Coll. XVII. De conditionibus et laude boni praedicatoris.

Volo, fratres charissimi, ministros verbi Dei tales esse, ut studiis intentendes spiritualibus nullis aliis officiis impediantur. Hi enim a magno illo Rege electi sunt ad edicta, quae ex ejus ore procedunt, populis demandanda. Prius ergo praedicator haurire debet secretis orationibus, quod postea sacris ostendat sermonibus, prius intus calescere, quam extra verba proferre. Referendum certe est hoc officium, et qui illud administrant, ab omnibus reverendi. Isti vita sunt corporis, impugnatores daemonum, mundi lucerna. Laudandi sunt praedicatores illi, qui pro tempore sibi sapiunt sibique gustant, illi vero male sciunt dividere, qui praedicationi totum, devotioni vero nihil impendunt. Alii etiam plangendi sunt, qui vendunt saepe, quod faciunt, oleo vanae laudis. Officium praedicationis, fratres, Patri misericordiarum omni sacrificio est acceptius, maxime, si studio fuerit charitatis impensum, ut ad id laboret praedicator magis exemplo, quam verbo, magis lachrymosa prece, quam loquaci sermone. Plangendus proinde praedicator tanquam vera pietate privatus, qui in praedicatione non animarum salutem, sed propriam laudem quaerit, sive qui pravitate destruit vitae, quod aedificat veritate doctrinae. Praeferendus huic est frater simplex et elinguis, qui bono exemplo alios provocat ad bonum. "Donec sterilis peperit plurimos, " inquit prophetissa,,, et quae multos habebat filios, infirmata est Sterilis est pauperculus frater, qui generandi in ecclesia filios non habet officium. Hic pariet in judicio multos, quia, quos nunc privatis orationibus convertit ad Christum, suae gloriae tunc judex adscribet. Quae multos habet filios infirmabitur, quia praedicator vanus et loquax, qui multis nunc quasi sua virtute genitis gaudet, cognoscet tunc se nihil proprii habere in eis.