410 Acta Apostolicæ Sedis - Commentarium Officiale

vitatem enim aegritudinis iamiam medici obnuntiaverunt, nullam sanatio-

nis potestatem resignantes. Facultatem Philosophiae, cui apud Pontificiam

Universitatem Studiorum Gregorianam inscriptus erat, Servus Dei, impla-

cabiliter progrediente morbo, paucos tantum menses frequentavit et, inter

dies 10 et 19 mensis Maii anno 1964, in Galliam comitatus est, primum

apud Sanctuarium Beatae Mariae Virginis Lapurdense, ut a Deo sanationem

impetraret, dein apud Sanctuarium Luxoviense, ut ad sepulcrum Sanctae

Teresiae a Iesu Infante, cuius devotissimus erat, exoraret. Istic scripsit

Nicolaus: « Valetudinis haud exposcam resumptionem, utinam vero volun-

tatem Dei admodum perficiam! ». Die 7 mensis Octobris vota perpetua ei

profitenda erant, sed Superiores, qui exacerbatae valetudinis eius animad-

verterant auctum, Apostolicae Sedis indultum rettulerunt anticipationis et

die 28 mensis Maii eiusdem anni in sacello Alumnorum studentium Domus

Clericorum Regularium Ministrantium Infirmis in Urbe Servus Dei, super

sellam rotularum ope instructam iam retentus ac viribus infractus, profes-

sionem sollemnem emisit.

Spiritualitas eius, quae in primis ferventi amore Iesu Eucharistiae exarsit

et profunda filialique devotione erga Virginem Mariam, culmen et plenitudi-

nem suam hic adepta est: vere promptus ac benevole animatus fuit tempus

passionis suae vivere in Domini et Virginis Perdolentis communione, sese

pro tot fratribus spei et salutis maxime indigentibus offerens hostiam.

Ultimi dies peregrinationis eius in mundo asperum dolendumque fuit

perseverans tormentum. Tumor, enim, per membra corporis profectus et in

pulmones iam omnino perfusus, non modo eum vehementibus doloribus im-

maniter vexabat, sed anhelitus angore urgebat. Nicolaus autem infirmitatis

cruciatus illos heroica virtute suscepit, Christi crucem prorsus adhaerens

et Sanctissimae Matris Dei, Sancti Patris Camilli, cuius fidelis factus erat

assecla, atque Sanctae Teresiae a Iesu Infante ferventer invocans auxilium,

semper animi exhibens tranquillitatem, numquam desperationi indulgens,

perquam sollicitus ne iis, qui ipsi ministrarent infirmo, incommodum afferret

ullum et in tribulationis ore quam maxime dissimulando sedulo enisus, ut

dolorem matri suae prope adstanti vitaret.

Die 12 mensis Iunii anno 1964, vesperi, diutissime orationi devinctus,

summa cum aequitate animi et hilari vultu pie aeternitatis aditum intravit.

Exsuviae eius Bucchianici quiescunt in crypta sanctuarii Sancti Camilli de

Lellis, quae meta assiduarum sunt christifidelium peregrinationum.