Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale574

petiit. Hunc Matris Dei titulum fundatrix singulari cultu prosecuta est, de-

legit et filiabus suis commostrare voluit tamquam fontem « salvificae Christi

caritatis » participationis. Diutina hinc vicissitudo iniit, quae indulgentem

Servae Dei divinae voluntati animi docilitatem patefecit, necnon profundum

spiritum fidei et orationis et firmissimam operis post frustrationes resumendi

constantiam. Nam, licet post multiplices ambages tantum et viginti duo

annos dissensionum et discordiarum, Regias Licentias, quae Institutum eius

religiosum recognoverunt, adepta est.

Anno 1830, nova vero prorupit procella, cum in Pedemonte multa Insti-

tuta religiosa mulierum consociare temptatum est. Quod Antoniae Mariae

gravissimum et acerbissimum fuit onus, quod omnia evertere videbatur et

Institutum nuper fundatum pertrahere, ut in aliud cum indubia genuini

fervoris amissione conflueret. Serva Dei autem silere maluit ac legitima iura

seponere: orationem corroboravit, impensius supernae Providentiae, cui opus

suum commendaverat omne, fidem excoluit et etiam per humiliationes et

tribulationes eventus prudentia sapientiaque rexit, ut oriens eius Congregatio

naturam et lineamenta sua cum instantiis temporum consentanea servaret.

Die 27 mensis Novembris anno 1835, Institutum nomine « Sororum a

Caritate sub tutela Sanctissimae Conceptionis Beatae Mariae Virginis »

nuncupatum ab Episcopo Eporediensi approbatum est.

Imago spiritualis Servae Dei, etiam inter contentiones, magis magisque

ad maturitatem usque crebruit, quae ferventi suipsius oblatione Domino in

oratione magnaque suavitate ac benignitate servitii summopere pandebatur.

Anno 1837, duas Sorores, quae asylum pro pueris Riparioli fundandi

receperant mandatum, Mediolanum misit, ut recentissimas paedagogiae vias

et rationes ubique paulatim incedentes apprehenderent. Die 17 mensis Iulii

eiusdem anni, enim, apud Recessum Sororum primum in Pedemonte asylum

puerorum ortum est.

Hoc in loco fundatrix ultimos annos vitae degit puerorum curae puella-

rumque institutioni dedita, semper ad Sorores prompta supplendas, quae

apostolatui infirmorum pauperumque exterius attenderent. Humilis ac tene-

ra eius praesentia exemplo et verbo instaurationem communitatis religiosae

post acerbos iniquitatum annos vivificavit. Eximium testimonium vitae re-

ligiosae in sinceritate et cohaerentia consummatae praebuit. Extremae Ser-

vae Dei admonitiones ad filias crucifixus, tabernaculum, Immaculata Virgo

et corona marialis: « Ecce, arma vestra - inquit - turres vestrae fortitudi-

nis, verum solacium vestrum ».