82

2.20 (ρκ΄) Ἕως ἄν τήν τοῦ Θεοῦ δόξαν ἀνακεκαλυμμένῳ προσώπῳ οὐκ ἴδῃ ὁ νοῦς, οὐ δύναται ἡ ψυχή λέγειν ἐν αἰσθήσει αὐτῆς· Ἐγώ δέ ἐπί τῷ Κυρίῳ τερφθήσομαι· ἀγαλλιάσομαι ἐπί τῷ σωτηρίῳ αὐτοῦ. Κάλλυμα γάρ κεῖται τό τῆς φιλαυτίας ἐπί τήν καρδίαν αὐτῆς, πρός τό μή ἀνακαλυφθῆναι αὐτῇ τά θεμέλια τῆς οἰκουμένης, ἅτινά εἰσιν οἱ λόγοι τῶν γεγονότων, ὅπερ ἐξ αὐτῆς οὐ περιειρεῖται, ἑκουσίων πόνων καί ἀκουσίων χωρίς.

2.21 (ρκα΄) Οὐ μετά τήν ἐξ Αἰγύπτου φυγήν· ἥτις ἐστίν ἡ κατ᾿ ἐνέργειαν (15∆_360> ἁμαρτία· οὐδέ μετά τήν θαλάσσης διάβασιν, τῆς κατά σχέσιν λέγω δουλείας· ἀλλά μετά τήν ἐν ἐρήμῳ διατριβήν, μεταξύ κειμένην ἐνεργημάτων καί κινημάτων κακίας, τοῦ Ἰσραήλ ὁ δημαγωγός κατασκοπεῖν δύναται τήν γῆν τῆς ἐπαγγελίας, ἥτις ἐστίν ἡ ἀπάθεια, τήν ὀπτικήν ἀποστέλλων καί ἐποπτικήν αὐτοῦ δύναμιν.

2.22 (ρκβ΄) Οἱ μέν ἐν τῇ ἐρήμῳ καθήμενοι, τουτέστιν, ἐν τῇ τῶν κακῶν ἀνενεργησία, ἀκοῇ μόνῃ τῆς μακαρίας ἐκείνης γῆς τά ἀγαθά. . . οἱ δέ τά ἐν ἐκείνῃ κατασκοπήσαντες, ἐν περινοίᾳ δηλονότι ψυχῆς τῶν ὀρωμένων θεωρίας γεγόνασι. Οἱ δέ καταξιωθέντες ἐν αὐτῇ εἰσελθεῖν, ὅλῃ τῇ αἰσθήσει τῶν ἐξ αὐτῆς ἀποῤῥεόντων ὡς γάλα καί μέλι, τῆς πρώτης φημί καί δευτέρας θεωρίας, λόγων ἐνεφορήθησαν.

2.23 (ρκγ΄) Οὔπω συνεσταυρώθη Χριστῷ, ὁ ἔτι φυσικάς κινήσεις ἔχων σαρκός· οὐδέ συνετάφη, ὁ ψυχικάς ἐνθυμήσεις ἐπισυρόμενος· πῶς οὖν συναναστῇ αὐτῷ ὁ τοιοῦτος, ἐν καινότητι ζωῆς πολιτεύεσθαι.

1420 2.24 (ρκδ΄) Τριῶν οὐσιῶν τῆς ψυχῆς περιεκτικωτέρων ἀρετῶν, νηστείας, εὐχῆς τε καί σιωπῆς, ἀναγκαῖον τόν μέν ἐξ εὐχῆς λύεσθαι μέλλοντα, εἰς τήν θεωρίαν ἐπαναπαύεσθαι· τόν δέ ἐκ σιωπῆς, εἰς ἠθικήν ὁμιλίαν, εἰς δευτέραν καί κεχαρισμένην τροφήν τόν νηστεύοντα.

2.25 (ρκε΄) Ἐν τοῖς οἰκείοις ἕως ὑπάρχει ὁ νοῦς, σώζει τό καθ᾿ ὁμοίωσιν, ἀγαθός τε καί συμπαθῆς εὑρισκόμενος. Ἐν δέ τοῖς κατ᾿ αἴσθησιν γεγονώς, εἰ μέν εὐχερῶς καί [μή] προσηκόντως κατέρχεται, πεῖραν διδούς καί λαμβάνων, ἐν ἐκείνοις εὐρωστῶν, αὖθίς τε πρός ἑαυτόν ἐπανέρχεται, περί τόν καιρόν καί τήν χρείαν, ὥς τις στρατηγός ἀπερίσκεπτος εὑρεθήσεται, τό πολύ αὐτοῦ ὑποτεμνόμενος (15∆_362> τῆς δυνάμεως ἐν τῷ μάχεσθαι. Πλήν οὐ πάντες ἐκείνου ἐκτός εὑρεθήσονται, ὅσοι ἐντός τοῦ ἐμπεριεχομένου γενέσθαι οὐκ ἴσχυσαν.

2.26 (ρκστ΄) Ὁ μέν αἰσθητός ἥλιος, ξένας τάς ἑαυτοῦ ἀκτῖνας ἐξ οἰκίας κεκλεισμένης καθίστησι· οὐκ ἄν δέ τάς οἰκείας ὁ νοητός ἐπαφήσει, τῇ μή κεκλεισμένας ἐχούσῃ τάς αἰσθήσεις ἀπό τῶν ὁρωμένων ψυχῇ.

2.27 (ρκζ΄) Γνωστικός ἐστιν, ὁ τάς μέν καταβάσεις αὐτοῦ μεγαλοπρεπῶς· ταπεινοπρεπῶς δέ τῆς ψυχῆς τάς ἀναβάσεις διατιθέμενος.

2.28 (ρκη΄) Μέλιττα μέν λειμῶνα περινοστοῦσα, ἐκεῖθεν τῷ μέλιτι τάς ἀφορμάς προσπορίζεται· ψυχή δέ εἰς αἰῶνας περισκοποῦσα, ποικίλον αὐτόθεν τόν γλυκασμόν τῇ διανοίᾳ ἐνίησιν.

2.29 (ρκθ΄) Ἡ ἐμφαγούσα μέν ἔλαφος ὄφεις, ἰόν τοῦ σβέσαι, πρός ὑδάτων τρέχει πηγάς· ψυχή δέ ἡ βέλεσι θείοις τρωθεῖσα, ἄπαυστον ἕλκει τόν τρώσαντα ἔρωτα.

2.30 (ρλ΄) Ψιλοί μέν λογισμοί τῇ μοναδικῇ ζωή ἐπιφύονται· ἐπιλογισμοί δέ τῇ δυαδικῇ· τῇ δέ πολυσχιδεῖ ψυχῇ, 1432 λογισμοί μέν ἀπελήλανται· νόες δέ μόνοι γυμνοί σωμάτων αὐτῇ προσπελάζοντες, τούς περί Προνοίας καί κρίσεως λόγους, ὥς τινα θεμέλια γῆς ἀνακαλύπτοντες, αὐτῇ ἐμφανίζουσιν.

2.31 (ρλα΄) Οἱ λογισμοί, οὔτε τοῦ ἀλόγου μέρους εἰσί τῆς ψυχῆς· οὐδέ γάρ ἐστι λογισμός ἐν τοῖς ἀλόγοις· οὔτε τοῦ νοεροῦ· ἐπεί μηδέ ἐν ἀγγέλοις· αὐτῆς δέ τῆς λογικῆς ὄντες γεννήματα, ὡς κλίμακι τῇ φαντασίᾳ χρώμενοι, ἀναβαίνουσι μέν πρός