273. De sancta Dorothea.

1. Salve, virgo Dorothea,
Mea praedilecta, [pura],

Plura quidem infantia
Tu tormenta pertulisti
Christi ob amorem vera,

Mera simul constantia.
2. In olivo nam fervente
Gente fera es afflicta,

Victa tamen immanitas
Poenae erat vi dulcoris
Roris gratiae abunde,

Unde nec cessit sanitas.
3. Post squaloris carceralis
Malis stringebaris ibi,

Tibi erat penuria
Victus sic per novem dies,
Quies nulla, mors sed latens,

Patens maligna furia.
i. Quae urgebat, ut in fano
Vano tibi esset cura

Tura diis incendere,
Decrevisti saevis magis
Plagis premi propter Deum,

Eum quam sie offendere.
5. Hinc ex nutu es praefecti
Plecti iussa capitali

Tali dira sententia,
Inde summe es gavisa
Visa et sic Christi frui

Tui sponsi praesentia.

6. Delectari et formosis
Rosis in ipsius hortis

Ortis et viridario,
Ex his mittis in sportella
Bella inter modo miro

Viro protonotario.
7. Tunc cervice inclinata
Strata ense es et laeta,

Freta caelesti gloria,
O beata, quam immensa
Pensa sis adepta dona

Bona tanta victoria.
8. Et quam large per te factae
Nactae preces sunt effectum

Rectum pro te colentibus !
Ergo, pia et decora,
Ora pro me reo Deum

Meum votis frequentibus,
9. Ut a noxis me emundet,
Fundet, ut confirmet sua

Tua ope in gratia,
Per quam sit peccandi ausus
Clausus, sed agendi bene

Plene sit efficacia.

10. Ac iucunda mundi quaeque

Aeque donet aspernari

Clari et sui lumine
Vultus mox post cursum vitae
Rite luminari sine

Fine eiusdem numine.