109

«∆ωρεῖται τοῖς προσιοῦσι»: Τί δηλοῖ τά σύμβολα. «Τό ἀληθῶς εὐωχεῖν»: Σημείωσαι, ὅτι τό τῆς εὐωχίας ὄνομα ὁ πατήρ εἰς τό

«εὖ ἔχειν» ἐτυμολογεῖ. «Ζωοποιός ἅμα καί κουροτρόφος»: Τό τρέφειν νεανίας ἀγαθούς. Ἐξ Ὁμήρου

δέ τοῦτο· 'κόρος' γάρ ὁ νεανίας, καί κατά πλεονασμόν τοῦ 'κοῦρος', ὅθεν καί 'κουροτρόφος'.

§ 5. «Θεός μεθύειν λέγεται»: Σημείωσαι πῶς μεθύειν λέγεται ὁ Θεός, καί ἐκ τίνος καί τίς ἡ ἐφ' ἡμῶν μέθη, καί πῶς λέγεται ἐπί Θεοῦ ἔκστασις.

«Ὑπέρ τό νοεῖν ὤν»: Ὅτι ὁ Θεός καί ὑπέρ τό νοεῖν ἐστι, καί ὑπέρ τό νοεῖσθαι, καί ὑπέρ τό εἶναι.

«Μεμεθυσμένος ἅμα»: Σημείωσαι ἐν συντόμῳ, πῶς μεμεθυσμένος καί ἐξεστηκώς λέγεται ὁ Θεός.

«Κατά τόν αὐτόν ἐκληψόμεθα»: Τίνα τά λεγόμενα δεῖπνα, ἤτοι συμπόσια, ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.

«Τήν ἀνάκλισιν»: Τίς ἡ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν ἀνάκλισις· ὅτι ἀνάπαυσις καί ἀβλαβής ζωή, καί τά ἑξῆς.

«Καθ' ἥν εὐφροσύνην»: Τήν εὐφροσύνην, ἤτοι τό εὐφρονεῖν (15∆_476> (τοῦτο γάρ ἐστιν εὐφροσύνη), τόν Ἰησοῦν εἰκότως λέγει.

§ 6. «Καί τόν εὐφημούμενον ὕπνον»: Πῶς ἔλαβεν ἐπί Θεοῦ ὕπνον καί ἐγρήγορσιν.

«Τήν συμβολικήν θεολογίαν»: Σημείωσαι τί περιέχει ἡ «Συμβολική θεολογία». ∆ιεξοδικώτερον δέ, τουτέστι πλατύτερον, διήρθωται καί διατετύπωται.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ Ι' Ἡ μέν ἐπιστολή ἀξία τῆς ἀρχαιότητος ἐκείνης τῆς ἱερᾶς, καί τόν μαθητοῦ, ὅν

ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς, τήν χάριν ἀπαγγέλλουσα. Ἔστι δέ συμβαλεῖν ἐκ τῆς πρός τόν ἅγιον Πολύκαρττον ζ' οὔσης, εἶναι τόν μέγαν ∆ιονύσιον, ὅτε ταῦτα ἔγραφεν, ἐτῶν περί που ἐνενήκοντα. Ἐν μέν γάρ τῇ πρός τόν ἅγιον Πολύκαρπόν φησιν, ἐν τῇ κατ' Αἴγυπτον Ἡλιουπόλει διάγων, θεάσασθαι τήν παρά φύσιν γενομένην ἔκλειψιν τοῦ ἡλίου ἐν τῷ σωτηρίῳ σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ, ὅπερ γέγονε τῷ ιη' ἔτει τῆς Τιβερίου βασιλείας τῷ γάρ ιε' ἔτει αὐτοῦ ἤρξατο τοῦ κηρύγματος ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ὡς ἐν τῷ κατά Λουκᾶν δηλοῦται Εὐαγγελίῳ. Τρία δέ ἔτη μετ' ὀλίγων μηνῶν κηρύξας, ἑκών πάσχει ὁ Κύριος καί Θεός ἡμῶν, ὡς εἶναι Τιβερίου ιη' ἔτος. Ἐβασίλευσε δέ Τιβέριος ἀμφί τά κγ' ἔτη, ὡς εἶναι ἀπό τοῦ σωτηρίου πάθους ἕως τελευτῆς Τιβερίου σχεδόν ἔτι ἕξ. Ἐξωρίσθη δέ ὁ ἅγιος εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἐν Πάτμῳ τῇ νήσῳ, ἥτις ἐστί μία τῶν Κυκλάδων, περί τό τελευταῖον ἔτος τῆς ∆ομετιανοῦ βασιλείας. Ἐβασίλευσε δέ οὗτος ἔτη ιε' καί μῆνας ε'. Συνάγονται δέ ἀπό τοῦ ιη' ἔτους Τιβερίου, ὅτε ἡ ἔκλειψις, ἕως τῆς τελευτῆς ∆ομετιανοῦ ἔτη ξδ' περί που καί μῆνας ζ'. Ὑποθώμεθα δέ καί τόν θεῖον ∆ιονύσιον, ὅτε τά ἐπί τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου εἶδεν, εἶναι κε' ἐτῶν, ἅτε οἶμαι, καί ἔτι ἀναγινώσκοντα, ὡς εἶναι τά πάντα ἀμφί τά ἐνενήκοντα ἔτη. Μέμνηται δέ τῆς ἐπί ∆ομετιανοῦ ἐξορίας τοῦ ἁγιωτάτου Ἰωάννου, καί Εἰρηναῖος ἐν τρίτῳ καί πέμπτῳ τῶν «Κατά αἱρέσεων», ἔνθα καί τόν χρόνον (15∆_478> ἐσημειώσατο, καί Κλήμης ὁ Ἀλεξαδρεύς, ἐν τῷ λόγῳ τῷ περί, «Τίς ὁ σωζόμενος πλούσιος».

«Οὐδέ γάρ ἐν τοῖς αἰῶσι»: Σημείωσαι, ὅτι οὐχ ὁ Θεός αἴτιος τοῦ ἀφορισμοῦ τοῖς ἁμαρτωλοῖς τῆς ἐν ἀριστερᾷ στάσεως, ἀλλ' αὐτοί ἑαυτοῖς αἴτιοι τούτων οἱ ἁμαρτωλοί, παντελῶς ἑαυτούς ἀφορίσαντες τοῦ Θεοῦ.