167. De s. Iacobo Tharentasiensi.

1 a. Laudum praeconia
Solvat celebria
Turba fidelis;

1 b. Iacobus gloria
Fulget eximia
Regnans in caelis.

2 a. Deum sequens pura mente,
Spreto mundo marcescente
Respuit et idola.

2 b. Paganorum spreta gente
Baptizatus est repente
Devotus deicola.

3 a. In fide novitius
Fortunati socius
Viam eius sequitur.

3 b. Non erat tunc alius
Vivens eo durius,

Ob hoc non deseritur.

4 a. Cum draconis oppressura
Concremaret prorsus rura
Lirinensis insulae,

4 b. Fuit ei ingens cura
Removere prece pura
Pestem mortis aemulae.

5 a. Postquam draco disparuit,
Illic uterque voluit
Ipsa quoque provincia
Fundari monasteria.

5 b. Monachorum ad regulam
Convertunt statim insulam ;
Arelatensis moritur
Praesul, alter eligitur.

6 a. Honoratus

Arelatensium
Sublimatur

ad episcopium;

6 b. Cendronitis

Iacobus praefuit,
Ubi signis

coruscans floruit.

7 a. Mansuetum sicut ovem,
Quod donarat morti bovem,
Ursum subiugavit ;

7 b. Ipse Dei ad honorem

Quinque pedes contramorem
Trabem augmentavit.

8 a. Corvus quem eripuit,
Ocellum restituit
Baiulanti asino,

8 b. Et dum sol incaluit,
Quod tunc nix induruit,
Factum est a Domino.

9 a. Homo simplex ut Columba,
In defuncti ut flet tumba,
Suscitatur propere;

9 b. Die quarta suscitatus
Est magistrum imitatus
Statim in itinere.

10 a. Nos imitantes Iacobum

Vincamus hostem improbum,

10 b. Ut digne pro victoria
Caeli fruamur gloria.