89

3.9 (σθ΄) Οἱ τῶν πρακτικῶν λογισμοί ἐλάφοις ἐοίκασιν. Ὡς γάρ ἐκεῖναι ποτέ μέν ἄνω εἰσίν ἐν τοῖς ὄρεσι διά τόν φόβον τῶν θηρατῶν, ποτέ δέ κάτω ἐν ταῖς κοιλάσι διά τόν πόθον τῶν ἐν αὐταῖς· οὕτω καί οὗτοι· οὔτε πάντοτε ἐν θεωρίᾳ πνευματική δύνανται εἶναι, διά τό αὐτῶν εὐτελές· οὔτε ἀεί ἐν τῇ φυσικῇ, διά τό μή τήν ἀνάπαυσιν διώκειν ἀεί. Τῶν μέντοι θεωρητικῶν, περιπεζίων ὑπερόπται θεωρημάτων καθίστανται.

3.10 (σι΄) Βόλοι μέν δρόσου, γῆς μεθύσκουσιν αὔλακας διαθέσεις δέ ψυχῆς ἐν εὐχῇ, ἔμβροχοι στεναγμοί ἀπό καρδίας ἀναδιδόμενοι.

(15∆_392> 1452 3.11 (σια΄) Τῆς ἐν Τριάδι νοουμένης θεότητος, οὐδείς ἐν θεωρίᾳ ὀφθήσεται, ὑλικῆς δυάδος, καί τῆς γείτονος μονάδος ἄνωθεν μή ὀφθείς· οὐδέ ταύτης γενήσεται ὑψηλότερος, μή μοναδικόν τόν ἑαυτοῦ νοουμένοις ἐργασάμενος νοῦν.

3.12 (σιβ΄) Οὐ τοσοῦτον δυσχερές εὑρεθήσεται τό ποταμοῦ ἀνακόψαι ὁδόν ἐπί τά κάτω μή φέρεσθαι, ὅσον νοῦν ῥύμην ἀναχαιτίσαι, μή ἐν τοῖς ὁρωμένοις σκεδάννυσθαι, πρός δέ τά ἄνω καί συγγενῆ, ὅτε βούλεται τῷ εὐχομένῳ συνάγεσθαι· κἄν τοῦτο μέν κατά φύσιν, ἐκεῖνο δέ παρά φύσιν καθέστηκεν.

3.13 (σιγ΄) Τόν νοῦν οἱ καθαιρόμενοι εἴσω [ἔξω] τῶν ὁρωμένων παραπέμποντες, τοσούτου πίμπλανται θάμβους, καί τοσαύτης πληροῦνται χαρᾶς, ὡς μηδέν ἕτερον χωρῆσαι τῶν ἐπιγείων δύνασθαι, μηδ᾿ ἄν εἰ πάντα πρός αὐτούς συῤῥυεῖεν τά περιμάχητα.

3.14 (σιδ΄) Ἐξαρκοῦσι καί μόνοι οἱ νόμοι ῥηθέντες τῆς φύσεως, πρός τό λίαν θαυμάζεσθαι· κατανοούμενοι δέ, λειμῶνες εὑρίσκονται εὐανθεῖς, ὡς ἐξ οὐρανίου νέκταρος, ἀκηράτοις βρύοντες ἄνθεσι τῆς πνευματικῆς πανδαισίας τόν γλυκασμόν.

3.15 (σιε΄) Ἐν δροσεροῖς μέν ἄνθεσι λειμώνων τήν βασιλίδα τοῦ σμήνους περιζάνουσι μέλιτται· ἐν κατανύξει δέ τῇ γενομένῃ ἀδιαλείπτως ψυχῇ, ὡς οἰκεῖαι αἱ νοεραί δυνάμεις περικυκλοῦσαι, συνεκποθοῦσι τά καταθύμια.

3.16 (σιστ΄) Ἐν μέν τῷ ὁρωμένῳ κόσμῳ, ὡς ἄλλος τις κόσμος ὁρᾶται ὁ ἄνθρωπος· ἐν δέ τῷ νοουμένῳ, ὁ λογισμός· οὐρανοῦ μέν γάρ καί τῶν ἐν μέσῳ οὗτος ἐκείνῳ καταγγελεύς· νοῦ δέ καί αἰσθήσεως, καί τῶν περί αὐτά, ὑποφήτης ὑπάρχει ὁ λογισμός· ὧν ἄνευ, ἀμφότεροι κόσμοι ἐκεκώφωντο ἄν.

3.17 (σιζ΄) Οὐχ οὕτως ἀπολυθείς αἰχμάλωτος διά χρόνον πορεύεται, (15∆_394> ὡς νοῦς τῶν ὑλικῶν σχέσεων ἐλευθερωθείς, πρός τά οὐράνια ὡς πρός τά οἰκεῖα πορεύεται ἀγαλλομένῳ ποδί.

3.18 (σιη΄) Τῷ μή μετά προσοχῆς εὐχομένῳ, ἀλλά διαχεομένῳ, βάρβαρος μέν ὁ ψαλμός λογισθήσεται· αὐτός δέ τῷ ψαλμῷ, ὡς βάρβαρος· καί ὡς μαινόμενοι ἀμφότεροι δαίμοσιν.

1453 3.19 (σιθ΄) Οὐ ταὐτόν ἐστιν οἷς ἐσταυρώθη ὁ κόσμος, καί οἵτινες τῷ κόσμῳ ἐσταύρωνται. Τοῖς μέν γάρ, ἧλοι νηστεία καί ἀγρυπνία· τοῖς δέ, ἀκτημοσύνη καί ἐξουδένωσις. Τῶν δέ δευτέρων χωρίς, οἱ πόνοι τῶν προτέρων ἀνωφελεῖς.

3.20 (σκ΄) Οὐ καθαρῶς δύναται προσεύξασθαι, ὁ φιλοκάλῳ πάθει καί φιλοτίμῳ κρατούμενος. Περί ταῦτα γάρ αἱ σχέσεις, καί οἱ τῆς ματαιότητος λογισμοί τήν οἰκειότητα ἔχοντες, σχοινία καθάπερ ἐκείνῳ περιπλεκόμενοι γίνονται, κατασπῶντες ὡς οἷα στρουθίον δεδεμένον ἀναπτῆναι πειρώμενον ἐν τῷ καιρῷ τῆς εὐχῆς.

3.21 (σκα΄) Ἀδύνατον εἰρηνικόν γενέσθαι τόν νοῦν ἐν εὐχῇ, ἐγκράτειαν καί ἀγάπην φίλην τόν μή κτησάμενον. Ἡ μέν γάρ, τήν κατά τῆς ψυχῆς ἐκ τοῦ σώματος ἔχθραν καταλύειν ἐπαγωνίζεσθαι· ἡ δέ, τήν πρός τόν πλησίον διά τόν Θεόν. Κἀντεῦθεν ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν εἰρήνη ἐπιδημοῦσα, μόνην ποιεῖσθαι πρός τόν οὑτωσί κατειρηνεύσαντα ἐπηγγείλατο.