249. De sancto Alexio.

1. O Alexi, flos amoris,
Clare lucens intus, foris,
Per exemplum paupertatis
Spernens laudem falsitatis.

2. Qui relinquens opem mundi,
Quo parentes gemebundi
Cum tua sponsa manserunt,
Cum te natum perdiderunt.

3. Iesu Christi sequens viam
Et per voluntatem piam
Pauper esse elegisti,
Per quam cunctas contempsisti

4. Verum opes patris tui,
Ut deliciose frui
Christi posses deliciis
Aeternisque divitiis.

5. Te contemptum dilexisti,
Domo patris cum tulisti
Famulorum opprobria
Iucunda pacis formula,

6. Derisus a familia
Multa lamentabilia,
Decem atque septem annis
Ignotus vilibus pannis.

7. Cum tua sacra anima
Quaesivit caeli pascua,
Fit lamentum tuo patri,
Ululatus sponsae, matri.

8. Fit iucunda plebs fidelis,
Dulce canit grex in caelis,
Corpus fertur dum ab aede,
Fiunt mira omni plebe.

9. Caecis visus, claudis gressus,
Et a daemone oppressus
Liberatur incunctanter,
Laudant Deum incessanter.

10. Pretiose o confessor,
Sis pro nobis intercessor
Apud Christum Dei natum,
Ut post huius vitae statum

Statim tecum cum Domino
Fruamur caeli iubilo