Appendix Ad Epistolas S. Innocentii I Papae. Notitia Epistolarum Non Exstantium, Quae Ad Innocentium Attinent.
(D. Coust. Epist. Rom. Pontif. tom. I.)

0611D 1. Anno 404, mense Aprili. Litterae Theophili adversus Joannem Chrys.—Theophilus Alexandrinus episcopus epistola ad Innocentium scripta, et per Alexandrinum lectorem delata, Joannem a se depositum referebat. Quam epistolam, inquit Palladius, Dial. c. 1, pag. 9, cum legisset «beatus papa Innocentius, parum abfuit, quin temeritatem Theophili atque superbiam condemnaret, quod et solus scripsisset, nec claram ejus rei notitiam misisset, nec cur aut quibuscum Joannem deposuerat indicasset.» Haec epistola prima ex iis fuit, quas Innocentius de Joannis causa, postquam ille ab episcopatu dejectus 0612D est, accepit. Quapropter statim a Joannis depositione, post tumultum magno sabbato in Ecclesia Constantinop. excitatum, hoc est mense Aprili anni 404, scripta jure existimetur. Ad hanc epistolam, aut ad alteram, de qua num. 4 dicturi sumus, referendum videtur, quod Palladius pag. 151 de Theophilo scribit: «Is in sua ad Innocentium papam epistola, vituperans beatum Joannem, Epiphanium nominat sanctissimum, quem inquit, antea probris affecerat ut haereticum aut schismaticum.»

2. Eodem tempore. Epistolae tres in gratiam Joannis. —Triduo postquam proximae Theophili litterae 0613A Innocentio redditae sunt, inquit Palladius, pag. 9 et 10, «quatuor episcopi e partibus Joannis viri religiosi, Pansophius Pisidiae, Pappus Syriae, Demetrius Galatiae secundae, Eugenius Phrygiae tres epistolas (Innocentio) tradiderunt, unam Joannis episcopi, alteram 40 episcoporum de communione Joannis, tertiam cleri Joannis, omnes inter se consentientes, et indisciplinatorum quorumdam tumultum significantes.» E tribus illis epistolis sola Joannis, id est superior quarta, ad nos pervenit. Si autem tres inter se consentiebant, ex eo quod in epistola Joannis etiamnum legimus, non latet omnino quid in aliis duabus efferebatur.

3. Anno 404, circa Junium. Innocentii communicatoriae litterae ad utramque partem.—Tunc Innocentius 0613B paci prospiciendum ratus, donec ejus firmandae tempus affulgeret, duas scripsit epistolas, unam Theophilo eique adhaerentibus, et alteram Joanni ac sociis quibus quidem litteris utrique parti communionem suam impertiebat. De illis Palladius, cap. 3, pag. 22 et 23, hoc tantum memoriae commendavit: «Ad haec beatus Innocentius utrique parti pares litteras communionis misit, improbans judicium quod a Theophilo factum videbatur, dicens debere aliam cogi synodum irreprehensibilem Occidentalium et Orientalium; primum quidem secedentibus ab illo consessu amicis, deinde et inimicis; a neutris enim ut plurimum rectum proficisci judicium.» Quae autem ad partes Joannis scripta erat, a Demetrio Pisinuntis in Galatia secunda metropolitano episcopo, qui novissime 0613C cum Pansophio, Pappo et Eugenio Romam venerat, perlata est. Eugenium vero hac occasione Orientem percurrisse, atque istis Innocentii papae litteris ostensis Romanorum cum Joanne episcopo communionem probasse Palladius, pag. 27, tradit. Hae litterae ab Innocentio brevi intervallo postquam superiores seu Theophili, seu Joannis ejusque partium accepit, transmissae sunt.

4. Circa idem tempus litterae Theophili contra Joannem.—Exinde Innocentio redditae sunt iteratae Theophili Alexandrini episcopi litterae, de quibus Palladius haec habet: Paucis post diebus, quam Innocentius proxime dictas epistolas scripsisset, «advenit quidam Theophili presbyter Petrus cum Martyrio ecclesiae Cp. diacono, qui reddiderunt Theophili 0613D litteras cum quibusdam gestis, in quibus Joannes a triginta sex episcopis, quorum viginti novem Aegyptii, et aliarum regionum septem erant, condemnatus videbatur.» His autem actis perlectis, eodem Palladio teste, «nullas graves esse accusationes, neque Joannem adfuisse, neque coram reprehensum esse» Innocentius comperit. Litteris illis quid rescripserit is papa, in ejus epistola 5 legere est.

5. Anno 404, mense Junio. Litterae pro Joanne.— Vix dimiserat Innocentius Petrum et Martyrium, qui proximam Theophili epistolam attulerant, cum viginti quinque episcoporum ac paulo amplius, qui de Joannis synodo erant, litteras accepit. Quippe, inquit Palladius, pag. 24, «modico post tempore advenit 0614A presbyter Constantinopolitanae Ecclesiae Theotecuus nomine, reddens epistolas synodi Joannis viginti quinque episcoporum aut paulo plus, quibus docebant et Joannem militari manu urbe expulsum, et Cucusum in exsilium esse missum, atque succensam esse ecclesiam.» Porro hoc incendium anno 404, Junii 20 die, contigisse memoratur. Ex quo sequitur, ut eodem mense exeunte litterae illae conscriptae fuerint. In Codice Theod. lib. XVI, tit. 2, lex 37 exstat, mensis Augusti 29 die data, qua cum plurimi Joannis clerici hujus incendii causa custodiae traditi fuissent, atque inquisitione facta nullus inventus esset reus, illos Arcadius relaxari jussit.

6. Eodem tempore, Joannis adversarii scribunt.— Paulo post Acacii, Pauli, Antiochi, Severiani ac 0614B paucorum aliorum litteras (Pallad. pag. 25) , «in quibus calumniabantur Joannem, quasi ecclesiam incendisset, ad Innocentium» pertulit homuncio Paternus nomine, omni contumelia dignus, nec ad eas Innocentius respondere dignatus est.

7. Eodem tempore, Afri Innocentio legatos suos commendant.—Ad idem tempus attinent Carthaginensis concilii, anno 404, VI kalendas Julias, habiti ad Innocentium papam litterae, Cod. can. eccl. Afric. sub finem cap. 93 memoratae. Ubi enim hoc concilium legationem decrevit ad imperatores mittendam, qua leges ad reprimendam Donatistarum petulantiam rogarentur, statim addit: «Litterae etiam ad episcopum Romanae Ecclesiae pro legatorum commendatione mittendae.» Tum legati destinati 0614C Theasius et Evodius, iisque datae quatuor epistolae, quas Possidius in catalogo epistolarum Augustini sic continua serie recenset: «Innocentio episcopo, imperatoribus, Stilichoni, praefectis Italiae.» Unde litteras illas ab Augustino conscriptas esse colligitur.

8. Circa mensem Augustum rescribit Innocentius episcopis synodi Joannis.—Innocentius Theotecno, qui episcoporum synodi Joannis epistolas ipsi attulerat, litteras ad Joannem ac caeteros communionis ejus socios reddidit, quibus «eos cum lacrymis bono animo esse hortabatur: siquidem opem illis ferre, quia potentes ad malum obstarent, non posset.» Sic porro loquebatur Innocentius, quia manifesta Honorii et Arcadii dissidia impedimento erant, quominus 0614D concilium, in quo malis Ecclesiae remedium quaerendum erat, convocaretur. Theotecnus autem episcoporum synodi Joannis epistolas ad Innocentium perlaturus, post 24 mensis Junii diem Constantinopoli Romam profectus fuerat: adeoque nec quod illis rescripsit Innocentius, citius mense Augusto subsequente tradi eidem potuit.

9. Anno 404, circa Novemb., Porphyrii ad Innocentium litterae.—Cum in Armenia exsularet Joannes Chrysostomus, accidit ut Flavianus Antiochensis episcopus moreretur (Pallad. pag. 144) . Tum Porphyrius in ejus locum ab Acacio, Severiano et Antiocho ordinatus, de ordinatione sua Innocentium statim certiorem fecit. Verum, Palladio teste, pag. 0615A 141, Innocentii responso dignus habitus non fuit. Quam perversi fuerint illius mores, fuse idem Palladius, pag. 142 et seq. exponit. Ex Arcadii autem constitutione, quae Codici Theod. lib. XVI, tit. 4, leg. 6, inserta est, Porphyrium anno 404, ante 18 mensis Novembris diem ordinatum fuisse constat.

10. Anno 405, Innocentius ad Afros rescribit, ejusque litterae in concilio recitantur.—In concilio Carthaginensi, quod anno 405, X kalendas Septembris, celebratum est, recitatae sunt Innocentii litterae, quibus cavebatur ne ad transmarina episcopi facile pergerent (Cod. can. eccl. Afr., c. 94) . Hae Roma in Africam relatae creduntur per Theasium atque Evodium, qui mense Junio anni 404 ad imperatorem cum litteris ad Innocentium legati fuerant. Ubi vero 0615B recitatae sunt praedicatae Innocentii litterae, «hoc ipsum,» quod in illis praescribebatur, «episcoporum sententiis confirmatum fuit.» Jam antea in Sardicensi concilio, can. 8, maxime propter Afros decretum fuerat, «ne episcopi ad comitatum accedant, nisi forte ii qui religiosissimi imperatoris litteris invitati fuerint vel vocati,» cum videlicet expostulasset Gratus Carthaginensis episcopus, quod ea de re sua ipsius consilia spernerentur. Ne tamen hinc communes ecclesiarum utilitates negligi contingeret, addidit eadem synodus, can. 9, ut si episcopi preces pro viduis aut pupillis aliisve iniqua vi oppressis offerendas haberent, non perferrent ipsi per se, sed «per diaconos suos eas destinarent.» Quocirca praedictum concilium, in quo recitatae sunt Innocentii 0615C litterae, «ut propter gratiarum actionem et exclusionem Donatistarum duo clerici ecclesiae Carthaginensis (non duo episcopi) ad comitatum mittantur,» constituit.

11. Circa initium ann. 405, Exsuperii epistola.—Ad anni 405 initia pertinere videtur Exsuperii Tolosani episcopi epistola varias complectens quaestiones, quibus Innocentius per epistolam 6 satisfacit.

12. Quindecim episcoporum ad Innocentium litterae.—Circa idem tempus accepit Innocentius episcoporum quindecim e synodo Joannis litteras, quas Palladius, pag. 26, memorat his verbis: «Post Cyriacum advenit Eulysius episcopus Apameae Bithyniae, reddens litteras quindecim episcoporum e synodo Joannis, in quibus et priorem et praesentem 0615D totius Constantinopolis direptionem describebant.» Quibus verbis proxime praemittit Palladius, Eulysium Synnadorum episcopum, nullas quidem ferentem epistolas, sed ad ea quae gerebantur enarranda idoneum, Romam confugisse, commotum videlicet iniquitate imperialis praecepti, quo edicebatur: «Si quis non communicet Theophilo, Arsacio et Porphyrio, ille quidem episcopatu arceatur, ac simul amittat quam visus fuerit habere substantiam pecuniarum.» Unde tempus expiscari licet, quo litterae illae Innocentio redditae sunt. Vel enim ibi indicatur Arcadii praeceptum «de his, qui ab Arsacii, Theophili, Porphyrii reverentissimorum sacrae legis antistitum communione dissentiunt, ab Ecclesia procul dubio 0616A repellendis» (Cod. Th. lib. XVI, tit. 4, leg. 6) , vel aliquod posterius, in quo priori poenae adjecta sit mulcta pecuniae. Atqui Arcadii constitutio ad rectores provinciarum data legitur XIV kalendas Decembris Cp. Honorio et Aristenaeto coss., hoc est anno 404, mensis Novembris 18 die. Ex quo praedictas quindecim episcoporum litteras Innocentio ante initium anni 405 reddi nequivisse conficitur, tametsi eas existimare liceat circa exitum anni 404 conscriptas.

13. Anysii Thessalonic. episcopi ad Innocentium epistola.—Idem Eulysius simul ad Innocentium attulit epistolam «Anysii optimi senis,» ut loquitur Palladius, pag. 27, «qui Romanae Ecclesiae (in causa Joannis) judicio stare se scribebat.»

14. Edictum contra clericos qui cum Joanne communicabant.—Elapso 0616B mense post adventum Cyriaci Synnadorum episcopi, Romam item accessit Palladius Helenopolis episcopus, Lausiacae scriptor, exemplum ferens edicti, quod Palladius alter in Vita Chrysostomi, pag. 27, sic exprimit: «Quicumque occultaverit omnino episcopum aut clericum qui communicet cum Joanne, domus ejus publicetur.» Quibus verbis eum notare ac summatim perstringere illud arbitramur, quod Arcadius, anno 404, Augusti 29 die sanxit in hunc modum: «Nec proscriptionis periculo domus careant, quas episcopos vel clericos peregrinos post publicationem edictorum et nostrae serenitatis affatus probabitur suscepisse: pari forma servanda, si quae domus cives clericos nova ac tumultuosa conventicula extra ecclesiam celebrantes 0616C susceperint» (Cod. Th. lib, XVI, tit. 2, leg. 37) .

15. Cleri Cp. ad Innocentium litterae.—Post Palladii in Urbem ingressum, eodem devenere «Germanus presbyter et Cassianus viri religiosi litteras totius cleri Joannis (Innocentio) reddentes (Pallad. pag. 27) , quibus scribunt suam ipsorum Ecclesiam vim atque tyrannidem perpessam esse, episcopo suo militari manu ejecto, inque exsilium acto per factionem Acacii Beroeae episcopi, Theophili Alexandrini, Antiochi Ptolemaidis, et Severiani Gabalorum.» Ab istarum litterarum exordio pii illi clerici plura proferebant Scripturarum testimonia, in quibus consolationem habere se testificabantur. Deinde ubi episcoporum, qui Joanni adversabantur, violentiam, necnon canones, quibus facinora sua tueri conabantur, 0616D exposuerant, quid de canonibus illis sentiendum esset, expetebant. Ipsis rescripsit Innocentius, ejusque epistola, nempe septima, ad nos pervenit.

16. Aliquanto post delatae tum episcoporum Cariae, tum presbyterorum Antiochiae litterae.—Demetrius Pesinuntis episcopus, cum Orientem peragrasset, Romam denuo post Germani et Cassiani adventum rediisse a Palladio narratur cum litteris tum episcoporum Cariae, «quibus illi Joannis communionem complectuntur,» tum presbyterorum Antiochiae, «quibus Romanorum,» in retinenda videlicet ejusdem Joannis communione, sequuntur disciplinam, et Porphyrii ordinationem contra jus et fas factam deplorant» (Pallad. pag. 28) . Nempe, uti Palladius, 0617A pag. 145 et 146, narrat, Porphyrius missis ad Comitatum et potentiores episcopos pecuniis effecerat, ut Constantius, qui inter caeteros presbyteros eminebat, tamquam populorum perturbator relegaretur. Alios vero presbyteros atque clericos in custodiam mitti curaverat. Tum prima die celebritatis ludorum Olympiorum, cum civitas omnis ad suburbana athletas spectatura transisset, in ecclesiam irrupit; ibique cum Acacio, Severiano et Antiocho episcopis, quos apud se absconderat, ac paucis clericis «clam ordinatus est clausis januis, et tanta cum festinatione, ut ne precationem quidem ad finem perduxerint, metuentes ne deprehenderentur.»

17. Anno 405 jam labente, Innocentius ad Honorium scribit de misero Ecclesiarum statu.—Subinde 0617B Domitianus presbyter et oeconomus ecclesiae Constantinopol., necnon Vallagas Nisibenus presbyter, qui et monasteriorum Mesopotamiae afflictionem narrabat, acta tradunt Innocentio Optati praefecti, quibus honestae mulieres ecclesiae Cp. diaconissae e genere consulum ad eum ducere cogebantur, aut communicare cum Arsacio in locum Joannis subrogato, aut fisco ducentas auri libras dare (Pallad. pag. 28) . Tum Innocentius, tot ac tanta sustinere amplius non valens mala, epistolam ad Honorium imperatorem scripsit, in qua singillatim quid ferrent litterae, quas de ecclesiae Cp. aliarumque misero statu a diversis acceperat, exposuit.

18. Paulo post synodus episcoporum Italiae cogitur.—Honorius vero statim ut hanc Innocentii 0617C epistolam accepit, ut Palladii verbis utar (Pal. pag. 29) , «Occidentalium synodum cogi, eosque cum unam simul sententiam tulissent, ad suam pietatem referre jubet.» Moxque «episcopi Italiae congregati Imperatorem orant, scribat fratri suo et consorti imperii Arcadio, ut praecipiat Thessalonicae synodum fieri, quo facilius utraque pars Orientis et Occidentis concurrere valeat, ac synodus non tam episcoporum numero, quam sententiae gravitate perfecta, certum et indubitatum judicium ferat.» Tunc celebrata quidem fuit synodus, sed ubi habita sit, Palladius non indicat. Tantum scimus ejus definitionem iis omnino consentaneam esse, quae Innocentius ab initio perturbationis hujus ac deinceps, ut supra, n. 3, et epist. 5 et 7 videre est, constanter censuerat. Unde 0617D aut eum praefuisse huic synodo, aut nihil in ea nisi ex ejus sententia actum esse conficitur.

Circa exitum anni 405, Honorius Innocentio scribit.—Proximae synodi decreto morem gerens Honorius, semel et bis ad Arcadium scribit: sed cum nihil proficeret, ac de tertia epistola ad eumdem mittenda cogitaret, scribit et ad Innocentium, ut «mittat quinque episcopos, ac Romanae Ecclesiae presbyteros duos cum uno diacono, qui eam ferant (Pallad. pag. 29) .» Ejus petitioni quomodo paruerit Innocentius, prima in ipsius epistolam 9 annotatione exposuimus.

19. Anno 406, Innocentius Arcadio scribit.—Innocentius non solum Honorio legatos, quos expetebat, 0618A dedit, Aemilium scilicet Beneventi episcopum, Cythegium et Gaudentium item episcopos, una cum Valentiniano et Bonifacio presbyteris, necnon uno Romanae Ecclesiae diacono cujus nomen siletur; sed et epistolam ipsis tradidit ad Arcadium imp. perferendam. Simul acceperunt iidem legati cum Honorii epistolam quam etiamnum habemus, tum Chromatii Aquileiensis, Venerii Mediolanensis, aliorumque Italiae episcoporum ad eumdem imperatorem litteras. Quo tempore suscepta sit illa legatio conjicere licet ex verbis legatorum, qui ubi se ad urbem regiam appulisse, statimque in suburbano detentos, ac triduo post dimissos, in maritimo Thraciae castro conclusos esse narrarunt, proxime subjiciunt: «Postridie miserunt ad nos, an aulici imperatoris, 0618B an Atticus, nescimus (ipse enim dicebatur Ecclesiae thronum invasisse), qui nobis tria numismatum millia tradebant, orantes ut Attico communicaremus.» Jam igitur defunctus erat Arsacius, et ejus loco Atticus suffectus fuerat; idque legati citatis verbis innuunt tunc primum audire se coepisse, cum ad urbem regiam accesserunt. Atqui Arsacium III Idus Novembris, Stilichone iterum et Anthemio consulibus, hoc est Novembris 11 die, anno 405, mortem oppetiisse, Socrates, lib. VI, c. 20, narrat. Idem et Atticum Arcadio VI et Probo consulibus, et quidem, ut Sozomenus, lib. VIII, c. 27, tradit, cum Constantinopolitana sedes quatuor menses vacasset, adeoque mense Martio anni 406 Arsacio subrogatum fuisse, ibidem testatur. Ex quo sequitur, ut et epistola 0618C Innocentii, de qua agimus, circa initium anni 406 scripta fuerit.

20. Eodem tempore, Commonitorium legatis datum. —Iisdem legatis traditum est Commonitorium synodi totius Occidentis (Pallad. pag. 31) , «quod continebat, Joannem judicium ingredi non debere, nisi prius ipsi restituta fuisset et ecclesia et communio: ut sublata causa detrectandi judicii, sua sponte consessum iniret.» Lampsacenae synodi sub Damaso habitae apud Sozomenum, lib. VI, c. 7, simile quoddam est constitutum, nimirum «ut episcopi, qui depositi fuerant ab iis qui dissimilem Patri Filium asserebant, sedes suas postliminio recuperent, quippe qui injuste spoliati fuissent: quod si quis eos accusare (exinde) vellet, sub paris condemnationis 0618D periculo id ageret.» Ubi episcopis injuste spoliatis et ejectis sedes suae restituuntur primum, ac tum demum eos accusandi locus permittitur. Ad hujusmodi decretorum imitationem Isidorus Mercator cum Symmachi papae in fictitia V synodo Romana sub eodem papa, tum vetustiorum pontificum nomine, multa similia confinxit, quae ipsum identidem repetere non piguit.

21. Anno 407, mense Junio, Afri Innocentium Theophilo reconciliare tentant.—Carthaginiense concilium, anno 407, Junii 13 die habitum, de litteris ad Innocentium papam scribendis hoc decretum edidit (Cod. can. eccl. Afr., c. 101) : «Placuit etiam, ut de dissensione Romanae atque Alexandrinae Ecclesiae 0619A ad sanctum papam Innocentium scribatur, quo utraque Ecclesia intra se pacem, quam Dominus praecepit, teneat.» Haec autem dissensio non alia fuit ab ea quae Joannis Chrysostomi causa excitata fuerat, cum Theophili adversus eum violentiam probare Innocentius nequivisset.

22. Anno 412, Junii 17 die, Innocentius ad episcopos Illyrici scribit.—Innocentii ad episcopos per Macedoniam, Achaiam, Thessaliam, Epirum veterem, Epirum novam, Cretam, Daciam Mediterraneam, Daciam Ripensem, Moesiam, Dardaniam et Praevalim constitutos litterae ab ipsomet Innocentio in epistola 13, n. 3, memorantur, ut una cum eadem (scilicet Junii 17 die anni 412) datae, quibus certiores eos faciebat, harum se provinciarum curam Rufo Thessalonicensi 0619B episcopo vice sui demandasse.

23. Anno 413, scribit ad Augustinum.—Augustinus in epistola olim 259, nunc 151, ad Caecilianum quondam Italiae praefectum, n. 2, memorat sibi «a fratribus epistolam missam sancti et praecipuis meritis venerandi papae Innocentii, quam, inquit, per tuam praestantiam ad me datam certis declaratur indiciis.» De hac epistola nihil aliunde quidquam novimus. Ex eo autem, quod praedicta Augustini ad Caecilianum epistola post mensem quidem Septembrem anni 413, sed non longe post scripta probatur, hoc Innocentii scriptum ad ipsummet annum 413 pertinere colligimus.

24. Anno 414, Macedones ab Innocentio quinque sibi concedi quaerunt.—Sequenti anno Innocentius 0619C Rufi aliorumque episcoporum Macedonum accepit epistolam quinque capitibus constantem: quorum primo, ut eos, qui viduas duxerant uxores, ad clerum et ad ipsum etiam summum sacerdotium ex provinciae suae consuetudine promovere sibi liceret, quaerebant.

Altero asserebant, «non dici oportere digamum eum qui catechumenus habuerit atque amiserit uxorem, si post baptismum aliam fuerit sortitus; quia illud conjugium per baptismi sacramentum cum caeteris criminibus sit ablutum;» adeoque nec a clero arcendum esse.

Tertia illorum quaestio circa eos versabatur, qui ab haereticis, nominatimque a Bonoso post condemnationem ordinati fuerant, num scilicet in suis honoribus recipiendi essent. Hoc autem licere sibi 0619D persuadebant ex indulgentia qua usi sunt cum Nicaeni Patres erga Novatianos, tum Anysius Thessalonicensis episcopus erga ipsosmet Bonosianos.

Quarto Innocentium rogabant, ut judicium adversus Photinum per falsum rumorem apostolicae sedi subreptum, et ab ejus decessore per insidias elicitum, in melius commutans, hunc episcopum constituere sibi permitteret.

Postremo, ut suam ipsorum adversus Eustathium diaconum confirmans sententiam eum diaconii spoliaret gratia, et diabolo in perpetuum manciparet, petebant. Ad singula illa capita Innocentius, anno 414 exeunte, in epistola 15, respondit.

25. Circa annum 414, litterae Macedonum ad Innocentium. 0620A His Innocentius rescribit. Epistola Innocentio supposita. Secundae Macedonum litterae.—Circa eumdem annum 414, Bubalius, Taurianus sive Tarianus aliique a Macedonibus condemnati, sedem apostolicam appellarunt. Quapropter Rufus ac socii Maximianum et Eumenium sive Eugenium Romam destinarunt cum litteris, in quibus Bubalii Taurianique crimina exponebantur. Tum Innocentius, re discussa, Macedonum legatis litteras reddidit, in quibus plenaria sensuum suorum expositione praemissa, Bubalii, Tauriani et sociorum condemnationem confirmabat. Sed dum legati moram faciunt in redeundo, Bubalius Innocentii nomine confingit epistolam, quam et Macedonibus objicit. Hi autem, fallacias illius saepius experti, novo commento fidem 0620B plane non habent, ac secundis litteris priorem querimoniam suam iterandam ducunt. Nec dissimulant sibi gravem ac molestam valde esse appellationum hujusmodi licentiam. Ad secundas illas litteras respondet Innocentius, epistola 18, cujus jacturam levius ferremus quam alterius, in qua totum hoc negotium, ac suam de eo sententiam plenarie et aperte explicabat.

26. Innocentii ad Orientis synodum litterae.—Huc referri possunt Innocentii ad Orientis synodum de omnibus quae ab Orientalibus pacem petentibus exigenda sint, plenissimae litterae; de quibus Innocentius ut dudum ante pacem Ecclesiae Antiochenae restitutam missis loquitur (Epist. 22) . Porro synodi Orientis nomine, Ecclesiae, quae Antiocheno antistiti 0620C suberant, intelligi solent.

27. Anno 414, Legatio et litterae de ordinatione Alexandri et pace Ecclesiae Antiochenae. Acacii scripta.—Alexander Antiochenus episcopus in Flaviani locum subrogatus, legationem ad Innocentium destinavit cum litteris, quibus et se legitime ordinatum, et exstincto schismate, quo Antiochena ecclesia a tot annis tam misere laborabat, pacem eidem ecclesiae feliciter redditam, eos vero qui Paulini Evagriique nomine olim censiti fuerant, summa charitate a se susceptos, item Elpidium ac Pappum, qui Joannis Chrysostomi causa fuerant expulsi, sine ulla controversia suas recuperasse Ecclesias, ipsius denique Joannis nomen sacris diptychis inscriptum fuisse nuntiabat. Quapropter ut Ecclesiae suae communionem 0620D impertiret Romana, flagitabat (Innoc. ep. 19) .

Litteris illis adjuncta erant Acacii Beroeae episcopi scripta, quibus et ille rogabat Innocentium, ut communionem, quam ipsi hactenus Joannis causa negarat, redderet.

28. Circa ann. 415, Innocentius Romae synodum habet de eadem re.—Legationis Antiochenae occasione Romae congregatum est concilium, cui viginti interfuerunt episcopi. In eo autem lectis Alexandri litteris, auditisque legatis, quorum princeps Cassianus presbyter exstitisse videtur, an omnibus ad pacem prius requisitis conditionibus Antiochiae satisfactum esset, diligenter est expensum. Inde Innocentius ad Alexandrum litteras cum privatas, tum 0621A communes a viginti episcopis subscriptas, cum ipsius synodi gestis et scriptis ad Acacium per Paulum presbyterum, Nicolaum diaconum ac Petrum subdiaconum misit (Innoc. epist. 19) . Tres illas epistolas etiamnum habemus, sed episcoporum viginti Italiae subscriptiones et subnexa eis gesta exciderunt. Tantum Maximianum Macedoniae episcopum huic synodo interfuisse ex epistola 23 discimus. Ex quo et alios aliarum provinciarum episcopos, qui in Urbe tum forte erant, ad eamdem de more vocatos esse conjectura est.

29. Aliquanto post Maximianus in Attici gratiam scribit.—Maximianus Macedoniae episcopus, cum pacis Alexandro episcopo et Antiochenae ecclesiae ab Innocentio concessae testis fuisset, in regiam urbem 0621B reversus, auctor fuisse videtur Attico, ut et ipse pacem sine mora peteret. Sive autem Atticus ab ea re se minime alienum significarit, et Maximianum, ut hanc sibi gratiam impetraret, rogarit, sive Maximianus hoc in se propria sponte ac praepropero unitatis studio susceperit, is, epistola cum libello ad Innocentium missa, ab hoc papa communicatorias ad Atticum Constantinop. litteras postulavit. Ad hanc Maximiani epistolam Innocentius respondet epistola 22.

30. Circa ann. 415, Alexander Innocentio nonnullas quaestiones proponit.—Alexander, misso commonitorio, ab Innocentio sciscitatur, primo, quae Antiocheni praesulis in ordinationibus episcoporum dioeceseos Orientis sit potestas: deinde «utrum divisis imperiali 0621C judicio provinciis, ut duae metropoles fiant, sic duo metropolitani episcopi debeant nominari» Tertio Cyprios, qui ad Orientis dioecesin pertinebant, «olim Arianae impietatis potentia fatigatos, non tenuisse canones Nicaenos in ordinandis episcopis,» sed episcopos suos nemine consulto ab eis ordinari conquestus, qui erga eos gerere se deberet quaesivit. Demum an Arianorum clerici ad Ecclesiam redeuntes «cum sacerdotii aut ministerii cujuspiam suscipi deberent dignitate,» postulavit. Ad singula Innocentii responsio habetur epist. 24.

31. Circa initium anni 416, Decentius et Coelestinus Innocentium de variis ritibus consulunt.—Item Decentius Eugubinus episcopus de variis consuetudinibus, quibus nonnullae Ecclesiae a Romana discrepabant, 0621D consulit: 1º de pace, quam in aliquot ecclesiis ante confecta mysteria vel populis imperant, vel sibi mutuo tradunt sacerdotes; 2º de nominibus, quae ante canonem recitant; 3º de infantibus, num presbyteris eos in fronte consignare liceat; 4º de sabbati jejunio; 5º de fermento, an die dominica per paroecias singulas mittendum sit, quomodo Romae per titulos mittitur; 6º de energumenis, an presbyteris aut diaconis liceat super eos manum imponere; 7º de poenitentibus, quando absolvendi sunt.

Simul etiam Decentius alteram ad Coelestinum tunc diaconum miserat epistolam, in qua tria praeterea hunc rogabat, primo soline sacerdotes, an caeteri etiam Christiani aegrotantes sancto chrismatis 0622A oleo perungi possint; deinde solisne presbyteris, an etiam episcopis chrismate infirmos ungere liceat, postremo an oleum illud poenitentibus sit infundendum.

Omnibus illis quaestionibus Innocentius, epistola 26, facit satis.

32. Anno 416, plura scripta, quae ad Pelagii causam attinent, ex Africa ad Innocentium missa.—In litteris, quas Afri, anno 416, ad Innocentium conscripserunt, plura memorantur monimenta ad eumdem missa, quae ad Pelagii ac Coelestii causam attinent (Epist. 26, n. 1) .

Ac primo quidem Carthaginensis synodus Herotis et Lazari episcoporum adversus Pelagium et Coelestium litteras epistolae suae se subjecisse indicat.

0622B Deinde eadem synodus eidem epistolae subnexa docet alterius Carthaginensis synodi ferme ante quinquennium habitae acta, quibus Coelestius episcopali judicio excisus fuerat.

Iis quoque adjunxerat, ut ex postremis epistolae ipsius verbis colligitur, Diospolitanae synodi gesta, quibus absolutum se Pelagius jactitabat, hoc est, qualia ab hoc haeretico adulterata fuerant. Non enim alia tunc in Africam pervenerant.

Paulo post Augustinus cum quatuor sociis ad Innocentium scribens (Innoc. epist. 28, n. 6) , epistolae suae se adjunxisse significat Pelagii librum sibi a Timasio et Jacobo hujus haeretici discipulis missum, necnon quem ad hunc refutandum De Natura et Gratia concinnaverat, quemque ipsi Jacobus et Timasius 0622C ob praedictum De Natura et Gratia librum, gratias agentes, epistolam scripserant, sicut et eam quam Augustinus scribendam duxit Pelagio, qui adulterata Palaestinae synodi gesta, «tamquam purgationis suae scripta,» ipsi transmiserat. Ex quibus monimentis tantum Augustini de Natura et Gratia liber, necnon Jacobi atque Timasii ad Augustinum epistola ad nos pervenerunt. De Pelagii autem libro quid sentiret Innocentius, epist. 31, n. 5, aperit.

33. Eustochii et Paulae ad Innocentium litterae.— Non multo post Eustochium et Paula litteras ad Innocentium miserunt, quibus gravissimam persecutionem sibi illatam ea modestia deplorabant, ut et auctoris illius nomen reticerent.

34. Hieronymi ad eumdem epistola.—Aliam simul 0622D scripsit Hieronymus epistolam, in qua non tacebat in quodnam incurrerat vitae discrimen, nisi eam ab impiorum impetu turris munitioris praesidio servasset. Eaque occasione quod animo conceperat Aurelius episcopus Innocentii invisendi studium notum ei faciebat.

35. Incerto tempore Felix Nueer. Innocentium consulit.—Felix episcopus Nucerinus, epistola ad Innocentium scripta testabatur, majorum se instituta sequentem, omnia quae aliquam susciperent dubitationem ad ipsum velut ad caput atque apicem episcopatus referre, ut quid sibi esset faciendum ab eo disceret. Sese quidem Dei ecclesias vel novas construxisse, vel lapsas reparasse; sed clericos, quos 0623A in illis constitueret, sibi deesse, aliquos vero vel mutilos vel digamos praesto esse significabat. Demum quosnam ex laicis ordinari canones prohiberent, edoceri flagitabat. Consultationi ejus satisfacit Innocentius, epist. 37.

36. Libellus contra presbyteros incontinentes.— Maximilianus, agens in rebus per Brutios, libellum ad Innocentium misit adversus quosdam hujus provinciae presbyteros, quos in presbyterio filios procreasse querebatur. Unde Innocentii epistolae 38 data occasio.

37. Libellus contra Modestum ex poenitente clericum factum.—Libellum alterum sibi Innocentius traditum memorat (Epist. 39) , sed unde acceperit silet, quo Modestum quemdam multis criminibus involutum, 0623B ob quae poenitentiam egerat, in Apulia non modo clericum effectum, sed et ad episcopatus apicem tendere denuntiabatur.

38. Libellus contra episcopum qui divina mysteria in aliena paroecia celebrarat.—Alius eidem papae datus est libellus (Epist. 40) , quo Ursus episcopus in paroecia Nomentana ad dioecesim suam pertinente 0624A Florentinum episcopum Tiburtinum se inscio divina mysteria celebrasse expostulabat.

39. Postremo desiderantur Laurentii Seniensis episcopi ad Innocentium litterae, quibus Photini sectatores in territorio suo versari, et publice in quorumdam possessionibus sibi conventicula praeparare nuntiabat.

40. Praeterea si pontificali libro habenda fides, Innocentius «constitutum fecit de omni Ecclesia, et de regulis monasteriorum, et de Judaeis et de Paganis.»

41. Epistolae supposititiae.—Inter tot sancti praesulis genuina scripta, etiam adulterinum ingenii sui partum immiscere, ac tanto nomini supponere nequaquam veritus est Isidorus Mercator. Sed supposititiam illam epistolam, quae Aurelio inscripta, in editione 0624B conciliorum 12 erat, parenti suo in tomo sequenti reddemus. Hujus autem tomi appendix, si tomus patiatur, quatuor alias falsas, duas Innocentii ad Arcadium scribentis, et alias duas Arcadii ad Innocentium rescribentis nominibus insignitas repraesentabit.