CXXVIII. Haeresis De Induratione Dei.

Sunt quidam haeretici, qui de Pharaone ita arbitrantur dixisse Dominum per Mosen: Quod ad hoc excitavi te, ut ostendam in te virtutem meam (Exod. IX, 16) . Et: Indurans indurabo cor Pharaonis, ne dimittat vos (Exod. IV, 21) . Et ait Apostolus: Ergo neque volentis, neque currentis, sed miserentis Dei est. Sed haec non definiens dicit Apostolus, sed disputans atque edocens quod verum est, ne ita Deum 1255B dixisse quis aestimet. Debet enim attendere quod ait Dominus: Ut ostendam in te quippe omnem virtutem meam, id est magnanimitatem, bonitatem, sustinentiam, quae est utique omnibus hoc effusa in saeculo. Cum enim ei dicit, omni homini dicit in corpore constituto, in prosperitate quippe, facultate ac potentia temporali annuntiat, qui cum ad divitias attendunt, segniores ac negligentiores efficiuntur circa Dei Christi timorem et gratiam, suaeque ita usque ad finem salutis obliviscuntur, ac timoris Dei efficiuntur immemores. Cum enim tribularetur ipse Pharao, invitus Dominum cognoscebat, ut scriptum est (Exod. VIII, 8, 25; IX, 27; X, 24) . Cumque iterum dimittebatur a Deo, revertebatur ut canis ad 1255C suum vomitum (Prov. XXVI, 11; II Petr. II, 22) . Ideoque omnium Paganorum, Judaeorum, haereticorum, divitumque animae, ac peccantium pariter in prosperitate contemptrices Dei reperiuntur interdum: ideo eruditio utilis est humano generi in 1256A omnibus atque salutaris, dicente Propheta: Bonum mihi est, Domine, quod humiliasti me, ut discam justificationes tuas (Psal. CXVIII, 71) . Et iterum de objurgatione: Cum occidebat, inquit, Dominus Judaeos, tunc inquirebant eum, et vigilabant ad eum (Psal. LXXVII, 34) . Non itaque dicit beatus Apostolus, ut non curramus, aut non velimus servire Deo; sed primum debemus nostra currere voluntate, deinde non cum praesumptione et jactantia, quasi nostra virtute et justitia condigna, ut non Christi mereamur salvari clementia. Qui enim currit cum superbia, et praesumptione, non a Deo sperat praesidium, quantum ex sua conversatione sibi praesumit justitiam. Et currere itaque, et velle nos docet beatus Apostolus; inque nostra voluntate esse, ut in ipso cursu bonorum operum in humilitate perseveremus, 1256B ac tunc demum speremus salutem posse ab ipso Domino adipisci, ut ait Dominus: Et cum feceritis omnia, dicite quod servi sumus nequissimi (Luc. XVII, 10) . Et: Si justus vix salvatur; peccator, et impius ubi apparebit (Prov. XI, 31) ? Ergo sunt in nobis quaedam, in quibus currendum est. Sunt autem majora quae a Deo speranda, et impetranda sunt, ut ait Apostolus: Nescitis quid petatis (Luc. XX, 22) . Ut puta si quis dixerit, possum esse martyr, possum esse apostolus; et non dicit, si Deus Christus voluerit, quod ab eo incrementum id muneris, et gratiae quippe confertur, non vana hominum praesumptione, atque jactantia comparatur: tentantis est enim hominis voluntas hujusmodi, ac praesumentis; 1256C non quaerentis, et supplicantis, ut tantam consequi mereatur dignitatem.