335. De sancto Vincentio.

1. O Vincenti, vere victor,
Affligentis te afflictor,
Vitae, mortis per successus
Totis membris tensus, pressus,
Fustes, virgas es perpessus,
Manens tamen indefessus,
Sed tortores per labores
Adgravantur et lassantur,

Sic te desistunt caedere.
Iudex motus hos afflixit
Et tam multis maledixit,
Quod nescirent et nequirent
Unum marem eius parem
Superare per tormenta,
Tot inferre nocumenta,

Ut diis possit credere.
2. Cum haec vides, non tu strides,
Sed subrides, firma fides
Te dat fari nil amari
Modo plane, Daciane,
Me torquentes torquens flentes

Vindicas de iniuria.
Graviter hinc pectinatus,
Usque costas laceratus,
Post assatus, perfricatus,
Sed invictus, clausus, strictus
Super testas permolestas,
Sed in flores molliores

Mutatur illa furia.

3. Molli stratu misso flatu
Post occumbis, nullis tumbis
Vult te fungi, functum pungi,
Iudex victus maledictus
Non erubet, sed te iubet
Campo dandum ad vorandum

Malis feris et avibus.
Quodam corvo rostro torvo
Has mordente, repellente
Sic intactus, tandem iactus
Cum molari es in mari,
Mox solutus litus tutus
Tangis pridem, adhuac quidem

Daris tumbae conclavibus.

4. Ut, Vincenti, pravae genti,
Tam furenti, saevienti,
Te torquenti . . . . . .
Iuvenilis, sed virilis
Non cessisti, sed vicisti,
Morte, vita fac me ita
Tua ope stante prope,

Ut perstem invincibilis.
Fac errores, malos mores
Et amores ac timores
Falsos, vanos ac mundanos
Sic calcare et fugare,
Ut in lite mortis vitae
Confundatur, retundatur

Hostis victus horribilis.