88

2.98 (ρƒη΄) Ἐκείνου ἐστίν τό λέγειν· Ἐθερμάνθη ἡ καρδία μου ἐντός μου, καί ἐν τῇ μελέτη μου ἐκκαυθήσεται πῦρ, 1448 τοῦ μή κοπιῶντος ὀπίσω Θεοῦ κατακολουθεῖν δι᾿ εὐχῆς, μηδέ ἡμέραν ἀνθρώπους ἐπιθυμοῦντος θεάσασθαι.

2.99 (ρƒθ΄) Λεγέτω καί ψυχή πρακτική μετά τήν ἀπόθεσιν τῶν κακῶν, κατά τήν ἐν τῷ ᾌσματι ἐπί τῶν ἐκβιαζομένων αὖθις αὐτήν πονηρῶν δαιμόνων καί λογισμῶν, ἐπιβλέπειν εἰς ματαιότητα καί μανίας ψευδεῖς· Ἐξεδυσάμην τόν χιτῶνά μου, πῶς ἐνδύσομαι αὐτόν; ἐνιψάμην τούς πόδας μου, πῶς μολυνῶ αὐτούς.

3.100 (σ΄) Ὤ ψυχῆς θεοφιλοῦς, τῆς λέγειν τολμώσης πρός Θεόν, Ἀπάγγειλόν μοι, ὁ ποιμήν ὁ καλός, ποῦ ποιμαίνεις τά πρόβατά σου, ποῦ κοιτάζεις ἐν μεσημβρίᾳ τούς ἄρνας σου· ἵνα τούτοις ἀκολουθοῦσα, μή γένωμαι ὡς πεπλανημένη ἐν ἀγέλαις ἑταίρων.

3.1 (σα΄) Ζητοῦσα τόν τῆς εὐχῆς ἡ πρακτική κρατῆσαι λόγον, (15∆_388> καί μή δυναμένη, τοιαῦτα, κατά τήν ἐν ᾌσμασι, καί αὐτῇ βοᾷ· Ἐπί κοίτην μου ἐν νυξίν ἐζήτησα ὅν ἠγάπησα· ἐζήτησα, καί οὐχ εὗρον αὐτόν· ἐκάλεσα αὐτόν, καί οὐχ ὑπήκουσέ μου. Ἀναστήσομαι δή δι᾿ εὐχῆς ἐπιπονωτέρας, καί κυκλώσασα ἐν τῇ πόλει ἐν ταῖς πλατείαις καί ταῖς ἀγοραῖς, ζητήσω ὅν ἠγάπησα. Ἴσως εὑρεθήσεταί μοι, ὁ ἐν παντί τῷδε ὤν, καί τοῦ παντός ἔξω. Χορτασθήσομαι ἐν τῷ ὀφθῆναί μοι τήν δόξαν αὐτοῦ.

3.2 (σβ΄) Ὅταν ὅλη δακρύων ἐκ τῆς περί τήν εὐχήν χαρᾶς ἄρξηται γίνεσθαι ἡ ψυχή, τότε καί αὐτήν παῤῥησιαζομένη, ὡς πρός τόν ἑαυτῆς νυμφίον βοᾷ· Καταβήτω ἀδελφίδός μου εἰς κῆπον αὐτοῦ, καί φαγέτω τῶν ἐμῶν ὡς ἀκροδρύων τήν πονηθεῖσαν παράκλησιν.

3.3 (σγ΄) Ὅταν ἡ πρακτική ψυχή ἐκ μεγέθους καί καλλονῆς κτισμάτων θαυμάζειν ἄρξηται τόν ∆ημιουργόν, καί τῆς ἐκ τούτων κατατρυφᾷν ἡδονῆς, ταῦτα καί αὐτή ἐκπληττομένη βοᾷ· Τί ὡραιώθης, νυμφίε, παράδεισε Πατρός σου. 1449 Ἄνθος τοῦ πεδίου, καί κέδροι αὐτοῦ, ὡς κέδροι τοῦ Λιβάνου. Ὑπό τήν σκιάν αὐτοῦ ἐπεθύμησα, καί ἐκάθισα, καί ὁ καρπός ὤφθη γλυκύς ἐν τῷ λάρυγγί μου.

3.4 (σδ΄) Εἰ ὁ βασιλέα ὑποδεχόμενος εἰς τό δωμάτιον αὐτοῦ, οὕτω περιφανής εὑρίσκεται καί περίδοξος, καί πάσης ἄλλης. . . [ἴσ. ἔμπλεως] χαρᾶς, τί πάθοι ψυχή, ἡ τόν Βασιλέα τῶν βασιλέων ἐν τῷ καθαρθῆναι ὑποδεξαμένη κατά τήν ἀψευδῆ ἐκείνου ὑπόσχεσιν; Καί τί ἐάσει, ἔξω μέν βάλλουσα τό μή εἰς ἀνάπαυσιν ἐκείνῳ δοκοῦν· ἔνδοθεν δέ εἰσάγουσα τό εἰς ἐκείνου ἀρέσκειαν;

3.5 (σε΄) Ὁ κληθῆναι προσδοκῶν παρά βασιλέως τῇ αὔριον, τίνος ἐν φροντίδι ἄλλου ἔσεται, ἤ λόγων μελέτης τῶν εἰς ἐκείνου (15∆_390> εἶναι μελλόντων ἀρέσκειαν; Τοῦτο τηροῦσα πᾶσα ψυχή, οὐκ ὀφθήσεται ἀπαρασκεύαστος πρός τό ἐκεῖθεν κριτήριον.

3.6 (σστ΄) Μακαρία ψυχή, ἡ διά τό σήμερον προσδοκᾷν ἥξειν τόν Κύριον ἑαυτῆς, μηδέν ἡγουμένη ὅλως τόν πόνον τῆς ἡμέρας πάσης· μηδέν τόν τῆς νυκτός, διά τό εὐθέως ἐπί τό πρωΐ τοῦτον μέλλειν αὐτῇ ἐμφανίζεσθαι.

3.7 (σζ΄) Πάντας μέν ὁρᾷ ὁ Θεός· ὁρῶσι δέ τόν Θεόν, οἱ θεωροῦντες μηδέν ἐν τῷ εὔχεσθαι. Καί ὅσοι μέν ὁρῶσι τόν Θεόν, καί εἰσακούονται παρ᾿ αὐτόν. Μακάριος δέ, ὁ πιστεύων ὅτι βλέπεται ὑπό τοῦ Θεοῦ· οὐ σαλευθήσεται γάρ ὁ πούς αὐτοῦ τῆς ἀρεσκείας ἐκείνου χάριν.

3.8 (ση΄) Τῆς ἐντός ἡμῶν οὔσης βασιλείας τά ἀγαθά, ὁ φιλόκοσμος ὀφθαλμός οὐκ εἶδε· καί ἀκοή φιλότιμος οὐκ ἤκουσε, καί ἐπί καρδίαν κενήν Πνεύματος ἁγίου οὐκ ἀνέβη· ἀῤῤαβῶνές εἰσι τῶν μελλόντων δίδοσθαι τοῖς δικαίοις ἀγαθῶν ἐν τῇ μελλούσῃ βασιλείᾳ Χριστοῦ· καί ὁ μή ἐν τούτοις τρυφῶν, οἵτινές εἰσιν οἱ καρποί Πνεύματος, ἐν ἀπολαύσει ἐκείνων γενέσθαι οὐ δύναται.