110

«Καί θεωνυμία»: Θεωνυμίαν φησίν ἤ τό πάντοτε ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Θεοῦ πάντα πράττειν αὐτούς, ἤ ὅταν τούς ἀπό τοῦ Θεοῦ, ἤγουν τοῦ Χριστοῦ, ὀνομαζομένους, κατ' αὐτόν πολιτεύεσθαι ὑπάρχῃ, καί αὐτούς λεγομένους θεούς.

«Τοῦ Εὐαγγελίου τόν ἥλιον»: Τόν τοῦ Εὐαγγελίου ἥλιον τοῦτον τόν θεῖον Ἰωάννην ὀνομάζει δικαίως. Φησίν οὖν· Ὅτι ἐγώ, εἰκότως αἰτιώμενος καί μεμφόμενος τούς νομίζοντάς σε τόν τοῦ Εὐαγγελίου ἥλιον περιορίζειν ἐν τόπῳ, εὔχομαι ὅμως ἀνανῆψαι καί προσδραμεῖν σοι, ἵνα σωθῶσι φωτισθέντες. Ὥσπερ γάρ μέμηνεν ὁ οἰόμενος τόν ἥλιον τοῦτον περικλείειν τόπω, οὕτω καί οὗτοι μεμήνασι, νομίζοντες τό φῶς τοῦ Εὐαγγελίου σου περιορίζειν σύν σοί ἐν Πάτμω τῇ νήσῳ.

«Ἡμᾶς δέ οὐδέ τοὐναντίον»: Ἀντί τοῦ, οὐδέ τό πορρωτέρω σε γενέσθαι. Σημείωσαι δέ ὅτι καί προεφήτευσεν ὁ μέγας ∆ιονύσιος, σαφῶς εἰπών ἐκ Θεοῦ ἀποκαλυφθῆναι αὐτῷ, ὡς καί τῷ ἁγίῳ Ἰωάννῃ, ὅτι εἴσω βραχυτάτου χρόνου ἀνακληθήσεται τῆς ἐν Πάτμῳ ἐξορίας, ὅ δή καί γέγονεν. Ὡς γάρ ἔφημεν, πρός βραχέος περί τό τελευταῖον ἔτος τῆς ∆ομετιανοῦ βασιλείας εἰς τήν Πάτμον ἐφυγαδεύθη, διωγμόν κινήσαντος τοῦ ∆ομετιανοῦ· εἶτα περί τήν τελευτήν τοῦ βασιλέως ὁρᾷ τήν θείαν Ἀποκάλυψιν ὁ μέγιστος οὗτος εὐαγγελιστής Ἰωάννης.