Coll. I. De pusillo grege multiplicando.
Coll. II. De vocatione fratrum minorum et de praedicando verbo Dei.
Coll. III. De religiosa habitatione in eremitoriis
Coll. V. De sancta paupertate.
Coll. VI. De vitando mulierum aspectu et conversatione.
Coll. VII. De petenda eleemosyna cum fiducia.
Coll. VIII. De discretione in corpore alendo.
Coll. IX. De indiscreta aemulatione in abstinentia sectanda.
Coll. X. De tolerandis quantis per necessitatibus.
Coll. XI. De laetando spiritualiter in Domino.
Coll. XII. De humilitate et pace erga clericos servanda.
Coll. XIII. De cognoscendo servo Dei.
Coll. XIV. Quid Deo magis placeat, orare vel praedicare?
Coll. XV. De litteris incumbentibus et doctoribus.
Coll. XVI. De vanis et tumidis praedicatoribus.
Coll. XVII. De conditionibus et laude boni praedicatoris.
Coll. XVIII. De murmuratione et detractione.
Coll. XIX. Quod fratres non vocentur magistri.
Coll. XX. Quae bona proveniant ordini ex subjectione ad ecclesiam.
Coll. XXI. De tribulationibus religionis et regulae sectatorum.
Coll. XXII. De sancta conversatione inter fideles.
Coll. XXIII. Quomodo procedendum sit ad infideles.
Coll. XXIV. De meditanda assidue Christi passione.
Coll. XXV. Quare, postquam generalis officium deposuit, toleravit fratrum defectus.
Coll. XXVI. De conditionibus, quibus insigniri debet minister generalis.
Detractionis vitium, fratres, inimicum est fonti pietatis et gratiae et piissimo Deo abominabile pro eo, quod detractor animarum sanguine pascitur, quas gladio linguae necat. Tanto major est detractorum impietas, quam latronum, quanto lex Christi, quae in observantia pietatis impletur, magis animarum, quam corporum nos astringit optare salutem. Praeterea religiosus, qui murmurat contra fratres vel praelatos suos, quid aliud facit, quam implere propriam matrem suam, id est religionem, felle vituperii et traditionum? Detractores sunt de generatione Cham, qui verenda patris non operuit, sed discooperuit, ita isti detegunt et exaggerant defectus praelatorum et religionis suae, propter quod Dei maledictionem merebuntur. Hi veluti porci in immunditiis volutantur et spurcitiis vel defectibus, quos in fratribus curiose quaerunt vel forte falso se invenisse aut vidisse affirmant, se ingurgitant et aluntur immundorum more animalium, in conscientiis suis immundiores, et rabidorum more canum queruntur de disciplina regulari de correctione religionis, de ipso ordine et praelatis, adversus eos latrantes et, quantum possunt, mordentes. Detrahentium enim vox haec est: Vitae mihi perfectio deest scientiae vel peculiaris gratiae facultas non suppetit, ac per hoc nec apud Deum locum invenio nec apud homines. Scio, quid faciam: Ponam maculam in electis et apud majores gratiam promerebor. Scio praelatum meum hominem esse eodemque mecum quandoque uti officio, quo, succisis cedris, solus videatur ramus in via. Eja miseri humanis corporibus vescere et, quia vivere aliter non potes, fratrum viscera corrode. Tales boni student videri, non fieri, accusantes vitia nec vitia deponentes, solos eos laudant, quorum cupiunt auctoritate foveri, silentes a laudibus, quas ad laudatum non aestimant reportari. Jejunae faciei pallorem perniciosis laudibus vendunt, ut spirituales videantur, qui dijudicent omnia et ipsi a nemine judicentur. Gaudent sanctitatis opinione, non opere, angelico nomine, non virtute.