generale quod prohibet quin therapeuticus interventus fiat antequam certo

constet imprimis nulla damna allatura esse infirmi curandi vel saluti vel

plenae integritati, quae evadant supra modum vel haud proportionata pro

gravitate pathologiae curandae. Requiritur quoque adsensus conscius infirmi

vel legitimi procuratoris.

Alia exstat moralis aestimatio de therapia genica germinali, quia quaelibet

mutatio genetica quae allata fuerit subiecti cuiusdam humani cellulis germi-

nalibus translatura erit eius fortuitae progeniei. Cum ergo pericula quae se-

cumfert quaelibet genetica artificiosa tractatio non sint levia quin immo

adhuc parum moderabilia, spectata actualis investigationis condicione non licet

ethice ita agere ut potentialia damna quae haec tractatio secumfert in progeniem

diffundantur. Praeterea si agatur de therapia genica in embryone, asseveran-

dum est ultra quod eadem ad actum deducenda est in contextu technicae

fecundationis in vitro et ideo secumfert omnes solvendas ethicas quaestiones

conexas cum his rationibus. Propterea igitur affirmandum est, spectato statu

actuali investigationis, therapiam genicam germinalem, cuiusque generis et

formae, ad normam doctrinae ethicae, esse illicitam.

27. Specifica consideratio tribuenda est hypothesi quae spectat fines ap-

plicativos machinalis doctrinae geneticae alios ac therapeuticos. Sunt qui usur-

pare sint ausi possibilitatem adhibendi technicas methodos machinalis doc-

trinae geneticae ad operandas artificiosas tractationes sub pretextu in melius

mutandi et incrementum dandi genetico patrimonio. Non est tacendum qui-

busdam his propositis inesse speciem, ut ita dicatur, non satisfactionis vel et

recusationis praestantiae hominis ut creaturae personaeque perfectae. Prae-

ter technicas difficultates ad illud perficiendum, cum omnibus periculis rea-

libus et potentialibus conexis, veritas potissimum patet quod huiusmodi ar-

tificiosae tractationes fovent eugeneticum mentis habitum et indirectum

sociale stigma inducunt in homines carentes peculiaribus dotibus, qui prop-

terea extollunt dotes magni aestimatas apud alias certas culturas et societa-

tes, quibus tamen humana peculiaritas per se minime inniti potest. Quae

omnia pugnarent contra veritatem fundamentalem de iuridica inter humanas

creaturas aequalitate, quae vertitur in praeceptum iustitiae, et cuius trans-

gressio, longo temporis intervallo, secumlatura certo erit imminentia damna

pacificae personarum conviventiae. Praeterea quaeri potest quis decernere

possit quales sint mutationes habendae positivae et quales secus, vel qua-

Congregatio pro Doctrina Fidei 877