299. De sancto Laurentio.

1. O Laurenti, martyr Christi,
Tu sitisti, occurristi
Et bibisti, ut cupisti,
Dirum haustum, holocaustum
Factus totus, sic fis notus
Toti mundo, cum iucundo

Praeconio laudabilis.
Sixtus dixit ut propheta:
Tibi restat maior meta
Pugnae gloriosioris,
Acrioris, durioris,
Fili mere, noli fiere,
Ecce, vere me sequere
Post triduum spectabilis.

2. Prudens dator thesaurorum
Quaeris turbas egenorum,
Lavas pedes osculando,
Ore blando consolando
Caecisque per signum crucis
Pie reddis visum lucis
Post tractus ad certamina.

Quo saeve interrogaris,
Fustigaris, laniaris,
Cruentaris cum plumbatis
Laminisque inflammatis,
Tuis costis applicatis,
Tandem perfers dirae cratis
Super ignem examina.

3. Heu, heu, ibi vivus discis,
Quomodo necatus piscis
Perassatur, denigratur,
Perforatur, eliquatur
Per nimis ardentes stillas,
Quae urunt tangentes illas,

Quaecunque laetus pateris,
Ais namque sensu sano
Ipsis Decio profano,
Iudici Valeriano
Coetuique Lorum vano,
Ut gyrarent et vorarent,
Ventres suos satiarent

Excocti parte lateris.

4. O Laurenti, te colenti,
Servienti nunc consenti,
Fac, sit mecum, ut cor tecum
Illustretur, speculetur
Solum meum verum Deum
Fide pura sine cura
De istis mundialibus.

Martyr bone, mi patrone,
Tua cratis ardens satis
Me defendat, ut accendat
Dei igne tam benigne,
Ut devictis flammis fictis
Sim immunis sic a prunis
Tremendis gehennalibus.