Coll. XIV. Quid Deo magis placeat, orare vel praedicare?

Magnum mihi dubium contigit, fratres charissimi, vobis proponendum et a vobis Dei adjutorio dissolvendum. Quid, fratres, consulitis? quid laudatis? an quod orationi vacem, an quod praedicando discurram? siquidem ego parvulus, simplex et imperitus sermone majorem orandi accepi gratiam, quam loquendi. Videtur etiam in oratione lucrum et cumulatio gratiarum, in praedicatione distributio quaedam donorum caelitus acceptorum. In oratione etiam purificatio interiorum affectuum et unitio ad unum verum et summum bonum cum vigoratione virtutis, in praedicatione spiritualium pulverizatio pedum, distractio circa multa et relaxatio disciplinae. Tandem in oratione Deum alloquimur et audimus et quasi angelicam vitam agentes inter angelos conversamur, in praedicatione multa oportet condescensione uti ad homines et humane inter eos vivendo humana cogitare, videre, dicere et audire. Sed unum est in contrarium, quod videtur praeponderare his omnibus ante Deum, quod videlicet unigenitus Dei Filius, qui est sapientia summa, propter animarum salutem de sinu Patris descendit, ut suo mundum informans exemplo verbum salutis hominibus loqueretur, quos sacri sanguinis et pretio redimeret et emundaret lavacro et poculo sustentaret, nihil sibi omnino reservans, quod non in salutem nostram liberaliter erogaret. Et quia debemus omnia facere secundum exemplar eorum, quae videmus in ipso tanquam in monte sublimi, videtur Deo magis placitum, quod intermissa quiete foras egrediamur ad laborem. Quid in hac re vobis videatur, consulite.