Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale314

magistris, quas antea instituerat, in nativa urbe pro puellis iuvenibusque

humilioris ordinis scholam condidit. Primum quadam censura est affecta,

potissimum propter illud inceptum illo tempore insolitum, sed non concidit

animo. Eius in educandi ratione, matutinum tempus ad adolescentes insti-

tuendas dicabatur et vespertinum ad matres. Catechismus tradebatur, sanc-

torum vita legebatur, precatio docebatur atque quoddam opus agebatur.

Inceptum probandum istud etiam extra Viterbiensem dioecesim est co-

gnitum. Etenim Dei Servus Cardinalis Marcus Antonius Barbarigo, Episco-

pus Montis Faliscorum, Dei Servam suam in dioecesim invitavit, ubi inter

alumnas Sanctam Luciam Filippini habuit.

Subsequentibus annis in nonnulla mediae Italiae loca est producta, pe-

tentibus Cardinalibus, Episcopis nobilibusque. Anno MDCCXIII Romae, Sum-

mo Pontifice Clemente XI comprobante laudanteque, condidit scholam.

Quas aliis Dei semitas demonstrabat, easdem ipsa laetanter, perseveranter

studioseque decurrebat, Divinum Magistrum cunctis in rebus imitando. Sic

per christianas virtutes assidue exercitas operis socias alumnasque educavit.

Firma fuit in fide, perseverans in spe, actuosa in caritate. Ex Christo cruci

affixo contemplando in difficultatibus et oppositionibus vim hausit, quas eius

opera annorum decursu invenit. Suam spiritalitatem assidua precatione, erga

Eucharistiam, qua coram adorans multas horas manere solebat, atque erga

Virginem Mariam, cui suum apostolatum et institutum tuendum commisit,

devotione aluit. Comis facilisque in proximum fuit. Providentiae fiducia

sustentata, tranquillitatem spemque in ceteros inferebat.

Antequam aliquid maioris momenti decerneret, omnes res ponderabat

atque consilium ex prudentibus hominibus quaerebat, qui eam in Domini

voluntate reperienda iuvarent. Aequo animo semper se gessit atque gratam

se iuvantibus praebuit. Decoram ac simul simplicem prae se tulit speciem.

Terrestria bona posthabuit, sibi prorsus conscia a mundanis divitiis separa-

tionem condicionem esse necessariam ad mansura percipienda. Paupertatem

ita dilexit ut paternam hereditatem pro fratre detrectaverit, atque suum

propositum cum persequeretur, humana auxilia non quaesivit. Spiritalibus

moderatoribus ecclesiasticisque potestatibus paruit, castimoniam in habitu

et rebus agendis servavit. Insignem constanter humilitatem admirabilemque

mansuetudinem ostendit, cum se instrumentum putans in Domini manibus

inutile: effari namque solebat: « pulchram speciem demonstrare nolo, sed

divino subsidio res certas procurare et aeternitatis fructus volo ». Diuturnam

post operositatem aegrotavit et die VIImensis Maii anno MDCCXXVIII aeternam

beatitudinem attigit.

Latam propter sanctitatis famam, beatificationis canonizationisque Cau-

sa incohata est. His rite peractis iure statutis rebus, Decessor Noster Pius XII

die IV mensis Maii anno MCMLII eam in Beatorum catalogum rettulit. Die

XXVIII mensis Aprilis huius anni MMVI decretum super miraculo edendum

concessimus. Faventibus Patribus Cardinalibus Episcopisque, in Consistorio