47. De s. Antonio Eremita.

1 a. Laudemus omnes Dominum,
Qui mirificavit suum
Amicum Antonium ;

1 b. Cui in Aegypto ortum
Decus contulit parentum
Nobile et devotum.

2 a. Sed generis hanc gloriam
Christus per suam gratiam
Plurimum sublimavit,

2 b. Cum adulescentem pium
De saeculo ad eremum
Vix vigennem vocavit.

3 a. Ubi quanta
Temptamenta

Pertulerit, est mirum ;

3 b. Sed non vincunt
Neque frangunt
Fortissimum hunc virum.

4 a. Caro urit,
Satan furit ;
Illam cingit,
Istum stringit
Fames et oratio.

4 b. Laceratur
Et mactatur ;
Non fraudatur,
Consolatur

Divino oraculo.

5 a. Militis bellum aspicit,

Rex, dignum laude asserit
Hic et in caelestibus;

5 b. Probatur hoc miraculis
Pariter et reliquiis

Cunctis mundi partibus.

6 a. Eius vita erat ita

Stricta, recta et perfecta,
Quasi foret angelus ;

6 b. Gravis nulli nisi sibi,
Sed procul sint haeretici,
Quorum fuit aemulus.

7 a. Si tentaris, sis humilis,
Intende exercitiis,
Sic teste ipso stabis ;

7 b. Sed nisi detur a Deo
Spirituum discretio,

Vix unquam triumphabis.

8 a. O monachorum speculum,
Perfectionis exemplum,
Antoni sanctissime,

8 b. Qui pie auxiliaris

Hominibus et iumentis,
Succurre celerrime

9 a. Cunctis, qui te venerantur,
Ut a malis protegantur
Animae et corporis ;

9 b. Hic illustrentur gratia,
Illic caelesti gloria
Tuis sanctis meritis.