Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale568

liberum. Eodem tempore favit conatibus peractis ad coniunctam Europam

constituendam.

Magisterium doctrinale Summi Pontificis Pii XII constituit praecipuam

eius actionis pastoralis partem; etenim recensentur quadraginta Litterae

Encyclicae ab Ipso vulgatae: agitur de documentis diversis scientiae theolo-

gicae et actuositatis Ecclesiae. Praecipue memoranda sunt opera eius in

re biblico-theologica de vita et doctrina Ecclesiae, in re liturgica et missio-

naria, in laicali actuositate, in spiritualitatis sacerdotalis et religiosae reno-

vatione.

Magni gaudii causae Pio XII fuerunt Iubilaeum anni 1950, nec non

dogmatis Assumptionis Beatae Mariae Virginis sollemnis proclamatio

habita die 1 mensis Novembris eiusdem anni post diuturnos annos quibus

studia peracta sunt omnesque orbis Episcopi consulti; item inventio sepulcri

Sancti Petri post excavationes quas ipse Pontifex praescripserat.

Eius sollemnioribus actibus magisterii accedunt centeni sermones, qui

collecti continentur multis voluminibus collectionis inscriptae « Discorsi e

Radiomessaggi di Pio XII », in quibus magna cum peritia innumeras tracta-

vit quaestiones de re morali, de iure, de medicina, de scientiis naturalibus, de

cultura, de arte et ita deinceps, semper intendens affirmare quod Ecclesia

favere cupit omni humanae actuositati et notum reddit eam recipere posse ac

debere impulsiones vitales fidei in Deum, hominum mundique Creatorem, et

ipsam vicissim fide ditari.

His hactenus dictis addenda est cura quam habuit de Ecclesiis particula-

ribus quibus cotidiana sollicitudine consulere consueverat, de Episcoporum

nominatione, de nova dioecesium distributione, de internationali Collegii

Cardinalium et Curiae Romanae indole, de Episcoporum indigenarum ordi-

natione, de publicis et privatis audientiis, de vastissimo cursuali commercio

officii, ac de ceteris.

Si quis, elapsis decenniis, respicit diuturnum Pontificatum Pii XII, facere

non potest quin stupens sese interroget quomodo fieri potuerit ut ille, vale-

tudine licet non florida, tanta exsequi valuisset pro Ecclesia et hominum

societate. Pius XII vir Dei erat, homo simplici et altissima fide praeditus,

homo precationi deditus, qui cotidie in silenti adoratione coram tabernaculo

quiescebat, ac praesertim per eucharisticam celebrationem cum Christo con-

iungebatur, et, Eius gratiae sese aperiens, in Ipso inspirationem, praesidium

et fortitudinem reperiebat. Dehinc orta est eius inconcussa fiducia et spes in

Deo, qui difficilioribus in diebus profunda eum cumulavit serenitate, quae