260. De sancto Pantaleone.

la. In concordi melodia
Cordis, oris symphonia
Hymnizetur voce pia
Dei miseratio ;

1b. Oda caelis haec laudatur
Et in terris invocatur,
Sed in Orco non moratur
Talis invocatio.

2 a. Hanc prophetae cecinerunt,
Confessores docuerunt,
Martyresque consenserunt
Sancti cum solacio ;

2 b. Ab bac quidam decoratus,
Qui Pantaleon vocatus,
Illa nam cognominatus
Hinc patebat ratio.

3 a. Nam mun danum thema vanum
Contemnebat et discebat
Dogma veri regis feri
Morans in palatio.

3 b. Non renatus, sed hortatus
Fide sana Christiana,
Suscitavit, quem prostravit,
Aspidis inflatio.

4 a. Ergo spernens paganismum
Et se sternens ad baptismum
Baptizatur, undae datur
Sacra renovatio.

4 b. Statim fidem praedicabat,
Caecos idem illustrabat,
Corque patris plenum atris
Lucis intrat natio.

5 a. Scorto fraudum rege tristi
Iste laudum verbo Christi
Sanat claudum, per quod isti
Datur tormentatio.

5 b. Circa lumbum lampas urens,
Plantis plumbumque combu-
rens,
Mare summum, post haec
furens
Belluarum statio.

6 a. Ortas flammas non sentivit,
Calens plumbum calcans ivit,
Mare supra transilivit.
Huic ferarum oboedivit
Rabida gregatio.

6 b. Unde mille credidere,
Occiduntur una fere;
Cruces, rotam paravere,
Qua quingenti periere
In convallis spatio.

7 a. Tandem sanctus decollatur,
Lacte collum irrigatur,
Spata primo duplicatur,
Et sicariis dabatur
Fidei creatio.

7 b. O quam digna, quam beata
Miseratio vocata,
Quae Pantaleoni data !
Per quam nobis sit collata
Iugis exultatio.