259. De sancto Pantaleone.

1 a. Clara dies et insignis
renovat Christi
magnalia ;

1 b. Chorus noster Iactus plaudit
Pantaleonis
pro gloria.

2 a. Cuius decor floruit
constantia
spiritali gratia;

2 b. Nam in aevo tenero
certamina
toleravit gravia.

3 a. Euphrosyni

medicinam renuit,

Hermolai

documenta tenuit,

Simulacrorum

cultum respuit

nec expavit supplicia.

3 b. Serpens nequam
signo crucis crepuit,
Morsu cuius
puer vita caruit ;
Miserum vitae
dum restituit,
sacra petit mysteria.

4 a. Quem dum patrantem tam pia
cernit Caesaris
insania,

4 b. Minis addit suspendia
saeva tortorum
nequitia.

5 a. Caro rastris laceratur,
latus urunt incendia;

5 b. Martyr orat, Christus astat,
manus lassatur impia.

6 a. Sic deridetur

tyrannica saevitia,

6 b. Sic gloriatur

martyris patientia.

7 a. Nova parat Caesar
tormentorum genera,
fervet igne plumbum
et sartago ferrea,
sed divina consolatur
martyrem praesentia.

7 b. Lapis collo nexus
natat super aequora,
manu Christi ductus
martyr captat litora ;
hinc laudanda salvatoris
exsistit clementia.

8 a. Leones adorantes,
leopardi venerantes
lingebant vestigia ;

8 b. Hlaeso stante martyre
rota salit et infelix
corruit perfidia.

9 a. Oliva fructum protulit,

cum iustus ensem pertulit,

9 b. Pro cruore lac saliit ;
sic scandit ad caelestia.

10 a. Gloriose martyr, ave,
supplicibus tuis fave
impetrata venia,

10 b. Ut post huius finem vitae
mereamur tecum esse
in caelesti gloria,

11. Agmina fidelia

ubi canunt Alleluia.