Coll. VIII. De discretione in corpore alendo.

Fratri corpori cum discretione providendum est, fratres charissimi, ne ab eo tempestas acediae commoveatur. Servus enim Dei in comedendo et bibendo et dormiendo et alias corporis necessitates sumendo debet cum discretione suo corpori satisfacere, unde non taedeat ipsum vigilare et reverenter in oratione persistere, ita quod frater corpus non valeat murmurare dicens: Fame deficio, tui exercitii sarcinam ferre non valeo, non possum stare rectum et insistere orationi nec in tribulationibus meis laetari nec alia bona operari, quia non satisfacis indigentiae meae. Si enim servus Dei cum discretione et salis bono modo et honesto suo corpori satisfaceret, et frater corpus, si, postquam sufficientem vorasset annonam, alias mussitaret, essetque negligens et pigrum vel somnolentum in orationibus et vigiliis et aliis bonis operibus, scito pigrum jumentum calcaribus indigere, et inhaerentem asellum stimulum expetere, tunc debet ipsum castigare tanquam malum et pigrum jumentum, quod vult comedere et non lucrari et onus non portare. Si vero propter inopiam et paupertatem frater corpus necessitates suas in sanitate et infirmitate habere non potest, dum honeste petierit et humiliter a praelato suo amore Dei, et sibi non datur, sustineat amore Domini patienter, qui etiam sustinuit quaerens, qui eum consolaretur, et non invenit. Et haec necessitas sibi a Domino imputatur pro martyrio. Et quia fecit, quod suum est, id est, quod petiit humiliter suam necessitatem, excusatur a peccato, etiamsi corpus inde gravius infirmetur.