COLLATIONES MONASTICAE, quod nomen Bonaventura aliique illis imponunt piis et salutaribus sermonibus, quos Franciscus de regula ac vitae perfectione c

 Coll. I. De pusillo grege multiplicando.

 Coll. II. De vocatione fratrum minorum et de praedicando verbo Dei.

 Coll. III. De religiosa habitatione in eremitoriis

 Coll. IV. De vera obedientia.

 Coll. V. De sancta paupertate.

 Coll. VI. De vitando mulierum aspectu et conversatione.

 Coll. VII. De petenda eleemosyna cum fiducia.

 Coll. VIII. De discretione in corpore alendo.

 Coll. IX. De indiscreta aemulatione in abstinentia sectanda.

 Coll. X. De tolerandis quantis per necessitatibus.

 Coll. XI. De laetando spiritualiter in Domino.

 Coll. XII. De humilitate et pace erga clericos servanda.

 Coll. XIII. De cognoscendo servo Dei.

 Coll. XIV. Quid Deo magis placeat, orare vel praedicare?

 Coll. XV. De litteris incumbentibus et doctoribus.

 Coll. XVI. De vanis et tumidis praedicatoribus.

 Coll. XVII. De conditionibus et laude boni praedicatoris.

 Coll. XVIII. De murmuratione et detractione.

 Coll. XIX. Quod fratres non vocentur magistri.

 Coll. XX. Quae bona proveniant ordini ex subjectione ad ecclesiam.

 Coll. XXI. De tribulationibus religionis et regulae sectatorum.

 Coll. XXII. De sancta conversatione inter fideles.

 Coll. XXIII. Quomodo procedendum sit ad infideles.

 Coll. XXIV. De meditanda assidue Christi passione.

 Coll. XXV. Quare, postquam generalis officium deposuit, toleravit fratrum defectus.

 Coll. XXVI. De conditionibus, quibus insigniri debet minister generalis.

 Coll. XXVII. De conditionibus ministrorum provincialium.

 Coll. XXVIII. Qualiter conversandum sit in monasterio sanctae Mariae de angelis, et quod nullatenus a fratribus dimittatur.

Coll. XIII. De cognoscendo servo Dei.

Heu quam bonum est, fratres, Deo servire! Melior est Dei servitus, quam mundi principatus. Sed quis est, qui certo cognoscit se esse servum Dei? Nihil melius est, quam esse servum Dei, nihil tamen difficilius est homini certo cognoscere, quam si est Dei servus vel amicus. Ego vobis confiteor, quod rogavi Dominum, ut mihi dignaretur ostendere, quando sum servus Dei et quando non. Ipse autem Dominus benignissimus sua dignatione respondit mihi: Servum meum veraciter te esse cognosce, cum sancta cogitas, loqueris et operaris. Ideo vobis praedicta insinuavi, ut vos etiam sciatis, quando Dei servi estis et ei placetis, et ut ego coram vobis possim verecundari, quando videbitis me deficere in his omnibus vel aliquo praedictorum.