Coll. V. De sancta paupertate.

Paupertatem noveritis, fratres charissimi, virtutum esse reginam, quia in Rege regum et regina matre ipsius tam praestanter effulsit. Paupertatem scitote, fratres, specialem viam esse salutis, tanquam humilitatis fomentum perfectionisque radicem, cujus est fructus multiplex, sed ocultus. Haec enim est evangelici agri thesaurus absconditus, pro quo emendo vendenda sunt omnia, et quae vendi non possunt, illius comparatione spernenda. Ad hujus culmen qui cupit attingere, non solum mundanae prudentiae, verum etiam literarum peritiae renuntiare quodammodo debet, ut tali expropriatus possessione introeat in potentias Domini et nudum se offerat brachiis Crucifixi. Nequaquam enim saeculo perfecte renuntiat, qui proprii sensus loculos intra cordis arcana reservat. In omnibus ergo reluceat inter vos sancta paupertas et praecipue in domibus, quas aedificaveritis, considerantes illud evangelicum, quod vulpes foveas habent et volucres coeli nidos, Filius autem hominis non habuit, ubi caput suum reclinaret. Propter quod pauperum more pauperculas casulas erigite, quas non habitare debetis ut proprias, sed, sicut peregrini et advenae, alienas. Leges namque peregrinorum sunt, sub alieno colligi tecto, sitire ad patriam, pacifice pertransire. Evangelica haec paupertas nostri ordinis est fundamentum, cui substrato primarie sic omnis structura religionis innititur, ut ipsius firmitate firmetur et eversione funditus evertatur. Quantum itaque fratres declinabunt a paupertate, tantum mundus declinabit ab eis, et quaerent et non invenient, Si dominam meam paupertatem complexi fuerint, mundus eos nutriet, quia mundo dati sunt ad salutem. Commercium est inter mundum et fratres, debent enim ipsi mundo bonum exemplum, debet eis mundus provisionem necessitatum; quando autem ipsi retraxerint bonum exemplum fide mentita, retrahet mundus manum a justa censura.