1246 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

LITTERAE APOSTOLICAE

I

Venerabili Dei Servo Christophoro a Sancta Catharina (in saeculo Christophoro Fernández Valladolid) Beatorum tribuitur dignitas.

FRANCISCUS P.P.

Ad perpetuam rei memoriam. - « Venite benedicti Patris mei; possidete

paratum vobis regnum a constitutione mundi. Esurivi enim et dedistis mihi

manducare; sitivi et dedistis mihi bibere » ( Mt 25, 34-35) .

Venerabilis Dei Servus Christophorus a Sancta Catharina, in saeculo

Christophorus Fernández Valladolid appellatus, Emeritae in Hispania die

XXV mensis Iulii anno MDCXXX, ex paupere agricolarum familia natus est.

A parentibus non modo fidem, verum etiam firmam in Divina Providentia

spem didicit. Ab anno MDCLVII veluti aegrotorum minister ab Ordinis Hospi-

talarii S. Ioannis de Deo sodalibus conductus est, cuius superior, insignibus

spectatis Christophori qualitatibus, ei suasit ut sacerdos fieret. Sic cum

opus sustineret aegrotorum ministri ac sacristae, curricula studiorum egit,

atque die X mensis Martii anno MDCLXIII sacro ordine Pacensi in urbe est

auctus. Deinceps ad clerum dioecesanum Emeritensem transivit, ad quem

eius avunculus pertinuit.

Sicut militum cappellanus, tempore Lusitani belli pro libertate recu-

peranda suscepti, Venerabilis Dei Servus Dominum invenit in sauciatis

deformatisque corporibus militum, quos omnimodo iuvit, cum esset peritus

aegrotorum minister necnon firma precatione sustentatus. Eandem agen-

di rationem tenuit posthac erga complures pauperes aegrotosque, quos

Cordubae repperit. Hispano exercitu anno MDCLXV profligato, typho cor-

reptus, novum spiritale iter suscepit, quod magis in precatione, recessu

ac paenitentia niteretur. Grave spiritale certamen duos annos sustinuit,

alias cursu ecclesiasticorum honorum, alias Domini desiderio pellectus,

qui eum ad vitam solitariam vocabat. Quemadmodum octo annos natus

facere solebat, cum in silvis perdiu cibum quaeritaret, pauperem familiam

sustentaturus, Franciscales adiit, apud claustrum « De la Antigua », Domino

respondere desiderans: « Solitudinem petam, ad quam tua dilectio me vo-