰρ ὁ λόγος τὴν σιωπὴν περιβλέπεται. Μετέβαλε μὲν ὁ κύριος τὸ ὕδωρ εἰς οἶνον. Ἀλλ' ὅμως τοῦτο πεποίηκεν ἐν Κανᾷ τῆς Γαλιλαίας ἐν τοῖς γάμοις, οὐχὶ δὲ ἐν Βηθανίᾳ τῆς Ἰουδαίας ἐπὶ Λαζάρου τοῦ τεθνεῶτος. Μετέβαλεν ὁ κύριος τὸ ὕδωρ εἰς οἶνον, ἐπὶ τῶν γαμούντων τοῦτο πεποιηκώς, οὐχὶ δὲ ἐπὶ τῶν πενθούντων τὸν Λάζαρον. Ὅπου γάμος, ὕδωρ εἰς οἶνον μετήνεγκεν· ὅπου νεκρός, δάκρυον ἐχορήγησεν. Τῷ δὲ θεῷ τῷ τὰ πάντα πληροῦντι δόξαν ἀναπέμψωμεν, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.