156. De sancto Hieronymo.

1 a. Iucundare, Sion,

canticis,
Inclita tu, mysticis ;
Huius te sancti decorat

praesentia.

1 b. Ovat hinc curia

caelorum,
Sed furia Hebraeorum
Miratur ex interpretis

scientia.

2 a. Hic est Stridonensis,
Cuius lingua velut ensis
Haereticorum scindit
perfidiam.

2 b. Auctoris gratia

Eius roborat praecordia,
Ut fratrum parvipendat
calumniam.

3 a. Nam eventu sibi contigit,
Muliebrem quia induit
Vestem; matutinum sic
adiit.

8 b. Numquid Venereis beatus
Vir actibus deturpatus?
Sed sic vexatus Roma
abiit.

4 a. Egreditur sic conatus,
Velut hos sensatus
Quaerens praesaepe
Domini.

4 b. Sit nobis ut portio
Tuo cum consortio,
Interne precamur
singuli.

5 a. Vultu nos benigno
respice,
Ieronymo, doctor inclite,
Ciceronianus qui dicebaris,
hora in
agonis.

5 b. Olim dum tribunali
pracsentaris,
Iudici cum maerore faris,
Iniustum te testaris
propter codices
Platonis.

6 a. Libere tunc spondisti
Lecturae nunquam isti
Adliaerere,
Sed scripturae verae
Dilatare
mysteria.

6 b. Fundamentum capis

Christum, qui, dum sapis,
Testamentum vetustatis
Tuis transfers cognatis
Manente
materia.

7 a. Populis a cunctis

Christi merito veneratur,
Nam ibi tumulatur,
Salvator ubi
generatur.

7 b. Ordinem ineptum
Reformat officiorum
Et regulat chorum,
Redarguit cor
reproborum.

8 a. Laete ergo scandis
Polorum algamata,

8 b. Obscura qui pandis

[Scripturae] idiomata,

9 a. Nimirum dum transtulisti
gravia
In Hypogaei caverna.

9 b. Iam sed particeps tuorum
tenes bravia
Requiei aeterna.

10. Eia ergo, tuo interventu
Damnatorum a conventu
Parili hoc concentu,
Interne nos ut serves,
rogitamus.