Epistola Dedicatoria Prima .

1049C Sanctissimo domino nostro Clementi papae XII, Angelus Maria tituli sancti Marci presbyter cardinalis Quirinus Apostolicae Sedis bibliothecarius, et episcopus Brixiensis.

Quae me impulit causa, Beatissime Pater, ut a Sanctitate Vestra Vaticanae bibliothecae praepositus, ad proferendam ex litterario illo locupletissimo penu novam S. Ephraem Syri editionem animum appulerim, ipsa modo efficit, ut ad Brixianae Ecclesiae, cui pariter praesum, et nomen et decus augendum, veteres quatuor ejusdem antistites simul atque scriptores nunc primum in unum volumen redactos repraesentem. Ea nimirum est sacrarum litterarum amor, qui summo Dei immortalis beneficio a teneris mihi inditus annis, mecum postea 1049D adolevit, mihique per omnem aetatem ubique locorum ita fidus comes adhaesit, ut non tantum peregrinari, pernoctare et rusticari, quae omnia nobiscum facere ex Tulliano dicto litterae assolent, sed et mecum, si ita fari liceat, episcopari comperiatur. Quo postremo munere haud profecto laudabilius defungi posse videtur, quam si conatus sui atque labores eo colliment, ut 1050C priscis Ecclesiarum monumentis lux major accedat, ac veneratio.

Equidem, Beatissime Pater, cum plura ejuscemodi monumenta non desint, quibus Brixiana Ecclesia mirum in modum decoratur, praeclarissimum illud est, quod in ejus cathedra praesules quatuor sederunt, sanctitate aeque editis Scriptis illustres, quorum duo, Sancti scilicet, Philastrius, et Gaudentius, divi Augustini Hipponensis episcopi aetatem attigerunt, Beatus vero Rampertus a nonagentis, ac venerabilis Adelmannus a septingentis circiter annis floruerunt. Porro Philastrius suppar adeo fuit Augustino, ut hic a Quotvultdeo diacono per epistolam rogatus tractatum de Haeresibus conscribere, Philastrium sibi notum Mediolani apud Ambrosium, id ipsum abunde praestitisse responderit. 1050D Gaudentius autem eo ipso Mediolanensium sanctissimo Praesule satagente, dum in Oriente ad sacra Loca peregrinaretur, Brixianam Ecclesiam florenti adhuc aetate sibi delatam accepit. Rampertum ad eamdem sedem subvectum et translatio S. Philastrii in majorem Ecclesiam, et coenobii, ubi sanctorum Faustini, et Jovitae corpora requiescunt, constructio, ac 1051A alia plura commendant. Adelmannum denique insignem reddit catholicae fidei zelus, quo adversus Berengarium Turonensem pro corpore et sanguine Domini nostri Jesu Christi pugnavit, eumque propterea nostri etiam temporis Novatores insectantur.

Quatuor haec Brixianae Ecclesiae decora quantum modo debeant Paulo Galeardo, cathedralis meae canonico, clari in litteraria rep. nominis viro, docent luculentae praefationes suis locis ab ipso praefixae, quibus et Fabricianas ad Philastrium notas primum a se recensitas, dein novo Spicilegio auctas, nec non uberiores ad Gaudentium appositas, aliaque multa ad operis dignitatem suo studio collata commemorat. Quae omnia dum flexis genibus Sanctitati vestrae exhibeo, eidem operam meam in hac editione procuranda 1051B acceptam fore, nullus dubito. Siquidem cum episcopos omnes Romanus Pontifex fratres suos appellare consueverit ex apostolica benignitate, communemque cum ipsis sollicitudinem profiteatur, nulla erit eorum muneris pars, quam ipse eadem benignitate non complectatur, ac proinde meum hoc, qualecumque sit, in juvandis litteris studium. Eis nimirum excolendis (ne philologicis quidem exceptis) sanctissimos olim Antistites incubuisse, relicta ab eisdem ingenii et doctrinae 1052A monumenta palam ostendunt. Cui enim in mentem veniret inficetum illud judicium, quo celeberrimus ac doctissimus Petrus Daniel Huetius, dum Abrincensem in Normannia episcopatum teneret, studia sua perstricta fuisse a quibusdam regionis illius hominibus, senex optimus Parisiis ipsemet mihi narrabat? cum videlicet quererentur, secum male actum fuisse a Rege Christianissimo, qui antistitem eis destinasset, cui studia sua nondum forent absoluta. Novimus ipsos quoque Romanos Pontifices, vel inter gravissima universae christianae reip., quam difficillimis temporibus administrabant, negotia, voluminibus haud quidem exiguae molis conscribendis otii satis nactos fuisse, quod certissime demonstrat, magnis rebus brevi licet aevo peragendis industriam hominum, ut vetus ille 1052B scriptor aiebat, magis quam vim, aut tempus deesse.

Faxit Deus O. M. ut per annos adhuc multos Sanctitas Vestra felici aevo ipsa fruatur, utque egregia facinora, quibus industriam, vim, et tempus impendit, immortalem apud posteros ejus Nominis memoriam efficiant; unde sacri Corsinorum fasti et Fesulano episcopo inter divos relato, et sapientissimo universalis Ecclesiae Praeside glorientur.