357. De sancto Herminigildo.

1 a. Levigildus

rex Wisigotarum
Gentem, trucem
more bestiarum,
Subiecit imperio.

1 b. Summi regis

Sigiberti natam,
Quam filius

habuerat gratam,
Iunxerat conubio.

2 a. Episcopum

mittit Arianum,
Confitetur

esse Christianum,
Negat sacrificia.

2 b. Iste regnum

terrenum despexit,
Ad caelestem
patriam evexit

Mentem ad caelestia.

3 a. Rex promissis

non potest flectere
Neque minis
animum vertere

Firmatum constantia.

3 b. Pater regno

terreno privavit,
Collum ferro
manus adligavit
In arta custodia.

4 a. Festo Paschae
superveniente
Ariano

ad hunc accedente,
Qui hostiam obtulit,

4 b. Si de manu

sacra perciperet,
Sic gratiam

patris reciperet ;
Sed exire compulit.

5 a. Et securi

caput confringentes
Sic corpori

vitam auferentes,
Meruit caelestia.

5 b. Et lampades

nocte accenduntur,
Angelicae

voces audiuntur
Dulci cum melodia.

6 a. Hic de morte

nati paenituit
Et in corde
plurimum doluit

Magna cum maestitia.

6 b. Nam Richardus

non sequitur patrem,
Sed in fide

imitatur fratrem
Relicta perfidia.

7 a. Dumque granum

in terram cecidit,
Magnam messem
populo reddidit
In maxima copia.

7 b. Sic, dum regis
filius moritur,
Gens barbara
fidem amplectitur
Tota cum provincia.

8 a. Moriamur

in vita peccatis,
Resurgentes

simus cum beatis
Post vitae curricula.

8 b. Caro nostra

tandem moritura,
Qua mortua
resurget victura

Per aeterna saecula.