Congregatio pro Doctrina Fidei 861

libet pathologias et insimul cooperentur ad restaurandam rectam processus

cuiusque generationis evolutionem. Qui econtra sunt infitiandi et ideo suscipi

a nobis nequeunt, si creaturarum humanarum necem implicent vel abutantur

instrumentis laedentibus personae dignitatem vel demum adhibeantur ad

fines contrarios quod attinet ad integrum hominis bonum.

Humanae cuiuslibet creaturae corpus, inde ab exordiis suae existentiae,

numquam reduci potest ad summam cellularum suarum; nam embryonale

corpus evolvitur per gradus iuxta « programma » certo statutum habens finem

proprium, qui manifestatur in nativitate infantis cuiusque.

Expedit illico hic revocare criterium ethicum fundamentale proclamatum

in Instructione Donum vitae, ad omnes quaestiones morales perpendendas,

quae ponuntur in iis quae spectant interventus de humano embryone: « Fruc-

tus generationis humanae, inde a primo temporis momento quo exsistere

incipit, hoc est a momento quo formatio zygoti inchoatur, absolutam illam

exigit observantiam, quae ex lege morali homini debetur quoad totam suam

rationem corporalem atque spiritualem. Creatura humana ut persona obser-

vanda atque tractanda est inde ab eius conceptione, ac propterea inde ab illo

temporis momento ipsi agnoscenda sunt iura personae, quorum primum re-

censetur ius inviolabile ad vitam, quo unaquaeque creatura humana innocens

gaudet ».6

5. Haec certa sententia, ethica nota suffulta, quamque veram et con-

gruentem naturae legi morali potest ipsa ratio agnoscere, ponenda est cuius-

libet iuridici ordinis ut fundamentum; 7 nam fundatur in veritate indolis onto-

logicae, propter ea omnia quae Instructio de qua diximus, in lucem posuit,

innixa et ipsa validis scientiae notionibus de evolutionis humanae creaturae

constantia.

Licet Instructio Donum vitae non definivit embryonem esse personam, ne

implicaretur expresse in sententiis indolis philosophicae, tamen animadvertit

6 Congregatio pro doctrina fidei, Instr. Donum vitae, I, 1: AAS 80 (1988), 79. 7 Ut ad mentem revocavit Benedictus XVI, hominis iura, potissimum autem ius ad vitam

hominis cuiusque, « naturae lege innititur in corde hominis insculpta et vigente in universis

culturis et humanis cultibus; quae si amoveas ab hoc contextu eorum ambitum perstrinxeris

et relativisticae cesseris doctrinae, docenti sensum et interpretationem iurium mutare eorumque

universalitatem negari posse ratione habita diversitatis contextus culturalis, politici, socialis,

quinimmo et religiosi. Neque porro concedendum est ut lata haec rationum subiectivarum

varietas obscurare audeat illam certitudinem, qua docetur universalia esse non solum iura sed

talem quoque esse hominem ipsum, horum iurium subiectum » (Allocutio ad Unitarum Natio-

num Generalem Coetum, 18 Aprilis 2008: AAS 100 [2008], 334).