219. (9). De sancto Martino.

1. Inter patres monastici Vel clericalis ordinis Martinus est virtutibus Insignis et miraculis.

2. Non quilibet de pluribus, Sed ille solitarius Primo, dehinc Turonicae Praesul paterque patriae.

3. Directa quem prudentia Fortisque temperantia, Quin universa sanctitas Ornavit, hoc est caritas.

4. Is pauperi quam dividit, Se veste Christus induit, Dans signa tantae gratiae Necdum renato cernere.

5. Mox fonte caeli roscidus, Sancto repletur spiritu Divoque fretus numine It ut potens apostolus.

6. Confutat ortas haereses, Iussu repellit daemones, Leprae medetur osculo Et mortuis precario.

7. Quid igne rapto caelitus Cremasse fana funditus Gravesque moles per fidem Hunc transtulisse praedicem,

8. Dedisse caecis sidera, Sentire surdis organa Mutisque praecinentibus Aptasse claudos saltibus?

9. Quot gesserit huiusmodi Miraculorum milia, Fugit ligari calculo Velut suburra pontica.