261. De sancta Barbara.

1. Gaude, sancta puellarum,
Barbara, quae et sacrarum

Caelis iuncta collegio,
Castitatis virginalis,
Magni simul triumphalis
Ex belli privilegio,
2. Quia pater cum infestus
Tibi esset et molestus,

Quod non ritu gentilium
Diis velles immolare
Neque ipsos adorare,

Sed Christum Dei filium,

3. A praefecto hinc pulsaris,
Ut deorum supplex aris

Imponeres libamina,
Ne perferre tormentorum
Cogereris diversorum
Innumera gravamina.

4. Minis his non es depressa,
Sed in fide te professa

Mansisti firma stabilis,
Quare dire flagellata
Praesidis et cruciata
Es iussu exsecrabilis.

5. Post et torta in mamillis
Dire et avulsis illis

Sunt ardentes laminae
Costis tuis adplicatae,
Quas ferebas laete grate
Divino adiuvamine.

6. Cum et sic a Dei cultu
Quovis flecti vel insultu

A nullo possis hominum,
Sed plus prompta esses mori
Poenaque atrociori

Eundem propter Dominum,

7. Tradita tunc es crudeli
Patri, qui fervore zeli

Falsi te stravit gladio.
Sic, electa sponsa Christi,
Sponsi regnum introisti

Post pugnam in hoc stadio.
8. Ergo cum in agonia
Exaudita, virgo dia,

Pro tuis sis supplicibus,
Respice te venerantem,
Audi ad te suspirantem

Prae malis multiplicibus,
9. Quibus heu sum involutus
Et ne miser destitutus

Sic transeam finaliter,
Ora pro me, ut peccata
A me unquam perpetrata

Dimissa sint totaliter.
10. Et per precem sanctam tuam
Amplius nequaquam ruam

Delictum in mortiferum,
Sed per bonum vitae statum
Ad quodcunque me paratum

Fac opus salutiferum.

11. Ac cum intus, foris bellis
Premar, quorum ne procellis

Prosternar vel insidiis
Cuiuscunque hostis, praesto
Usque ad decessum esto

Tuis largis subsidiis.
12. Et de mundo hoc non cedam,
Quin et corpus digne edam

Tam cibum suavissimum,
Manna verum, panem caeli,
Pura mente et fideli,

Post mortem ut clarissimum.

13. Speculum mox trinitatis
Suae luce claritatis

Cum caelicis agminibus
Semper queam contemplari
Et in ipso delectari
Ex tuis precaminibus.