Epistola dedicatoria.

Eminentissimo et reverendissimo principi et D. D. Francisco Antonio De Lorenzana Et Butron S. R. E. presbytero cardinali, archiepiscopo Toletano, Hispaniarum primati, cancellario majori Castellae, praeclari regii ordinis Hispanici Caroli III, magna cruce insignito, etc., Faustinus Arevalus.

Etsi optime intelligo, eminentissime princeps, eum te esse, qui studiorum meorum, quidquid sunt, qualiacumque sunt, rationem a me prope jure tuo repetere possis, meaque omnia tibi deberi, tamen, libere ut loquar, vix nunc quidem inducerem animum, ut ad te, ista dignitate virum, tot curis, tot muneribus districtum, alterum hoc laborum meorum in Christianos poetas specimen mitterem, nisi ita crebris, ac magnis a te, lucubrationum hujuscemodi mearum nomine, cumulatus beneficiis essem, ut facile credam, te Sedulium meum, quem reverenti et submisso animo nunc offero, benigno et placido vultu suscepturum.

Atque, ut alia hoc loco praeteream, unum modo commemorare mihi liceat: quod tamen non ad ullam doctrinae, aut ingenii mei commendationem dictum videri velim, quae quam sint exigua, sentio; sed ad tuae unius singularis, atque incredibilis adversus Christianae litteraturae cultores propensionis, et beneficentiae praedicationem. Commemorare, inquam, hoc unum mihi liceat, voluisse te, inter imagines virorum doctrina illustrium, quae in publica istarum tuarum aedium archiepiscopalium bibliotheca visuntur, meam quoque imaginem, a pictore in primis claro Bonaventura Salesa ad vivum expressam, collocari.

O rem praeclaram, ad quam numquam, vere ut loquar, ne somnians quidem aspirassem! O eximiam tuam, ut dixi, adversus Christianae litteraturae studiosos propensionem, et benevolentiam! En igitur, clementissime princeps, novum hunc meum conatum in ea studia, quae tantopere amas, colis, promoves.

Quamvis autem, ut Juvenco imitatorem, ac discipulum suum in sacrosanctis Evangeliis carmine explanandis adjungam, Sedulium nunc potius edam, quam unum aliquem ex antiquis Hispanis Patribus, tamen non ita a priori illo meo instituto recessi, ut concilii Romani, quod, Damaso pontifice, habitum fuit de Scripturarum divinarum canone constituendo, ex Vaticanis monumentis inter appendices illustrandi occasionem oblatam libenti animo non arripuerim.

Neque majora in Ecclesiae Hispanae decus, si vitam Deus, et vires suppeditet, aggredi desistam, tuo maxime provocatus exemplo, qui innumerabilibus curis amplissimae tuae dioeceseos, aliisque negotiis, quae peculiari ratione ab optimo et prudentissimo rege Carolo IV tibi commissa singulari sapientia exples, studia etiam sacra, et labores addis palaestrae litterariae, in qua immortalem nominis gloriam et multis jamdiu praeclaris operibus editis comparasti, et nuper tertio volumine Patrum Toletanorum in publicam lucem, et utilitatem emisso mirum in modum auxisti.

Enimvero neque immensa ista tua in sublevandis hominum aerumnis munificentia, neque novis ingentibus sumptibus, et subsidiis ad promovendum pro patria, et religione susceptum bellum subministratis, deterritus es, quominus hac etiam in parte publicae utilitati prospiceres. Quippe persuasissimum tibi est, ut ad impios homines debellandos, qui arma contra jura omnia divina, et humana sumpserunt, necessaria sunt arma, ita ad impietatis semina penitus evellenda, quae ubique terrarum, non dico, jacta sunt, sed insolenter luxuriant, evangelicae legis documenta, ex ore potissimum veterum magistrorum exposita, passim esse non solum offerenda, sed etiam inculcanda.

Prudentissime vero a te factum est, quod antiquioribus aliis Toletanis Patribus Rodericum Ximenium, saeculi XIII scriptorem, conjunxeris: cujus viri, sanctitate vitae aeque ac doctrina insignis, inter caeteras virtutes religiosum erga sedem apostolicam Romanam obsequium licet admirari: quod tibi exemplum imitandum quodammodo propositum fuisse, ex iis litteris colligo, quas tuae pariter erga eamdem primam sedem Petri venerationis testes, et obsides ad Ss. D. N. Pium VI Pont. Max. mittendas curasti.

Quos igitur mihi animos addes, eminentissime princeps, si me ac meas commentatiunculas tueri pergas! Neque te pluribus distinebo: sed verbis tantum Sedulii ex epistola dedicatoria operis Paschalis ad Macedonium repetitis, deprecabor: Fave primum, ut alii faveant, et omnium mentibus sententia se probatae jugiter auctoritatis infundat.