Coll. XI. De laetando spiritualiter in Domino.

Sanctam, fratres charissimi, interius et exterius laetitiam Dei habete. Si enim servus Dei studuerit habere et conservare laetitiam spiritualem, quae provenit ex munditia cordis et acquiritur per devotionem orationis, daemones nihil possunt ei nocere, dicentes: Ex quo in tribulatione et prosperitate laetitiam habet servus Dei, non possumus invenire aditum intrandi ad ipsum nec sibi nocere. Sed tunc exultant daemones, quando devotionem et laetitiam, quae provenit ex munda oratione et ex aliis operibus virtuosis, possint extinguere vel aliqualiter impedire. Nam si diabolus in servo Dei potest aliquid habere de suo, nisi fuerit sapiens et solicitus delere et destruere illud, quam citius poterit, per virtutem sanctae orationis, contritionis, confessionis et satisfactionis, in brevi tempore de uno capillo facit unam trabem semper aliquid illi adjiciendo. Quia ergo, fratres charissimi, ex munditia cordis et puritate orationis continuae haec laetitia spiritualis oritur, circa illa duo acquirenda principaliter est studendum, ut ipsam laetitiam, quam in me et vobis cupio summo affectu et diligo cernere et sentire, possitis habere interius et exterius ad aedificationem proximi et vituperium inimici. Ad ipsum enim et ad membra ejus oportet contristari, ad nos autem laetari semper in Domino et gaudere.