80

1.93 (ƒγ΄) Λειανθῆναι δεῖ καλῶς καί ἀπαλυνθῆναι, ὥσπερ τῶν παίδων, τήν φύσιν τοῦ εὐχομένου, ὡς ἄν κατά τήν ἐκείνων, εὐείκτως δέξηται τήν ἐκ τῆς εὐχῆς ἐνταττομένην ἀνάπτυξιν. ∆ιό μή ἀμέλει, ὁ συναφθῆναι ταύτῃ φιλῶν.

1.94 (ƒδ΄) Οὐ πάντες τόν αὐτόν σκοπόν ἐν εὐχῇ κέκτηνται· ἄλλος μέν ἄλλον, καί ἄλλος δέ ἕτερον. Ὁ μέν γάρ εὔχεται, εἰ οἷόν τε, μετά τῆς εὐχῆς εἶναι τήν καρδίαν αὐτοῦ πάντοτε, καί πρός τό ὑπεραναβῆναι αὐτῆς· ὁ δέ ἵνα μή λογισμοῖς ἐν αὐτῇ περικόπτηται. Πάντες δέ εὔχονται, ἤ συντηρηθῆναι ἐν ἀγαθοῖς, ἤ μή συναπαχθῆναι κακοῖς.

1.95 (ƒε΄) Εἰ ἐξ εὐχῆς, οὐδείς ἀταπείνωτος· συντρίβεται γάρ ὁ ἐν ταπεινώσει εὐχόμενος· οὐκ ἄρα ἐν ταπεινώσει προσεύχεται, ὁ ἔξωθεν θρασυνόμενος.

1.96 (ƒστ΄) Πρός τήν χήραν, τήν πρός τόν ὠμόν τήν δίκην κινοῦσαν κριτήν, ἀφορῶν ὁ εὐχόμενος, οὐκ ἐκκακίσῃς διά τήν βραδυτῆτα τῶν ἀγαθῶν τῆς εὐχῆς.

1.97 (ƒζ΄) Οὐ παραμείνῃ σοι εὐχή, τῷ πρός τά συλλογιζόμενα ἔσωθεν, καί ὁμιλούμενα ἔξωθεν ἐμβραδύνοντι· ἡ αὐτή δέ ὀφθήσεται ὑποστρέφουσα, τῷ δι᾿ αὐτήν ὑποτεμνομένῳ τά πλείονα.

1.98 (ƒη΄) Εἰς λαγόνας ψυχῆς εἰ μή εἰσδύνουσι τά ῥήματα τῆς εὐχῆς, οὐκ ἄν εἰς τάς τοῦ προσώπου σιαγόνας τά δάκρυα περικλυσθῆναι συγχωρηθήσονται.

(15∆_352> 1.99 (ƒθ΄) Ἀνατέλλουσι γεωργῷ μέν τά δάκρυα, μή κατ᾿ ὄψιν τῶν σπερμάτων ῥιφθέντων τῆς γῆς· μοναχῷ δέ τά δάκρυα ἀναβλύζουσιν, οὐκ ἀπονητί μετερχομένῳ τά ῥήματα τῆς εὐχῆς.

1.100 (ρ΄) Κλείς οὐρανῶν βασιλείας εὐχή. Ταύτην ὁ κατέχων ὡς δεῖ, 1424 ὁρᾷ τά ἀποκείμενα ἀγαθά τοῖς φίλοις αὐτῆς. Μόνα δέ τά παρόντα περισκοπεῖ, ὁ παῤῥησίαν ἐν ἐκείνῃ μή ἐσχηκώς.

2.1 (ρα΄) Οὐ δύναται ὁ νοῦς ἐν καιρῷ τῆς εὐχῆς μετά παῤῥησίας λέγειν πρός τόν Θεόν· ∆ιέῤῥηξας τούς δεσμούς μου, σοί θύσω θυσίαν αἰνέσεως, εἰ μή δειλίας καί ῥαθυμίας, πολυυπνίας τε καί ἀδηφαγίας, ἐξ ὧν τό πταίειν, ἐπιθυμίᾳ τῶν κρειττόνων, ἀποῤῥαγῇ.

2.2 (ρβ΄) Ἔξω τοῦ πρώτου καταπετάσματος ἵσταται, ὁ ἐν εὐχῇ ῥεμβόμενος· ἔνδοθεν γίνεται, ὁ μονολόγιστον ἐξανύων αὐτήν. Μόνος δέ εἰς τά Ἅγια τῶν ἁγίων παρέκυψεν, ὁ μετά τῆς εἰρήνης τῶν φυσικῶν λογισμῶν καί τά περί τῆς πάντα νοῦν ὑπερεχούσης [οὐσίας] διασκεπτόμενος, καί τινος ἐκεῖθεν φωτοφανείας καταξιούμενος.

2.3 (ργ΄) Ὁπόταν ἀπό τῶν ἔξωθεν σχολάσασα ᾗ ἡ ψυχή, τότε οἷά τις φλόξ περικυκλώσασα ταύτην, ὡς σίδηρον καθάπαξ τῷ πυρί πεπυρακτωμένην ὅλην καθίστησι, καί ἔστι ψυχή μέν ἡ αὐτή, οὐκέτι δέ καί ἁπτή, ὡς οὐδέ ὁ πυρακτωθείς σίδηρος, ταῖς ἔξωθεν ἐπαφαῖς.

2.4 (ρδ΄) Μακάριος ὁ ἐν τῷ βίῳ τούτῳ οὑτωσί θεωρηθῆναι ἀξιωθείς, καί τόν αὐτόν φύσει πήλινον ἀνδριάντα, χάριτι πύρινον κατιδών.

2.5 (ρε΄) Τοῖς μέν εἰσαγομένοις οἷά τις δεσπότης, ὁ νόμος ἐπίκειται (15∆_354> τῆς εὐχῆς· τοῖς προκόψασι δέ, ὡς ἔρως ὁ συνελαύνων πεινῶντα καθάπερ πολυτελῆ πρός ἑστίασιν.

2.6 (ρστ΄) Τοῖς καλῶς τήν πρακτικήν μετερχομένοις, ποτέ μέν ἡ εὐχή νεφέλη καθάπερ ἐπισκιάζουσα, τούς καυστικούς ἀπείργει ἐξ αὐτῶν λογισμούς· ποτέ δέ σταγόνας οἷα δακρύων τούτους ἐπιψεκάζουσα, δείκνυσι τά πνευματικά θεωρήματα.

2.7 (ρζ΄) ᾨδή μέν ἥδυσμα κιθάρας, τῆς κρουομένης ὑπό τινος ἔξωθεν εὑρεθήσεται· ψυχή δέ μή συνερχούσης αὐτῇ ἐν εὐχῇ τῆς ἐν πνεύματι μυστικῆς προσφωνήσεως, εὐκατάνυκτος οὐ πέφυκε δείκνυσθαι. Τό γάρ, Τί προσευξώμεθα καθό δεῖ οὐκ οἴδαμεν, καί τά ἑξῆς, εἰς τοῦτο ἐνάγει τόν προσευχόμενον.